Vikan - 05.06.1975, Blaðsíða 16

DAGUR
Á
TORGINU
smásaga eftir Adele Glimm.
Hún var farin að venjast einmanaleikan-
um og dögunum, sem allir voru eins. Og
hún hafði enga ástæðu til að ætla, að
sunnudagurinn yrði ekki hinn sami og
allir aðrir sunnudagar....
Eitt er að vera ein, sagði Ann
viö sjálfa sig, annað að vera ein
allar helgar. Hún sat flötum bein-
um i grasinu á Huntington Square
og horfði á kirkjugesti koma út
frá morgunmessunni.
Útundan sér sá hún tveggja
hæöa strætisvagn fara yfir
Knightsbridge og varð hugsað, að
nákvæmlega svona væru mótívin
I feröamannabæklingunum. Þú
þarft ekki að láta svona fyrir mig,
langaði Ann að segja við vagninn.
Ég er komin til London, og þú ætt-
ir að vita það.
Sebastian hundurinn hennar
hljóp um torgið og skeytti engu
skiltunum, sem á stóð : BANNAÐ
AÐ VERA MEÐ LAUSA HUNDA.
Ann hafði tekið Sebastian að sér,
þegar einmanaleikinn var næst-
um að gera út af við hana. Nú fór
mestur hennar fritimi i hundinn,
en einmanaleikinn var samur og
áður.
Þau komu oft á torgið, og Ann
var farin að kannast við margt
fólk, sem þangað kom, i sjón. Hún
vissi, hverjir myndu stugga við
dúfunum, hverjir myndu gefa
þeim, og hún var farin að þekkja
leiki barnanna út og inn.
Henni þótti gott að liggja endi-
löng og teygja úr sér, meðan
Sebastian viðraði sig. Þá horfði
hún gjarnan beint upp i loftið, eða
virti fyrir sér hótelin, sem gnæfðu
umhverfis og höfðu á efstu
hæöunum fræga bari, sem löðuðu
margan að. Þaðan var vist stór-
kostlegt útsýni yfir borgina. En
hún hafði aldrei komið þangað.
Ekki enn. Kannski einhvern
tima....
Þangað til horfi ég á London
neðan frá, hugsaði hún. Það þarf
svo sem ekki að vera neitt verra.
Henni varð aftur litið á kirkju-
fólkið koma út úr kirkjunni. Hefði
hún verið heima, hefði hún farið
til kirkju með fjöískyldu sinni um
morguninn. Hún veitti athygli
ungum hjónum, sem leiddu litla
telpu. Hún var nýfarin að ganga,
og foreldrar hennarleiddu hana að
bekk rétt hjá Ann. Þau höfðu
klæðst sunnudagafötunum sinum
og farið til kirkjunnar.
Það var gaman að horfa á þau,
þóttmaðurinn væri óþarflega lik-
ur Alan, Alan sem hafði valdið
þvi, að Ann fór til London.
Ungi maðurinn fór að tala, en
rödd hans var allt önnur en Alans,
og konan hans virtist ekki hlusta
á hann, nema með öðru eyranu.
Hún greip ekki beinlinis fram i
fyrir honum, en hafði allan hug-
ann við dóttur sina, sem hljóp um
kringum bekkinn: „Heather
Noelle! Heather Noelle! Komdu
hingað elskan.”
Hún er llklega fædd um jóla-
leytið, giskaði Ann á, og hún varð
allt I einu döpur, döpur eins og svo
oft, þegar hún gat ekki talað við
neinn um það, sem fyrir augun
bar.
Ég hefði getað gifst Aian og
veriö helmingurinn af hjónum,
hugsaðkAnn. Ég gæti verið móðir
bams með tveimur nöfnum og
látiö þau klingja i eyrunum á Al-
an. En ég kunni ekki nóguvel við
hann, ég kunni ekki nærri nógu
vel viö hann. Ég fór að heiman til
að komast burtu frá Alan, svo ég
særði hann ekki meira. Særði
hann og allt fólkið, sem ætlaðist
til þess, að ég giftist honum^ekki
meira. Og i staðinn hef ég
fengiö einmanalega ibúð og
Sebastian. Ekkert annað? Jú,
sterka fótleggi af þvi að ganga
stöðugt þessar endalausu stór-
borgargötur.
Sebastian hafði hlaupið um allt
torgið, en kom nú aftur til Ann og
snikti af henni gælur. Hún strauk
honum. Hann hljóp burtu og skildi
hana eftir eina aftur. Hún settist
upp og horfði í gaupnir sér.
„Fyrirgefðu, en er þetta ekki
hundurinn þinn?” Ann leit upp.
Unga konan stóð yfir henni,
grannvaxin og falleg. „Viltu kalla
á hann? Hann hleypur i kringum
bamiö og sleikir það i framan, og
éger hrædd við það.” Hún benti á
Sebastian, sem hljóp i kringum
Heather Noelle og dinglaði skott-
inu. „Þú átt hann, er það ekki?”
Ann kom þetta svo á óvart, að
hún vissi ekki, hvað hún átti að
gera, Hana langaði til að kalla á
Sebastian, en hana langaði lika til
aö halda svolitla ræðu yfir kon-
unni: Þú heldur, að ég sé hér ein
meö Sebastian, vegna þess að ég
hafi ekki áttannarra kosta völ, en
þér skjátlast. Ég heföi getað gert
eins og þú. Ég gerði þetta I stað-
inn, og þegar ég loks gifti mig,
giftist ég manni sem ég elska.
„Sebastian!” kallaði allt i einu
karlmannsrödd og truflaði
hugsanir hennár.
„Komdu hingað, Sebastian!”
Ann svipaðist um. Hávaxinn
ungur maður, sem hélt á mynda-
vél, stóö upp úr grasinu skammt
frá þeim og gekk i áttina til
þeirra. Ann kannaðist við hann.
Hún hafði séð hann áður þarna á
torginu, alltaf með myndavélina
aö taka myndir af krökkunum aö
leika sér, kirkjunni og öllu mögu-
legu. Sebastian brást strax við
kalli unga mannsins og hljóp til
hans.
„Ég bið velvirðingar á hundin-
um,” sagöi hann við ungu konuna.
„Hann kann sig betur. Ætli sólin
hafi ekki fariö eitthvað I höfuðiö á.
honum.”
„Mér þykir þetta leitt. Ég var
16 VIKAN 23. TBL.