Vikan - 06.03.1975, Page 38

<um sinum. Þau halda aö þér séuö
þessi engill. Hann yppti svo fyrir-
litlega öxlum, eins og til aö gefa
til kynna, aö honum væri sannar-
lega ljóst, aö hún væri venjuleg
dauöleg manneskja.
Maxine fannst sem öll hennar
f skilningarvit væru lömuö af þess-
um stanslausa klukknahljómi i
fjarska. Fólkiö i kringum hana
virtist ekki taka neitt eftir þessari
hringingu og aö lokum var hún
farin aö halda, aö þaö væri hún
ein, sem heyröi þetta, aö hún væri
haldin einhverri ofskynjun. Þaö
gátu veriö einhver rök fyrir þvi,
aö þetta einfalda fólk, sem sá
þama manneskju, svona ólika
þeim sjálfum, gæti trúaö þvi, aö
þetta væri annaö hvort engill eöa
djöfull I mannsmynd. En sem
betur fór leit út fyrir aö fólkiö
teldi hana heyra til fyrri liking-
unni.
Þetta fólk hlaut aö búa viö mikil
bágindi, þar sem það gat trúaö á
aöra eins bábilju og aö ung stúlka
gæti bjargað þeim frá nauðum.
Maxine sneri sér aö ökumann-
inum og sagöi: — Þar sem ég
virðist vera frekar velkomin
hingaö, hiýt ég aö geta fengiö ein-
hvem til aö skjóta mér til hallar-
innar.
Þybbni ökumaöurinn flýtti sér
til nokkurra manna, sem stóöu i
hópi á miöju torginu, og hóf viö þá
ákafar samræður. Maxine leit I
kringum sig og furðaöi sig dálitiö
á þvi hve illa klætt fólkið i þorpinu
var. Húsin og kirkjan voru lika
ákaflega hrörleg. Þetta var þvi
furöulegra, þar sem hún var rétt
nýlega búin að aka gegnum
Auvergnehéraöiö, þar sem allt
virtist I blóma. Arlac virtist mjög
gróöursnautt og hvergi sást lækur
eöa lind. Jafnvel gosbrunnurinn á
torginu var vatnslaus.
Þá heyröi hún fyrirlitlegt taut
frá fjöldanum. Ásjónur fólksins
uröu skyndilega fjandsamleg-
ar, já, jafnvel hatursfullar. Hvers
vegna haföi þaö svona skyndilega
skipt um skóöun og framkomu...
Allt i einu hló einhver svo
hæönislegum hlátri, að Maxine
hrökk viö, rétt eins og einhver
HANSA-húsgögn
HANSA-gluggatjöld
HANSA-kappar
HANSA-veizlubakkar
Vönduð íslenzk framleiðsla.
Umboðsmenn um allt land.
heföi gefiö henni utan undir. Þó
aö hún væri ekki reglulega góö I
frönsku, skyldi hún samt, aö oröin
sem fólkiökallaöi til hennar, voru
sannarlega ekki hrósyrði. Margir
bændanna spýttu fyrirlitlega út I
loftiö. Hún hélt sér fast meö
skjálfandi höndum i dymar á
póstvagninum og i fyrsta sinn á
ævinni komsthún I kynni viö sann-
kallaö hatur. Hún var svo ótta-
slegin, aö hún kom ekki upp
nokkru orði. Hún stóö þarna bara
og titraöi af ótta.
ökumaöurinn kom aftur til
hennar og hún sá gremjusvipinn á
breiöu andliti hans. Hann hristi
höfuöiö og tautaöi:
— Þetta er undarlegt framferöi
gagnvart engli! Mér þykir fyrir
þessu ungfrú, en...
— Hvað er um að vera?
— Enginn úr Arlac þorpi vill
aka upp að höllinni. Þau kalla
þetta „höll silfurlitu kvennanna”,
vegna einhverrar gamallar sögu
um álög og afturgöngur. Þau vilja
fá að vita hvaða erindi þér eigiö
til þess staðar, sem hefur á sér
þvillkt orð.
Maxine lyfti brúnum I undrun,
en ökumaðurinn beit á vörina og
sagði: — Þetta eru ekki min orö,
ungfrú. Ég sagði þeim, aö þér
væruö dóttir hallareigandans, ný-
komin frá Englandi og að þér
hefðuð ærna ástæðu til aðskoöa
arfleifö yöar.
Hann leit á hinn þögla hóp og svo
bætti hann við: — Þegar ég nefndi
Bertran nafnið, urðu þau öll eins
og ég heföi nefnt þann vonda
sjálfan. Það lítur út fyrir að faðir
yöar hafi ekki verið sérlega vin-
sæll hér um slóðir.
— Ég verð að komast til hallar-
innar, sagði Maxine ákveðin og
hugleiddi hvort hún heföi átt að
bjóöa honum hærri greiöslu til að
aka meö sig þangað. En hún var
dauöskelkuð. Hver konar maður
haföi Guy Bertran veriö? Hvaö
gat orsakaö þetta ógnarlega hat-
ur? Þaö virtist vera nóg aö nefna
nafnið hennar til aö fólkiö legöi
hatur á hana, þótt það þekkti
hana ekki.
Þá bar þarna aö tvihjóla hesta-
kerru og athygli áhorfenda beind-
ist um stund að henni. Vagninn
var stöövaður viö hliöina á póst-
vagninum og ungur og grannvax-
inn maöur stökk út úr henni og
hneigöi sig djúpt fyrir Maxine.
Hann virti hana rólega fyrir sér.
Augu hans voru grá og sýndust
mjög ljós I sólbrúnu andlitinu.
ökumaöurinn talaöi viö hann
og hún tók eftir þvi, að hann talaöi
frönsku meö svipuöum hreim og
hún sjálf, svo hann var sennilega
enskur og hún brosti glaölega til
hans. Þegar hann kom alveg til
hennar, fannst henni hún sjálf
vera hlægilega litil viö hliöina á
honum.
— Ég heiti Alan Russel. Hann
rétti henni granna hönd sina. —
Get ég aöstoðað yöur á einhvern
hátt?
ökumaðurinn tók fram I fyrir
Maxine, þegar hún ætlaöi að
svara og þakka fyrir sig.
— Herra, getiö þér sagt mér
hvaö gengur aö þessu fólki
hérna? Hvers vegna hefur þaö
þessa andúö á Bertranfjölskyld-
unni og Arlac höllinni?
Alan Russel yppti öxlum og
sagði, hálf hryssingslega:
— Ég er á leiö til hallarinnar
eftir viku rannsóknarferö i fjöll-
unum. Ég er ekkert hissa á þvi
aö þetta fólk urri og gretti sig,
þegar þaö sér mig. Þaö hatar allt
og alla, sem hafa eitthvert sam-
band viö „höll silfurlitu kvenn-
anna”. En ég fæ ekki skiliö hvaö
þaö getur haft út á yöur aö setja,
ungfrú.
Þegar hann heyröi aö hún talaöi
ensku, ljómaöi hann I framan og
brosiö geröi hann drengjalegan.
— Þér verðiö aö leiöa mig I all-
an sannleikann um þessa marg-
hötuöu höll, herra Russel. Þvi
sjáiö þér til, ég er nefnilega
Maxine Bertran....
Englendingurinn leit rann-
sakandi á hana. — Jæja, svo
þér eruð dóttir Guy Bertrans?
Hann hlakkar mikið til komu yö-
ar, en hann hefur veriö svo lengi
veikur. Hann þoröi varla að trúa
þvi, aö þérmynduökoma,svo þaö
er þess vegna, sem hann hefur
ekki sagt hinum frá þvl....
En hvaö viövikur „höll silfur-
litu kvennanna”, þá get ég aðeins
sagt yður aö faöir yöar hefur lika
erft aldagamalt hatur. En mér er
hulin gáta hvers vegna þetta fólk
getur ekki látið yöur i friði.
Innileikinn i rödd hans kom
henni til að brosa.
■ — Þar sem ég er nú á leið til
hallarinnar, hélt Alan Russel
áfram, þá vona ég aö þér veitiö
mér þá ánægju aö fylgjast meö
mér.
ökumaöurinn á póstvagninum
flutti farangur Maxine yfir i létti-
kerruna og þorpsbúar virtu það
fyrir sér meö reiöilegum augna-
gotum.
Þegar Maxine var búin aö
greiöa ökumanninum fargjaldið
sagöi hann: ■— Ég hefi að visu
engan rétt til aö skipta mér af
málefnum yöar,.en ég myndi nú
samt ráðleggja yöur aö dvelja
ekki of lengi hér um slóöir. Ég
hefi þaö einhvern veginn á tilfinn-
ingunni, aö þér séuö ekki rétt vel
séö hér og langt frá þvi aö lif yöar
sé öruggt. Fariö aftur til yöar eig-
in lands, eins fljótt og þér getiö
komiö þvl viö. Yfirgefiö Arlac og
allt þetta heimskulega hatur og
látiö þetta ekki hafa áhrif á yöar
unga hjarta. Adieu.
Ef til vill heföi Maxine átt aö
taka tillit til oröa móöur sinnar,
siöustu orö hennar: — Haltu þig
sem lengst frá fööur þinum. Ég
veit aö hann biöur þig aö koma til
sin, strax og ég er horfin af sjón-
arsviöinu. En hann getur aldrei
veitt þér annaö en sorg. Þú verö-
ur aö trúa mér, ég veit vel hvaö
ég er aö segja. Guy Bertran getur
veriö mjög aölaöandi, en hann er
mjög óábyggilegur. Hann er af
hrokafullu fólki kominn.
Framhald i næsta blaöi
38 VIKAN 10. TBL.