Vikan - 31.10.1974, Blaðsíða 18

<Minsky i „The Night they raided
Minsky’s’’, og skömmu siöar var
hann tilnefndur til Oscarsverö-
launa fyrir hlutverk Ted i „Bob
And Carol And Ted And Alice”,
og fljótlega eftir þaö fékk hann
aöalhlutverk I MASH.
Frami Gould’s varö nú skjótur,
en hann kom of seint. Áriö 1969
lýsti hann þvi yfir, aö hann og
Barbara væru hætt aö reyna aö
bjarga hjónabandinu. Milli þeirra
væri aöeins vinsamlegt samband.
„Hvorki Barbara né ég skildum
hjónaband,” sagöi Gould siöar.
„Ástarsamband okkar var mjög
lifvænlegt, en þoldi ekki formsat-
riöi hjónabandsins.”
Þau voru leiö yfir þessu, en alls
ekki bitur. „Þegar maöur hefur
einhvern tlma elskaö einhvern,
veröur hann híuti af þvi, sem
maöur var, og þvi einnig hluti af
þvl, sem maöur er,” sagöi Bar-
bara um þetta. „Og hve marga
getur manni yfirleitt þótt vænt
um á einni æfi?”
Um þetta leyti var Barbara eitt
sinn spurö aö þvl I Hollywood,
hvort hún væri ánægö meö sjálfa
sig, nú, er hún heföi hlotiö heims-
frægö? „0, Guö minn góöur,”
svaraöi hún, „ég get eki0 imynd-
aö mér, hvers vegna einhver, sem
er ánægöur meö sjálfan sig, ger-
ist leikari. Hvers vegna ætti maö-
ur aö vilja vera einhver annar, ef
maöur er ánægöur meö, hver
maöur er og hvaö maöur er? —-
Fólk sér mig eins og ég var fyrir
þremur árum. Þaö er svo niöur-
drepandi. Þaö lætur lifiö standa i
staö. Ég var-allt önnur, þegar ég
byrjaöi, en ég er nú. Ég átti
heima I einu herbergi, þat sem
ekki var neitt heitt vatn. Og ég
átti ekki annaö en gömul föt. En
þaö er liöin tiö. Timarnir breytast
og mennirnir meö. Fólk deyr og
fólk fæöist, fólk vex upp og fólk
vex ... hvort frá ööru.”
Þegar gengiö haföi veriö frá
lögskilnaöi, sökkti Barbara sér
niöur I vinnuna — og uppeldi
Jasons litla. „Mér liöur illa, ef ég
sé Jason ekki allan daginn. Ég
reyni aö láta hann koma I hádeg-
ismat i vinnuna til min, og þegar
ég kem heim, baða ég hann,
boröa meöhonum kvöldmat og sit
hjá honum, þegar hann er háttaö-
ur. Ég held, að ég gæti ekki veriö
heima mikið meira. Mér finnst
gaman aö vera heima um helgar,
en ég held aö ég gæti ekki helgaö
lif mitt móðurhlutverkinu. Ég er
ekki þannig kona.”
Þaö var þessi hreinskilni, sem
þeir f Hollywood áttu erfitt meö
aö skilja, eða fyrirgefa, i fari nýj-
ustu gyöjunnar, og gamall kvik-
myndaframleiöandi spurði, hvort
hún geröi sér ekki grein fyrir, að
henni væri ætlaö aö gefa borginni
nýjan glæsibrag? „Mér finnst ég
ekki vera stjarna,” sagði Bar-
bara. „Kannski er eitthvað að
mér.”
Lömuö af ótta
Ferillinn i Hollywood byrjaöi
ekki sem bezt. Hún kom hálfri
annarri klukkustund of seint i
boö, sem Ray Stark kvikmynda-
framleiöandi hélt henni til heiö-
urs. Slðan bætti hún gráu ofan á
svart meö þvi aö lita ekki viö öllu
fræga fólkinu, sem þarna var
saman komiö til aö fagna henni.
„Frá þessari stundu,” sagöi
Erlichman, umboösmaöur henn-
ar, „virtist sem allt kerfið heföi
snúizt gegn henni. En enginn ó-
makaði sig viö aö leita ástæöunn-
ar fyrir þessari hegöun. Hún kom
of seint begna þess aö hún haföi
skipt 30 sinnum um föt og var meö
magapinu. Svo taugaóstyrk var
hún.”
Sjálf sagöi Barbara sföar um
þetta: „Ég var hreint og beint
lömuö af ótta. John Wayne var
þarna, og ég haföi ekki hugmynd
um, hvaö ég ætti aö segja viö
hann.”
„Og hún gat þetta ekki,” sagöi
Erlichman. „Hún er allt of hrein-
skilin og allt of einlæg fyrir þann
heim, sem viö lifum I og þaö starf,
sem hún er I.”
Þrátt fyrir þetta er hún mesta
hörkutól viö vinnu. Ef hún yröi
ósammála John Wayne um leik
myndi hún vita nákvæmlega,
hvaö hún ætti aö segja viö hann.
Er veriö var aö taka „Hello
Dolly” upp á plötu gaf framleiö-
andinn, Ernest Lehman, I skyn,
aö hún syngi ekki rétta nótu á á-
kveönu oröi. „Geriröu þér grein
fyrir þvi, herra Lehman,” sagöi
Barbara eins kuldalega og hún
gat „hve mikiö fólk borgar mér
fyrir aö syngja lagiö ekki rétt?”
Barbara leit á fyrstu viðbrögö
viö henni I Hollywood meö undrun
og meöaumkun: „1 kvikmynda-
iönaöinum máttu ekki hafa eigin
skoöun. Þar eiga allir aö standa á
sama bás. Ef ég hef einhverja
skoöun veröa allir hræddir. Mér
er ekki borgað fyrir aö hafa skoð-
anir. Þess vegna veröur fólkiö,
sem fær laun fyrir aö hafa skoö-
anir, uppstökkt, taugaveiklaö og
grimmt og gerir hvað sem er til
aö halda þér tjóöraöri á básn-
um.”
„En ég get ekki skipt llfi minu
niöur á þennan hátt. Ég er 100%
manneskja og gef mig alla á vald
vinnunni. Það er aö segja, ég verö
fyrir áhrifum frá sólarhitanum,
fötunum, sem ég er i, matnum,
sem ég borða og fólkinu, sem ég
hitti. Ég hef skoöanir á þessu öllu,
þvi þaö hefur allt áhrif á leik
minn.”
Orðrómurinn um hve erfiö Bar-
bara væri fór vaxandi. Eftir
„Hello Dolly” ságði Walter
Matthau: „Við Barbara vorum
aldrei ósammála, en ég var orö-
inn alveg fokreiður yfir tilhneig-
ingum hennar til mikilmennsku-
brjálæöis.”
Þjóöfélagiögert
fyrir smámenni
En eitthvað hlýtur hún að hafa
haft til sins máls, þvi hún fékk
Óskarsverðlaun fyrir „Funny
Girl”, fyrstu kvikmynd slna. Það
var alltaf smáhuggun.
Eftir nær tiu ár á toppnum
sagöi Barbara I viðtali: „Hluti af
þjóöfélaginu, sem viö lifum i,
drepur það, sem þvi er kært og
fyrirlltur það, sem þaö hefur
skapað. Þaö hatar velgengni.
Þess vegna er það fyrir
smámenni. Þaö reynir aö eyði-
leggja mann.ýta manni niöur aft-
ur og troöa þar á manni.”
Um þetta viöhorf Barböru,
sagöi Ernest Lehman framleiö-
andi: „Barbara verður að losna
viö þá imyndun, að öllum sé I nöp
viö hana. Sannleikurinn er sá, að
hún er ekki nærri nógu ánægð
meö sjálfa sig.”
Barbara haföi nú oröiö allt
nema lifsgleðina. Hún gat ekki
brúaö biliö milli fortiöar og nútiö-
ar — hún var eins og krakki, sem
veit ekki, hvaö hann á af sér aö
gera á sunnudögum, þvihann fær
enn ekki að taka þátt I viöræöum
þeirra fullorönu. Þegar hlé varð
milli kvikmynda kom einmana-
leikinn alltaf yfir hana.
Hún átti um skeiö vingott viö
leikarann Ryan O’Neal og slöan
viö Pierre Trudeau forsætisráö-
herra Kanada (áöur en hann
kvæntist annarri), en Barbara
vill ekki ræöa þennan vinskap. Er
rithöfundur nokkur áræddi aö
spyrja hana um þessa tvo menn,
roönaöi hún, ranghvolfdi augun-
um og dró djúpt aö sér andann,
áöur en hún svaraöi: „Ég er
ákaflega vandlát.”
Þeir, sem þekkja Barböru, telja
átt fyrir allt, aö sambandiö viÖ
ssa tvo menn hafi veitt henni
aukinn þroska og meira vald á til-
finningum slnum.
„Ég held, aö ég hafi unniö of
mikiö i of langan tima og ekki
sinnt um aörar hliöar lifsins. Ég
var slitin úr sambandi viö raun-
veruleikann. Nú langar mig aö
hverfa aftur til raunveruleikans.
Mig langar til að lesa bækur,
hugsa um garðinn minn, vinna
meö höndunum og læra að vera
ég sjálf. Ég á ekki viö, að ég ætli
aö einangra mig, heldur aö læra
aö taka sjálfa mig eins og ég er.
Ég held, aö maöur verði aö venj-
ast þvi aö vera meö sjálfum sér.
Þeir timar geta komið að maöur
hefur ekkert nema sjálfan sig.”
„Ég varö fræg til þess aö sanna
eitthvaö fyrir sjálfri mér og öllu
þessu fólki, sem hafði enga trú á
mér. Og þaö er mjög erfitt að
losna úr þessu. Allt I einu er mað-
ur farinn að vinna af neikvæöum
hvötum, en efast um leiö um að
þaö sé rétt. Þaö er það, sem ég
verö nú aö reyna aö komast fyrir.
Til þess þarf mikiö átak, langan
tima og aögæzlu. En mér skal
takast það.”
Núervinnan
tómstundagaman
Nú hafa enn orðið þáttaskil I lifi
Barböru Streisand, en þau komu
meö hárgreiðslumeistaranum
Jon Peters i Hollýwood. Þegar
siöast var vitað, var hann enn
kvæntur leikkonunni Lesley
Warren, en méð henni á hann
fimm ára son.
„Mér finnsf gaman að fara með
honum I viðskiptaferðir,” segir
Barbara — „en hann vill ekki
vera nærri, þegar ég er að vinna,
og ég vil heldur ekki hafa hann
nálægt, þvi þá get ég ekki einbeitt
mér. Einu sinni kom hann á æf-
ingu hjá mér, og meðan hann stóð
viö spuröi tónlistarstjórinn, hvort
ég vildi hafa þrjá eöa fjóra takta
á einhverjum ákveðnum staö. Ég
haföi ekki hugmynd um það, og
mér var alveg sama. En ef hann
heföi ekki veriö nærstaddur,
heföi ég vitað nákvæmlega, hvort
ég hefði viljað þrjá eða fjóra
takta. Þetta er hræöilegt, en samt
nýt ég þess aö vera á valdi hans.
Ekki þó I andlegum eða llkamleg-
um skilningi, heldur að þvi er
snýr að vinnunni.”
„Þaö er miklu mikilvægara
fyrir einstaklingsvitund karl-
mannsins aö komast áfram I
vinnu, en þaö er fyrir einstakl-
ingsvitund konunnar. Ég þarf
ekki aö vinna lengur til aö full-
nægja sjálfsvitund minni. Ég fæ
alla þá öryggiskennd sem ég þarf,
frá honum.”
Enginn veit, hve lengi hið nýja
viöhorf Barböru Streisand kemur
til meö aö vara. En hún var
greinilega oröin jákvæöari gagn-
vart sjálfri sér og llfinu, þegar
hún sagöi I viötali fyrir nokkru:
„Nú hef ég aöeins takmarkaðan
áhuga á vinnu minni og frama-
möguleikum. Nú lit ég á vinnuna
eins og tómstundagaman. En
samt er ég áfram ég sjálf. Ég
kann aö breytast, en ég mundi
aldrei vilja skipta á llfi minu og
lifi nokkurrar annarrar mann-
eskju. Ég er ánægö meö mitt hlut-
akipti. Ég er ánsgö meö þaö, sem
ég h(rf gert og ég er ánægö meö
þ«Ö. sem ég er aö gera og á eftir