Vikan - 31.10.1974, Blaðsíða 20

íranski f'' *
arrunnn
eftir
Anne Stevenson
Lazenby var aö vlsu ekki fyrir
framan dyrnar hjá David, en
hann var aö koma út úr snyrtiher-
bergi viB endann á ganginum.
— Sæll, gamli minn, sagbi hann
— hefurBu veriB I strlBi? Hann var
I skyrtu og buxum og I slopp utan
yfir.
— ÞaB var smávegis óhapp meB
bllinn, sagBi David.
— ÞaB var slæmt. Er bílinn
ónýtur.
— Bllinn er óskemmdur.
— En hinn náunginn er kannski
ennþá verr haldinn. Hann hló og
Helen fannst þaö ruddalegur hlát-
ur. — Ég sé aB þú hefur unnust-
una þér til aöstoöar. Þú ert llka I
þörf fyrir þaB.
— Honi soit qui mal y pense,
herra Lazenby, sagöi Helena al-
varlega.
— Já, aö sjálfsögöu. Jæja,
gangi ykkur vel. GóBa nótt. Hann
flýtti sér inn til sin.
Hann er nokkuB mikiö á ferli,
sagBi David.
— Hann er njósnari, sagöi
Helen. — Hann er stööugt á
hælunum á þér.
David fann hve þreyttur hann
var, þegar hann kom inn til sln.
Hann hné niBur I eina stólinn, sem
þarna var og Helen settist á
rúmiB. Þegar hann leit á hana,
var svo mikil viBkvæmni I svip
hennar, aö David komst viö.
Næturvöröurinn drap á dyr og
kom svo inn meö kaffi og sam-
lokur. Helen hellti I bollana og
hallaöi sér svo aftur á bak, meöan
hún var aö maula brauöiö.
— Ég hefi ekki boröaö neitt, svo
ég er glorhungruö, sagöi hún. —
HeyrBu, hvaö er þetta? sagöi hún
og dró bókina meö heimilis-
föngunum, sem Bonifac haföi átt.
David sagöi henni hvernig hann
hefBi komizt yfir hana. — Ég verö
aö senda hana I pósti, ég var al-
veg búinn aö gleyma henni.
— Er heimilisfang frú
Desgranges I henni.
— Já, en þaB er húsiö, sem viö
fórum til og þaö kemur okkur
ekki aö neinum notum.
Hún fletti hægt blööunum, sér-
staklega þeirri opnu, sem var
undir nöfnum, sem byrjuöu á D.
— David, hvers vegna ertu svona
viss um, aö hún hafi fariö til
Spánar. Þaö getur veriö, aB hún
hafi skroppiö I nokkurra daga
heimsókn til kunningja.
— Ef þaB væri svo einfalt, þá
hefBi hún sagt mér þaö. Hún sagöi
mér, aö hún færi á hverjum degi
til hússins, svo þaö væri auövelt
aB finna sig þar. Ég er alveg
viss um, aö hún var ekki meö nein
áform um aB fara I burtu, þegar
ég tala&i viB hana.
— Þá hefur hún breytt áform-
um slnum?
— Ég held aö hún hafi veriö
hrædd, hreinlega veriö hrædd
Spánar. Þaö er bara verst, aö viö
vitum ekki hvar þaö er.
■ — Ég held við finnum þaö.
Sjáöu hvaö ég fann.
Hún fletti siðunum, sem voru
meö upphafsstafnum D og benti
honum á aö á spásslunni stóð G,
við hliöna á nafniu Desgranges.
— Hvaö éV þaö?
— Þaö er nú einmitt þaö sem ég
er aö velta fyrir mér, svo ég fór
aö athuga nöfnih, sem byrja á G.
Éitt þeirra var Maria Gomez, Café
Madrid, Lérida. Fyrir aftan þaö
nafn stóö upphafsstafurinn D.
Dávid tók bókina og fletti henni
vandlega. Það var greinilegt aö
nafn Mariu Gomez var nýlega
skrifaö.
— Ég held þú hafir á réttu aö
standa, en hvar I fjandanum er
Lérida?
Að lokum fór að renna upp fyrir David
hvernig þessi gamla svikaflækja var til
komin. Svikarinn sjálfur var enn á lifi...
maður, sem ekki lét neitt aftra sér, hik-
aði ekki við að myrða ....
um, aö hún væri I hættu. Ég held
hún hafi fundiö dánu konuna uppi
og ákveðiöaökoma sér I burtu, til
aö losna viö yfirheyrslur. Ég
hugsa, aö hún hafi farið til Spán-
ar, vegna þess aö hún tók fjöl-
skylduna meö sér. Gautier sagöi
mér, aö hún ætti son, sem væri
andlega vanaöur og gamla
. frænku. Þú gétur séö þaö sjálf, eö
þaö fer enginn meö sllka fjöl-
skyldu I skemmtiferöalag. Nú,
hún hefur fariö meö þau til
Vegurinn lá beint fram undan,
ljósin komu og fóru og þau létu
litla og þögla bæina aö baki,
hvern af öðrum. Helen talaöi I sl-
fellu viö David, til aö halda hon-
um vel vakandi: sag&i honum al-lt
mögulegt úr leikhúsllfinu. Hann
hélt þétt um stýrið með heilbrigöu
höndinni og passaði að hreyfa
sem minnst veika handlegginn.
Hún haföi sjálf ætlaö að aka, en
hann krafðist þess, að fá að gera
þaö sjálfur, að minnsta kosti eitt-
hvaöaf leiöinni. Þau höfðu þrefaö
um þetta góöa stund og aö lokum
lét Helen undan, enda vissi hún,
aö hann myndi aldrei gera neitt,
sem gæti stofnaö þeim I hættu.
— Ég vil aö þú verðir hress, ef
um erfiðleika veröur aö ræða: ég
ætla ekki aö aka, ef viö þurfum aö
fara yfir fjallaskörö aöeins eftir
beinum vegi, þar sem ég þarf
ekki aö skipta um glr.
Helen skildi vel, hvers vegna
hann gat ekki beðið til morguns.
Hún skildi vel, aö hann gat ekki
verið I þessari óvissu. Hún sá, aö
þótt hann sýndist rólegur, þá var
hann þaö slöur en svo.
Hún hjálpaöi honum til að losa
fatlann og fara I hreina skyrtu og
meðan hann* hvlldi sig
stundarkorn, lét hún eitthvað
smávegis niöur I tösku. Hún tók
sykurinn úr karinu og nokkrar
samlokur, sem þau höföu skiliö
eftir og vaföi það inn I pappirs-
þurrku og svo stakk hún niður I
töskuna öllum handklæöunum, ef
ske kynni aö aftur færi aö blæöa
úr sárum hans.
Klukkan var þrjú, þegar þau
lögöu af staö. Næturvöröurinn
svaf I klefa sinum. Þau ætlu&u aö
aka til Barcelona. — Ég þori aö
veöja, aö hinn fórvitni Lazenby
hefur á okkur nánar gætur, gegn-
um rifu á gluggatjöldunum.
Eftir klukkustundar akstur, lét
hann Helen taka viö stýrinu. Þaö
var lltiö bensln á bllnum, en þau
fundu fljótlega bensínstöö, sem
var opin allan sólarhringinn. Þau
teyg&u úr sér, meöan veriö var aö
fylla geyminn og fengu manninn
á stööinni til aö selja þeim bjór-
flösku. Þau supu á henni til
skiptis og sátu eins þétt saman og
mögulegt var.
David ók næsta klukkutlmann.
Þaö var farið aö birta, þegar þau
fóru frá bensinstöðinni og nokkru
slöar dagaöi, en mistriö varö þá
20 VIKAN 44. TBL.