Vikan - 31.10.1974, Blaðsíða 22

<keyptu vatn á flöskum og ávexti.
Eftir stundarkorn stöövaöi Helen
bflinn og þau fóru inn i skógar-
rjóBur og gæddu sér á ávöxtun-
um. Helen hjálpaöi David aö fara
ilr peysunni, en þá sá hún blóö-
blettina á skyrtuerminni.
— Þetta er bara storknaö blóð,
þaö gerir ekki neitt, sagöi David.
— Viö veröum aö reyna aö búa
betur um sárin, sagöi Helen.
— Viö gerum þaö, þegar viö
komum til Barcelona.
— Eigum viö ekki samt aö
binda betur um þetta núna? Þaö
getur hlaupiö illt i þetta, flugurn-
ar sækja svo i blóöiö.
— Þú ert stórkostleg. Meö
hverju ætlaröu aö binda um þetta,
ætlaröu aö rifa I sundur undir-
kjólinn þinn?
— Nei, ég bjó mig undir þetta.
Hún opnaði töskuna og tók upp
handklæöi, sem hún reif I ræmur.
Hún kraup við hliö hans og vaföi
vandlega utan um blóöblettina.
David andaöi aö sér ilminum af
hári hennar og naut þess aö horfa
á alvarlegan svipinri. Þegar hún
haföi lokiö viö þetta, hallaöi hún
sér aftur á hælana og brosti til
hans.
— Svona, sagöi hún, — er þetta
ekki skárra?
— Mér heföi aldrei dottiö I hug,
aö þegar ég loksins hitti einu ást-
ina mlna, aö ég væri ekki einu
sinni fær um aö vefja hana örm-
um.
— Er ég eina ástin þin?
— Ja, sagöi hann alvarlegur I
bragöi, — aö minnsta kosti fram
aö þessu.
Hún hló og setti aftur á hann
fatlann. — Jæja, sagöi hún, — ég
vona aö þetta dugi. Mig langar
ekkert til að sitja hér á eyöilegum
vegi, meö einu ástina mina nær
dauöa en llfi.
— Haföu engar áhyggjur, sagöi
Stillanleg hjól
og tappar gera
vélina létta
I meðförum.
60 og 50 cm.
breiöar
eldavélar I
grænum
brúnum og hvlt-
um lit.
Lágt verö.
Einar Farestveit & Co,
Bergstaöastræti 10 a,
simi 16995.
David, —ég ætla aö minnsta kosti
ekki aö láta nokkurn mann draga
mig I burtu frá þér, hvað sem fyr-
ir kemur.
Helen fór aö róta aftur I tösk-
unni. — Viltu sykurmola, sagði
hún og tók upp sykurinn. -— Þaö er
mjög gott til aö halda kröftum.
Hann kyssti hana á kinnina. —
Þú ert betri en sykur. Eigum viö
ekki aö halda áfram?
Þau tóku saman dótiö og lögöu
aftur af stað.
Þegar þau voru komin fram hjá
Gerona, fannst þeim þau vera að
komast á leiöarenda. Það voru
einar tuttugu mflur eftir og veg-
urinn lá beinn fram undan til
Barcelona,
Þetta var eiginlega leiðinleg
leiö, þrátt fyrir fagurt útsýniö til
Miöjarðarhafsins. Smám saman
fóru þau að verða vör við menn-
inguna. Vegarskilti voru nú tíö og
bentu til þess, að þau væru að
nálgast stórborgina. David kann-
aöist viö sig þarna og hann vlsaði
Helen leiðina til Ramblas, til að
finna bflstæöi. Hún drap á vélinni
og þau horfðu hvort á annað.
David strauk mjúklega kinn
hennar.
— Jæja, þá er fyrsta áfangan-
um náö. Viö skulum skipta ein-
hverju af peningum og fa okkur
vel aö boröa.
Þau boröuðu á veitingahúsi viö
Ramblas, stórum og frekar
kuldalegum stað, en þaö var samt
léttir eftir hitann fyrir utan, sem
var næsta óbærilegur.
—Viö þurfum aö ná I kort á ein-
hverri feröaskrifstofu og halda
svo áfram. Viö vitum ekki ennþá
hve langt viö eigum eftir.
■ — En fyrst veröum viö aö láta
llta á handlegginn á þér.
Meö aöstoð stúlku á feröaskrif-
stofunni, sem seldi þeim kort yfir
nágrenniö, gátu þau haft upp á
lækni og Helen sat lengi á biðstof-
unni og fletti vikublööum, meöan
David var inni hjá lækninum.
■ Þegar David kom aftur fram, sá
hún aö umbúðirnar voru ennþá
umfangsmeiri.
— Þaö skiptir ekki máli, sagöi
David, en hún sá aö hann var ná-
fölur.
— Spuröi hann þig ekki hvernig
þú heföir fengiö þennan áverka?
■ — Ég sagöi honum, aö ég heföi
oröiö fyrir voöaskoti og þaö heföi
komiö sér mjög illa, þar sem viö
ættum langa ferö fyrir höndum.
Þaö má aö vlsu segja, aö þaö sé
nokkum veginn sannleikanum
samkvæmt.
Hann var aftur oröinn náfölur
og nú var hann lika óstööugur á
fótunum. Hún lét ekki bera á þvl,
aö henni væri þetta ljóst, en leiddi
hann út á götuna aftur og inn á
bar, þar sem var svalt og skugg-
sælt. David drakk sódavatn og
var þögull um hrlö.
— Þaö er ekki nein igerö I sár-
inu, sagöi hann, — mér varö aö-
eins á, aö líta á sáriö. Þaö lá viö,
aö ég fengi taugaáfall viö aö sjá
hvernig fariö haföi veriö meö mitt
elskulega hold.
— Viltu samt halda áfram?
spuröi Helen.
— Já, ég vil halda áfram, en
hvaö segir þú sjálf?
— Þú skalt ekki hafa áhyggjur
af mér, sagöi Helen, — ég er ó-
drepandi.
Þaö voru hundrað milur milli
Barcelona og Lérida, — hundrað
mllur eftir krókóttum vegi, sem
lá meðfram vlnekrum og lundum
óllfutrjáa, upp I hæöirnar, þar
sem gróöurinn virtist vera aðeins
furugróöur milli dökkra kletta-
belta. David fannst þetta skugga-
legt umhverfi, þar sem hann hall-
aöi sér aftur I sætinu og hugleiddi
þaö sem á undan hafði gengið.
Ef hann var afkomandi Made-
leine Herault og Marcels Carrier,
hvers vegna hafði hann þá verið
sendur til Englands, sem einka-
barn Simones? Hver hafði áhuga
á aö ræna Marcel erfingja hans
og hvers vegna vildi Simone
aldrei tala um fortlðina? Hvers
vegna hafði hún aldrei talaö við
hann um Heraults feöginin og
húsiö? Ef hann heföi ekki veriö
svona forvitinn og fariö til Frakk-
lands, til að sjá húsiö með eigin
augum, þá hefði þetta aldrei skeð.
Þetta getur ekki verið rétt,
hugsaöihann. Barn Madeleine dó
um leið og hún, þetta svipmót á
myndinni varaðeins imyndun. Aö
sjálfsögöu er ég sonur Simone og
Maurice Hurst. Ég er að hálfu
Englendingur, það finn ég. Mér
finnst ég alls ekki vera að öllu
leyti franskur. Samt, hugsaöi
hann, gat þetta verið spurning um
umhverfi og uppeldi. Hann var
alinn upp sem Englendingur. Ef
hann hefði veriö alinn upp I
Frakklandi, þá gat verið aö máliö
horföi ööru vlsi við.
Hann tók erföagripinn sinn upp
úr buxnavasanum og virti hann
fyrir sér. M.H. voru stafirnir,
sem voru rispaðir á kveikjarann.
Maurice Hurst? Madeleine Her-
ault? Marcel haföi kannast viö
þennan kveikjara. Gat það ekki
veriö aö hann heföi átt hann og
rispaö á hann upphafsstafi kon-
unnar sem hann elskaöi?
Nei, hann gat ekki komizt aö
neinni niöurstööu á þennan hátt.
Jafnvel Marcel gat ekki komiö
meö neinar sannanir fyrir þvi, aö
David væri sonur hans. Honum
haföi veriö sagt, aö barnið heföi
fæöst andvana og þaö gat veriö
rétt. Þaö var aöeins ein mann-
eskja, sem gat vitaö sannleikann
og þaö var konan, sem þau voru
aö leita uppi núna.
Helen ók yel. Hún var samt
farin aö finna til þreytu,
enda ekki skrýtiö, eftir svona
mikiö erfiöi og vökur, en hún
reyndi aö láta ekki á þvi bera. En
henni fannst þessi bratti og þetta
furöulega landslag, liggja á sér
eins og mara. David snerti öxl
hennar. — Aktu þarna út á veg-
brúnina, viö skulum hvila okkur
stundarkorn, sagöi hann.
Hún geröi eins og hann sagöi. —
Ertu lasinn?
— Þú ert aö sofna, sagöi hann.
— Ég sé aö þú getur varla haldiö
opnum augunum. Viö skulum
koma út úr bilnum og hvlla okkur
svolltiö.
Ilmurinn af, furunálunum var
hressandi. Teppiö, sem hún haföi
Franski
lagt um axlir Davids á herra-
garöinum, var ennþá I bílnum.
Þau náöu I teppið, breiddu þaö á
jöröina og lögðust niöur og það
skipti engum togum, þau ultu út
af, steinsofandi. Helen hallaði
höföinu upp að öxl Davids og hann
héltutan um hana með heilbrigða
handleggnum. Þau steinsváfu I
klukkutíma, án þess aö rumska.
Þau vöknuðu, hress og endur-
nærö og feröin gekk miklu betur.
Vegurinn skánaöi llka og þau
námu staöar viö lltiö þorp, til aö
átta sig á kortinu og svala þorsta
slnum. Þau sátu fyrir framan
dyrnar á lltilli vlnstofu og virtu
fyrir sér fólkiö, sem gekk fram
hjá. Þaö var greinilega annatlmi,
þvl aö gatan var full af fólki, sem
lallaöi þarna fram og aftur, sl-
masandi. En svo sáu þau bfl, sem
óK I áttina til Barcelona og neydd-
ist til aö hægja á sér I manngrú-
anum.
David greip um úlnliöinn á Hel-
en. — Sjáöu hver þaö er sem ekur
þessum bll.
Hún sá I sjónhending framan I
manninn, þegar hann þaut fram
hjá, en það var nóg. Hún þekkti
þetta andlit, þaö var enginn ann-
ar en Marcel Carrier, sem sat
undir stýri.
David og Helen óku þaö sem
eftir var leiöarinnar I djúpri
þögn. Þaö haföi næstum riöið
þeim aö fullu, að sjá Maricel
Carrier undir stýri á stóra blln-
um, sem var aö koma frá Lérida.
En nú sáu þau, aö þau voru á
réttri leiö. Marcel hlaut aö vera
aö koma frá þvl aö hitta frú Des-
granges, eöa réttara sagt Mariu
Gomez: sennilega I sama tilgangi
og þau voru komin, — aö fá sann-
anir fyrir því, aö barn Madeleine
22 VIKAN 44. TBL.