Vikan - 31.10.1974, Side 23

Herault hefði ekki verið andvana
fætt?
Þau komu til Lérida i rökkur-
byrjun. Þau sáu ána og háa klett-
ana, en þar á milli lá borgin. Þau
stöövuðu bilinn á vel upplýstU
torgi fyrir framan glæsilegt
þeim að fullu, að sjá Marcel
ferðamannahótel, fóru inn á
yfir hótel og veitingastaði að þvi
hvar Café Madrid væri staðsett.
En þau fundu hvergi það nafn,
svo David fór að afgreiðsluborð-
inu, til að spyrjast fyrir.
Þegar hann sneri aftur til
Helen, var hann fremur von-
leysislegur. Helen sat i bilnum. —
Þeir ráðleggja okkur að leita i
gamla bænum, sagði David og
skellti á eftir sér bilhurðinni. —
Það kannast enginn þarna við
þennan stað.
— Það er nú kannski ekki svo
skrltið, þetta heimilisfang er nú
siðan fyrir strið.
Göturnar i gamla hlutanum
lágu sitt á hvað. Þær voru allar
mjög þröngar, sums staðar voru
þrep, sem ekki var hægt að
aka eftir, hliðargötúr og öng-
stræti. I fimm minútur voru þau
að villast þarna, en að lokum
komust þau niður að árbakkan-
um. Þau voru þreytt og vond"auf,
stöðvuðu bilinn fyrir framan veit-
ingastofu á árbakkanum, gengu
inn, til að spyrjast til vegar.
Fyrst fengu þau sér hressingu
og svo lagði David spurningu
fyrir þjóninn. Hann lét ekki neina
undrun I ljós, en hélt áfram að
þurrka af borðinu, tautandi eitt-
hvað, sem Helen ekki skildi.
— Við fáum ekki miklar upp-
lýsingar hér, sagði hún.
— Hann ætlar að fara og leita
upplýsinga, svaraði David.
— Skilurðu, spænsku. Ég vona
bara að þú skiljir hann rétt, þegar
hann kemur til baka. Heyrðu,
hvislaði hún svo, — hann er að
koma og hann er ekki einsamall.
David leit við. Hann stóð snögg-
lega upp og hlustaði með athygli á
orðaflaum mannsins, sem þjónn-
inn kom með að borðinu þeirra.
Þetta var ungur maður, dálitið
svipaður Mára að. yfirbragði,
grannvaxinn og sterklegur og var
i slitnum vinnufötum. Þegar hann
þagnaöi, svaraði David, senni-
lega rétt. Ungi maðurinn sagði
eitthvað fleira og David þaut upp,
benti Helen að ktma með sér og
þautút. Ungi maðurinn, kom með
þeim og þau skunduðu hratt eftir
dimmum götum.
Helen missti strax áttaskyn.
Henni fannst þau vera að klifra
upp i hæðirnar, en svo nam ungi
maðurinn skyndilega staðar við
háan vegg á gamalli byggingu.
Spánverjinn sagði eitthvað við
David og svo hvarf hann inn i
húsasund.
— Er þetta kaffihúsið? spurði
Helen, þegar hún náði loksins
andanum.
— Kaffihúsinu var lokað fyrir
nokkrum árum.
— En hvar? . . . Hún þagnaði,
þegar fylgdarmaður þeirra kom
aftur og fylgdi þeim gegnum
húsasundið að hliði, sem opnaðist
inn i litinn húsagarð. öðrum
megin við hliðið voru stórar dyr
meö þungri hurð fyrir. Spánverj-
inn ýtti upp hurðinni og þau gengu
öll inn.
Þau komu inn i eldhús með
hvolfþaki. einna likast helli.
Veggirnir voru úr einhvers konar
leir, sem upphaflega hafði verið
hvitur, en var nú dökkur og gljá-
andi af margra ára matargerð.
Langborð, sfem stóð á eins konar
trönum, var i miðju eldhúsinu og i
kringum það sátu fjórar
mannéskjur. Yzt til vinstri var
mjög gamall maður. Andlitið á
honum var likast gömlu bókfelli
og hann sat þarna, beinn i bakið
meö hendurnar á borðinu. Viö
hliö hans sat gömul kona, en svip-
ur hennar var skýrari og hún
renndi augunum fram og aftur og
kreisti saman hendurnar. Svo var
þarna drengur, eða rey dar mað-
ur, sem ekki hafði þroskazt, en
þaö var ekki hægt að geta sér til
um aldur hans. Við enda borösins
sat önnur kona og það var Ijóst,
aö það var hún, sem þarna réði
húsum. Hún var mjög stórskorin
og virti komumenn fyrir sér með
dökkum, skarpskyggnum augum.
— Frú Desgranges! sagði
David.
Hún svaraði honum á frönsku.
— Herra Hurst, ég átti von á yður.
— Já, svo hefur mér skilizt.
— Og hvað er það fleira, sem
þér skiljið? Það væri áhugavert
að vita það.
— Mjög litið.
— Setjist niður. Ég skal leiða
yður I allan sannleika, það er
sannarlega kominn timi til að
segja sannleikann.
Það voru sóttir stólar. Helen og
David settust við borðiö. Spán-
verjinn, sem hafði fylgt þeim,
sótti vin og hellti I glös fyrir þau.
Svo varð dauðaþögn. Helen hafði
á tilfinningunni, að David hafði að
vissu marki algjörlega gleymt til-
vist hennar þarna á þessum stað.
Hann skynjaði sýnilega ekkert
annað en svipmiklu konuna, frú
Desgranges.
— Marcel Carrier er ný farinn
héöan? sagði David.
Hún kinkaði kolli. — Já.
• —- Kom hann hingað min
vegna? Kom hann til að leggja
fyrir yður spurningar og fá það
staöfest, að eg se sonur hans?
— Sagði Marcel Carrier yður,
að hann v faðir yðar?
— Ekki Harcel, sagði David. —
Það voru aðrir. Og að Madeleine
Herault væri móðir min. Er það
rétt?
—- Já, það er rétt, sagði frú
Desgranges.
David greip dauðahaldi um
handlegginn á Heleo með heil-
brigðu höndinni.
— En það var nú samt ekki
ástæðan fyrir komu hans hingað.
Hann kom til að ógna mér, sagði
frú Desgranges. — Hann var
hræddur um að þér reynduð að
hafa upp á mér, að þér mynduð
koma hingað. Hann óttaöist þaö,
sem ég myndi liklega segja yöur.
David greip ennþá fastar um
handlegg Helen. — Og hvað er
það?
— Að hann sé heigull, svikari
og morðingi.
Hún sagði þetta kuldalega og
blátt áfram og David sýndi ekki
nein merki þess að honum brygði
við. Rödd hans var jafn róleg og
rödd konunnar, þegar hann
spurði: — Hvern myrti hanh?
— Marga menn með svikum
sinum, sagði frú Desgranges. —
Einn mann með eigin hendi: hinn
raunverulega föður yðar, unnusta
Madeleine, enska njósnarann,
sem hafði verið sendur til að
hjálpa Herault lækni, manninn,
sem kallaður var Ian Richardson.
Helen sat grafkyrr. Hún skildi
þab vel núna, hvernig hægt var aö
verba bókstaflega mállaus.
Henni fannst hún varla mega
anda, til að trufla ekki.
David sleppti handlegg hennar
og tók upp gamla kveikjarann.
Hann lagði hann á borðiö milli sin
og frú Desgranges. — Kannist þér
við þetta?
— Já, sagði hún. — Ég hef oft
séð hann áður. Ian Richardson
átti hann. Stafirnir, sem hann
rispaði á hann eru upphafsstafir
Madeleine Herault. Hann gaf
henni þetta sem tryggðarpant,
hafði ekki annað handbært.
— Hvernig og hvenær bar
dauða hans að?
Frh.inæsta blaöi.
J°e
/#L'
EINNI & PINNI
44. TBL. VIKAN 23