Vikan - 13.01.1977, Síða 22

með riffil í hendi. Undan hjólbörð-
unum heyrðist ískur. Bílamir námu
staðar og annar hafði næstum því
rekist aftan á hinn. Engu munaði
að fremri bíllinn rækist á stein-
tröppurnar.
Höfuðsmaðurinn var óvenju snar
í snúningum. Hann var þegar
kominn að aftari bílnum, vinstra
megin og bankaði í bílrúðuna, áður
en David hafði náð að fylgja honum
eftir. Mennirnir tveir í aftursætinu
höfðu endasteypst, er bíllinn
stansaði svona snögglega.
Bohn var annar þeirra. Hann lá í
hnipringi í hominu sem var fjær og
kallaði uim láffi og hann skreiddist
á fætur. ,Æg sagði þér að ég hefði
séð lögregluþjón. Ég sagði þér að
það væru fleiri. Égsagði...”
„Hættu þessu. Hættu,” sagði
maðurinn í vinstra sætinu. Hann
leit nú á höfuðsmanninn og opnaði
rúðuna með þvi að ýta á hnapp.
,,Hvað er yður á höndum?” sagði
hann á þýsku. Hann leit á ein-
kennisbúninginn.
,,Ég hélt kannski hefði einhver
orðið fyrir meiðslum.”
Rödd mannsins varð nú ekki eins
rostafull. „Nei, nei. Þetta er allt í
lagi.”
„Mér skilst að þér hafið verið
kominn að þvi að villast á leið yðar
hingað. Get ég ef til vill leiðbeint
yður eitthvað?” Golay höfuðsmaður
var með litið vegakort i hendinni og
rétti það fram um leið og hann
hallaði sér upp að bílnum. „Hér er
allt of dimmt til þess að sjá á
kortið,” sagði hann. „Þér þurfið á
þessu að halda.” Hann reyndi að
tendra á sigarettukveikjaranum.
En það kom enginn eldur og hann
reyndi aftur.
Maðurinn leit snöggt undan.
„Við erum með kort.”
Hver skyldi þetta vera, hugsaði
David. Vissulega einhver sem ekki
kærði sig um að láta höfuðsmann-
inn sjá of greinilega framan í sig.
Verst að kveikjarinn skyldi bregð-
ast, en þetta var góð tilraun. David
horfði forvitnislega á manninn sem
hafði litið undan.
„Ágætt,” sagði höfuðsmaðurinn
og virtist ekki skipta skapi. En svo
breyttist rödd hans „ Akið í
burtu.” Hann steig skref aftur á
bak og gaf bílstjóranum merki um
að aka aftur ó bak og hvenær hann
ætti að nema staðar. Svo snéri hann
sér að fremri bílnum og sá til þess
að hann æki líka framhjá tröppun-
um, en benti honum þvi næst að
aka áfram. Bílinn fór i hálfhring
þarna á torginu en stansaði síðan.
Höfuðsmaðurinn bölvaði í hljóði, en
gaf honum síðan aftur merki. En
bíllinn hreyfðist ekki úr stað.
„Nei.” Bohn þreif um handlegg
Hrádeks er hann ætlaði að fara að
gefa einhverjar fyrirskipanir í tal-
stöðina. „I guðanna bænum, ætl-
arðu að leggja allt í sölurnar. Og til
hvers?”
„Þetta er mitt einkamál.”
„Heldurðu að þeir i Prag líti svo
á.”
Hrádek hristi af sér hönd Bohns.
En ráðleggingar hans höfðu hrifið.
Mistök hans hér höfðu verið hroða-
leg, en ef það fréttist til Prag yrði
það mjög alvarlegt. „Aktu,” sagði
hann við bílstjórann og var nú ekki
lengur hikandi. Því næst sagði
hann við Pavel. „Áætlun okkar er
aflýst. Akið á eftir mér.” Hródek
lagði fró sér taltækið. Hann hallaði
sér aftur á bak og gætti þess að
mennirnir tveir, sem fylgdust með
bílnum sæu ekki framan í hann.
„Þetta er Weber, þekktur blaða-
maður,” sagði Bohn og var mikið
niðri fyrir. Hann benti á mann sem
stóð einn sins liðs til hliðar þarna á
torginu. Þeir höfðu ekið mjög nærri
honum.
„Hann sá mig ekki.”
„Nei, en hann reyndi það.”
„Hvaða máli skiptir það?” sagði
Hrádek óþolinmóður. „Áður en
frétt hans birtist verð ég kominn
aftur til Prag.” Og með góða
fjrvistarsönnun varðandi þennan
laugardag. Getur það verið að Bohn
sé svo einfaldur að halda, að ég hafi
ekki fjarvistarsönnun á reiðum
höndum? „Þessi svissneski blaða-
maður verður gerður að athlægi
meðal starfsbræðra sinna.” Hann
leit um öxl sér til þess að aðgæta
hvort Pavel og Vaclav fylgdu þeim
ekki eftir. Þeir gerðu það. „Flýttu
þér,” sagði hann við bílstjórann.
„Flýttu þér.” Hann lét höfuðið
síga, hafði hendumar krosslagðar
og augun hálflukt. En sterklegir
kjálkarnir og samanherptar varirn-
ar bentu til þess að hann var langt
frá því að sofna.
„Þú hefur sloppið vel frá þessu,”
sagði Bohn. En hann fékk ekkert
svar. Bohn varð þegjandalegur.
Hann hafði svo sem um nóg að
hugsa sjálfur. En Dave Mennery
hafði að minnsta kosti ekki verið
neyddur upp í bíl Pavels til þess að
myrða hann seinna. Þó hafði hurð
skollið nærri hælum. Dave, hugsaði
Bohn, mun aldrei vita hversu mikið
hann á mér að þakka.
Tarasp var nú úr augsýn og
aðeins bitrar endurminningar
fylgdu þeim eftir í bilnum.
24.
David hélt ófram að horfa niður
eftir veginum og hlustaði á vélar-
hljóðið fjarlægjast og verða að
engu. „Þeireru farnir,” sagði hann
við Jo, sem stóð nú við hlið hans.
Hann trúði því varla.
„Getum við verið viss?" spurði
Jo.
„Já," sagði Golay höfuðsmaður.
Hann var að skrifa niður einhverjar
tölur í minnisbók sina.
„Ég veit það ekki,” sagði David.
Það hafði reynt á taugakerfi hans til
hins ýtrasta og svo allt i einu...
ekkert. „Þeirætluðu áreiðanlega að
láta til skarar skriða. En svo...svo
bara fóru þeir. Hver var ástæðan?”
Weber glotti. „Við vomm með
fuglahræðu.” Hann benti á mann-
inn, sem stóð í dyragættinni.
Maðurinn sóst nú greinilega og
sömuleiðis riffillinn, sem hann var
með. „Golay höfuðsmaður. Yður er
víst óhætt að gefa liðsmönnum yðar
frí.”
Golay lauk við að punkta niður
hjá sér bílnúmerin og setti þvi næst
minnisbókina í vasa sinn. Hann
kallaði til mannsins og þeir fóm
báðir að hlæja. Maðurinn svaraði
einhverju, en fórþví næst inn til sín
og lokaði á eftir sér. Glugga-
hlerarnir uppi vom látnir fyrir.
Golay höfuðsmaður brosti enn
breitt. „Ég sagði honum að gestir
okkar myndu ekki koma aftur.
Lýsingu hans á þeim er erfitt að
þýða.” Hann leit á Jo, „En ég held
að við getum öll verið sammóla
honum." Hann tók eftir þöndu
andliti hennar. „Yður er óhætt að
trúa mér ungfrú Corelli, hættan er
liðin hjá.”
Jo reyndi að leyna örvæntingu
sinni. „Þeir munu koma aftur. Ef
til vill ekki hingað. En...”
„Nei, nei. Ég held að þessi ógn
vofi ekki yfir okkur lengur. Hr.
Weber, tókuð þér eftir manninum?”
Framhald í næsta blaði.
22 VIKAN 2. TBL.