Vikan - 05.06.1975, Blaðsíða 4

m
— Ég er bjartsýnn aö eölisfari.
Ég var hálfhræddur viö langafa.
ur, því hann villist tvisvar á leið-
inni. — Það er alltaf verið að
endurnýja og breyta, afsakar
hann sig, og loks komumst við i
aðalforsalinn, sem er á stærð við
kotið mitt heima á Seltjarnamesi.
Þar býður móttökunefnd eftir
kóngi, meðal annarra tveir viga-
legir verðir með sverð og
hjálma,
Egnell fréttir nú, að fyrsta verk
konungs, þegar hann komi heill á
húfi frá Mónakó, verði að lita á
boröbúnað þann, sem hann muni
taka með sér til íslands til notk-
unar i veislu þeirri, sem hann
mun halda þar. Þykir okkur bera
vel I veiði, og við höldum upp á
aöra hæð eftir breiðum og glæst-
um þrepum og inn i sal nokkurn,
þar sem á borði stendur gullsleg-
inn búnaður. Þetta eru hinir
my-ndarlegustu gripir, sem
konungsfjölskyldan hefur eignast
smám saman á mjög löngum
tima, og við erum að viröa fyrir
okkur súpuskál, sem Gustav V
eignaðist á sinum tima, þegar
dyrnar opnast og sonarsonar-
spnur Gustavs V gengur i salinn.
KONUNGURINN
Carl XVI Gustav er alvarlegur
og þreytulegur, sólbrúnn I ögn
þvældúm 1-jósgráum jakkafötum.
Hahn heilsar, en virðist ekki al-
veg átta sig á samhenginu, þegar
Egnell reynir að skýra nærveru
okkar Urbans BrSdhe. Siðan ræð-
ir hann við starfsmen.n sina um
borðbúnaðinn gullslegna og virð-
istsáttur við þeirra val, og Urban
fær að taka fáeinar myndir.
Að svo búnu sýnir konungur á
sér fararsnið, og Egnell minnir á
viðtalsloforðið. Konungur litur á
armbandsúrið og segir, að við
verðum að tala hratt, þvi hann
hafi tafist og sé orðinn mjög tima-
bundinn. Svo leggur hann af stað
til einkaskrifstofu sinnar — hröð-
um skrefum — og við Urban elt-
um eins og lömb. Þetta er enginn
smávegur, og ég vorkenni hallar-
búum að verða að þramma alltaf
þessi ósköp fram og til baka á
þessum hörðu köldu steingólfum.
Mig verkjar i fæturna, þegar við
komumst á leiðarenda, og ég er
orðin úrkula vonar um, að mér
fari eins og Matthiasi á Moggan-
um forðum, þegar hann heyrði
Filipus drottningarmann tala af
svölum Alþingishússins og honum
fannst þúsundir sólna hella geisl-
um sinum yfir Austurvöll, og gott
ef ljósastaurarnir tóku ekki upp á
þvi að grænka.
Einkaskrifstofa konungs er
ekki tiltakanlega stór né iburðar-
mikil. Ekki get ég þó lýst henni i
smáatriöum, til þess var timinn
of naumur. Áheyrnin stóð I 20—30
mlnútur, og ég hafði nóg að gera
við aö koma að öllu þvi, sem ég
ætlaði mér, og ég er ansi hrædd
um, að hið vel meinta ráð Egnells
um hátignarávarpið hafi stein-
gleymst I öllum asanum.
Carl Gustaf kveikir sér i
slgarettu og virðist feginn að fá
sér sæti stundarkorn. Hann brosir
ekki oft, og þó ég reyni að brydda
á málum, sem ég held að gefi til-
efni til gamansamra athuga-
semda, þá lætur hann þau tæki-
færi fram hjá sér fara. Mörgum
spuminga minna svarar hann
með þvi að slá út höndunum og
yppta öxlum.
Að gömlum góðum sið er nú rétt
að rekja lauslega ættir nú verandi
konungs Sviþjóðar. Foreldrar
hans voru þau Gustav Adolf
krónprins, sem fórst i flugslysi
árið 1947, aðeins 9 mánuðum eftir
fæðingu einkasonarins, og Sibylla
prinsessa, sem var af þýskum
ættum. Hún lést fyrir rúmlega
tveimur árum, og skömmu siðar
birtist grein um hana og fjöl-
skylduna I Vikunni, eðá I 2. tbl.
áriö 1973.
Gustav Adolf var sonur
Gustavs Adolfs, sem var konung-
ur svia frá 1950 —1973, eða næst á
undan núverandi konungi. Faðir
hans var aftur Gustav V, sem
rfkti frá 1907 — 1950, eða i heil 43
ár, og hann var sonur Oskars II,
sem var konungur I Svíþjóð frá
1872 — 1907. Oskar II tók við af
bróður slnum, Karli XV, sem
hverri, sem hann kýs. Og sviar
biða I ofvæni og fylgjast með
hverju hans skrefi. Þessa dagana
er mest rætt um þýska vinkonu
hans, Sylviu að nafni, sem vænt-
anlega drottningu svia, og fólk,
sem ég hitti að máli, var jafnvel á
þvi, aö hún myndi fylgja honum
til tslands. En konungur er þögull
sem gröfin um fyrirætlanir slnar.
Ég bið konung að segja mér
eitthvað frá æsku sinni og hvort
hún hafi verið mjög frábrugðin
æsku annarra barna.
— Ég tel mig hafa átt mjög
eölilega æsku, segir hann, að visu
var min gætt meira en annarra
bama, en aö öðru leyti ólst ég upp
eins og hvert annað sænskt barn.
Langafi konungsins, Gustav V,
dó árið 1950, og Carl Gustav segist
aðeins muna óljóst eftir honum.
— Ég var hálfhræddur við hann,
segir hann og brosir við. Ég var
látinn fara til hans og sitja I kjöltu
hans, og ég man eftir skegginu
— Mikið af starfinu er I þvi fólgið að tala við fólk.
hafði verið konungur frá 1857, og
sá var sonur Oskars I, sem rikti
frá 1844 — 1857. Og þá erum við
komin að fyrsta konunginum af
þessari ætt, Jean Baptiste
Bemadotte. Hann var franskur
marskálkur, en gerðist krónprins
svia árið 1810, og árið 1818 varð
hann konungur og nefndist Karl
XIV Johan.
Carl XVI Gustav fæddist 30.
april 1946 og er þvi nýorðinn 29
ára. Hann er yngstur fimm barna
þeirra Sibyllu og Gustavs Adolfs,
en systur hans eru þær
Margaretha, sem er gift enska
kaupsýslumanninum John
Ambler, Birgitta, gift Johann
Georg prinsi af Hohenzollern,
Désirée, gift Niclas Silverschiöld
friherra og Christina, sem giftist
á siðasta ári sænskum pilti, Tord
Magnússon. Þessi fjölskylda bjó i
Hagahöllinni og var alltaf kölluð
Hagafjölskyldan. Hagaprinsess-
urnar voru alltaf vinsælar, en það
má nærri geta, að fæðing prinsins
var mikill viðburður og fagnaðar-
efni bæði innan fjölskyldunnar og
meðal þjóðarinnar, sem þar með
eignaöist loks sinn krónprins.
Allt frá þvi Carl Gustav varð
myndugur, hafa sviar sýnt
kvennamálum hans ómældan
áhuga, og hefur vist mörgum þótt
nóg um. Meðan hann var
krónprins, mátti hann ekki biðla
til ótiginnar stúlku, þá hefði hann
misstréttinn til krúnunnar. Málin
horfa öðru visi nú, þvi aö sem
konungur getur hann kvænst
hans, hann hafði snöggt yfir-
skegg.
Ég spyr, hvað hann hafi ætlað
að verða, þegar hann yrði stór, og
þá brosir Carl Gus'tav — Það er
eins og mig minni, að ég hafi séð
sjálfan mig sem lestarstjóra i
stórri lest, sem gæfi frá sér mik-
inn reyk. Ég býst við, að margir
litlir drengir hafi látið sig dreyma
um slika framtiö og geri það
eflaust enn.
En hvenær varð honum ljóst, að
það ætti fyrir honum að liggja að
verða einhvern tima konungur
Sviþjóðar? — Ég veit það ekki, ég
hlýt að hafa gert mér það ljóst
snemma, en liklega ekki hugsað
mikið um það.
Carl Gustav hlaut sina menntun
I skóla I Sigtuna, og hann minnist
þeirra daga með ánægju. Hann
telur sig hafa haft mjög gott af
þvi aö vera I heimavistarskóla og
kveðst hafa verið meðhöndlaður á
sama hátt og aðrir nemendur. —
Ég var að visu nokkuð frjáls, en
fyllilega innan ramma þeirra
reglna, sem skólinn setur. Ég
hafði ^að ekki á tilfinningunni, að
ég væri neitt öðru visi en aðrir
þama.
Hann vill ekki rifja upp nein
sérstök atvik frá skólagöngu
sinni, segir hana hafa verið ósköp
venjulega og eölilega. Saga,
liffræði og landafræði voru eftir-
lætisnámsgreinar hans, en ekki
vill hann tiunda það, sem honum
leiddist. — Það er alltaf eitthvað
sem manni geðjast ekki að, er
maöur gleymir þvi, segir hann