Vikan - 05.06.1975, Page 17

viss um, að þú ættir hann,”
tautaði konan og sneri við til
fjölskyldu sinnar á bekknum.
Ungi maðurinn settist hjá Ann.
„Ég heiti Bill Struthers, og ég
kannast við Sebastian,” sagöi
hann.
,,Ég heiti Ann Snyder. En
hvernig vissirðu, aö hann heitir
Sebastian?” Hún haföi ekki
kallað á hundinn enda hafði hún
ekki verið að horfa á hann, eins og
henni hefði þó borið að gera.
,,Ég hef séö þig með hann
hérna. Oft og mörgum sinnum.
Mér finnst ég þekkja ykkur
bæði,” sagöi Bill, og Ann furðaöi
sig á þessu.
Einhvern veginn hafði Ann
aldrei hugsaö neitt sérstaklega
um hitt fólkið,sem kom reglulega
i garðinn á torginu. Samt var þaö
hluti af lifi hennar, og á sama hátt
var hún hluti af lifi þess. Kannski
var hún ekki eins ein þarna og
hún hafði haldið.
„Sebastian minnir mig á hund,
sem ég átti heima, þegar ég var
strákur,” hélt Bill áfram.
„Ég hélt ekki, að neinn hundur
væri nógu ólánssamur til að
likjast Sebastian,” sagði Anna
„Þvi ólánssamur? Eru þeir
ekki hundarnir okkar!”
„í fyrstu fór ég eftir skiltunum,
en þegar ég sá, að garðurinn var
alltaf fullur af lausum hundum,
hætti ég þvl. En hann er alltaf að
flaöra upp um fólk og sleikja
það.”
„Haföu ekki áhyggjur af þvl,”
sagöi Bill. „Viö kennum honum
að hætta þvi. Ég kann lagiö á
hundum. Ég átti alltaf hund
heima.”
Hann sagöi henni, aö heima
væri Nottingham, en hann væri
nú í vinnu I London, þar sem hann
starfaði við myndstjórn hjá
sjónvarpsstöð.
Hann var svo hrifinn af London,
að hann var stöðugt að taka
myndir og senda þær fjölskyldu
sinni og vinum. Hann langaði, aö
þau kæmu til hans til London, og
hann bjóst við þvl, að þau stæðust
ekki borgina, þegar þau sæju, hve
dásamleg hún væri. En ekkert
hafði komiö að haldi, og þau héldu
kyrru fyrir I Nottingham.
„bess vegna er ég svolítið ein-
mana hér en ég kann eigi að siður
mjög vel við mig. Hvað um þig,
Ann?”
Ann sagöi honum, að hún væri
frá Durham, og hún starfaði við
erlendar bréfaskriftir hjá skipa-
félagi, þvl að svo vildi til, áð hún
ætti þýskan afa, sem hafði kennt
henni þýsku, áöur en hún varð
nógu gömul til aö skilja, að hún
var aö læra.
Þau voru svo niðursokkinn I
samræðurnar, að hvorugt þeirra
tók eftir þvl, að Sebastian var
horfinn frá þeim', en allt I einu
truflaði hláturinn I hjónunum á
bekknum þau.
„Heather Noelle!” kallaöi
móðirin. „Ó, hún er svo sæt!
Taktu mynd af henni, elskan!
Fljótt!”
Heather Noelle stóð og lét lauf-
blöð detta á trýnið á Sebastian,
sem lá prúður og stilltur fram á
lappir sínar við fætur hennar.
„Taktu mynd af henni!” bað
konan aftur.
„Ég get það ekki! Ég skildi
myndavélina eftir I bflnum,”
svaraði maðurinn.
„Æ, hvaða vandræði!”
Hún var svo leið á svipinn, að
Bill kraup í grasið og tók mynd af
barninu. Mínútu seinna rétti hann
konunni myndina.
„Þetta er nokkurs konar
þakkargjöf,” sagöi hann um leið.
Konan varð svolltið hissa, en
maöurinn tók af henni myndina.
„Sjáðu elskan. Hún er stórkost-
leg!” kallaði hann. „Þakka þér
fyrir!” sögðu þau bæöi.
Ann leit á Bill, á Heather, á
Sebastian með lkufblöðin á trýn-
inu. Að fólkið skuli fá sér kokteil
þarna uppi, þegar útsýnið er al-
veg jafngott hérna niðri, hugsaði
hún.
DIOmflfAlUR
Fjölbreyttar veitingar. Munið kalda borðið.
Opiðfrá kl. 12—14.30 og 19—23.30.
HOTEL
23. TBL. VIKAN 17