Vikan - 31.10.1974, Qupperneq 21

meira. Þegár þau nálguöust
Carcassone, sáu þau varla
borgarmúrana fyrir mistrinu.
— Viö fáum okkur morgunverö
i Narbonne, sagöi David.
— Ég get ekk beöiö svo lengi, ég
er eiginlega veik af hungri.
— Jæja, þá skaltu stanza, þegar
þú vilt.
Þau skiptu um sæti aftur. Helen
ók og David haföi ekkert á móti
þvi i þetta sinn. Hann hallaöi sér
aftur i sætinu og lokaöi augunum.
Hann var mjög fölur I grárri
morgunskimunni. Helen fór aö
hafa áhyggjur af honum. Húnvar
farin aö mála skrattann á
vegginn, imynda sér allt mögu-
legt, Imynda sér, aö aftur færi aö
blæöa úr sárum hans og honum
myndi kannski blæöa út þarna viö
hliö hennar, einhvers staöar á
auöum veginum.
Hún fór aö hugleiða hvers
vegna henni heföi dottiö I hug, aö
þessi Maria Gomes, væri frú
Desgranges. Hún var eiginlega
viss um, að hún væri á villigötum,
meö manninn sem hún elskaöi
deyjandi viö hliö sér. Hann ætti aö
vera á sjúkrahúsi, aö minnsta
kosti ætti hann aö vera I rúminu,
'og þetta var allt henni að kenna.
David haföi sofnáö og núvakn-
aöi hann viö aö Helen horföi á
hann gegnum gluggann.
— Ég er búin aö fá þá til aö búa
til eggjakökur handa okkur, sagöi
hún. — Treystir þú þér til aö
koma inn og boröa?
Fótleggir hans voru dofnir, en
hann fann tiltölulega litiö til i
handleggnum, samt nóg til þess,
aö hann langaöi ekki i mat, en
hann klungraöist samt inn I hálf
sóöalega knæpu og boröaöi til aö
gera Helen þaö til geös og honum
leiö strax betur. Hann drakk þrjá
bolla af kaffi og tók inn tvær
verkjatöflur, svo það leiö ekki á
löngu, þangað til honum leið
sæmilega vel.
Nú var þokunni aö létta og
bráölega varð himinninn heiö-
skir.
— Meöan þú blundaöir, reyndi
ég aö aka eins og þú, með annarri
hendinni, sagöi Helen. — Þaö er
hræöilega erfitt.
— Ertu aö reyna aö segja mér
eitthvert leyndarmál? spuröi
David.
— Ég er aö reyna aö koma þér i
skilning um þaö, aö ég ætla aö
aka, þaö sem eftir er af leiöinni.
— Ég hafði ekki heldur hugsað
mér aö reyna þaö, sagöi David
brosandi. — Það var mér ofraun,
ég fann svo mikið til.
Helen varð rólegri. — Þú ert
skynsamur náungi, sagöi hún. —
Margur maðurinn myndi krefjast
þess aö aka, þrátt fyrir sárin,
heldur en að láta kvenmann aka
fyrir sig.
— Ég skal trúa þér fyrir þvi, aö
mér hættir alltaf viö aö segja
sannleikann. Ég finn aö ég get
ekki ekiö og mér væri sama hver
sæti undir stýri, jafnvel þótt þaö
væri gorilla.
— Þú þarft nú ekki aö notast viö
neina gorillu, þú hefur mig.
Þau voru I bezta skapi, þegar
þau lögöu af stað aftur. Helen var
búin aö gera þaö upp viö sig, aö
láta ekki efann ná taki á sér aftui;.
koma aö landamærunum og svo
leiö honum betur I handleggnum.
Þaö var að veröa óþægilega
heitt I bilnum og þegar þau voru
komin yfir landamærin viö La ^
Junkera, varö hitinn óbærilegur.
Þau námu staöar viö lltið veit- Æ
ingahús og fengu sér iskalt vin og
Þaö gat vel veriö, aö þau væru á
villigötum, þaö gat lika vel veriö,
aö bólga hlypi i sár hans, en hún
vissi, aö hann myndi aldrei ganga
inn á aö snúa viö, svo þaö var eins
gott aö horfast i augu viö staö-
reyndir. David var þakklátur fyr-
ir birtuna og þau voru alveg aö
44. TBL. VIKAN 21