Vikan - 13.01.1977, Blaðsíða 45

lausláta vegna rúmsins, sagði
Anna, — bá beir um það.
Ég ætla mér að eiga það.
Málið var afgreitt. Hún
hafði eiginlega ekki tekið
ákvörðunina, það var and-
staða foreldra hennar, sem
stappaðií hana stálinu. Hún
var eiginlega ákveðin í að
skila því, þegar móðir hennar
hringdi. Hún hló með sjálfri
sér að því, hve fjarri hún var
því að losna undan áhrifum
þeirra. Munurinn var bara sá,
að áður hafði hún látið
undan óskum þeirra og vilja,
nú þrjóskaðist hún gegn
þeim.
Hún færði rúmið aftur til í
herberginu. Setti upp hillu
við það fyrir útvarp, lampa,
blöð og annað bráð-
nauðsynlegt smádót. Ekki
minnkaði rúmið við þetta, en
það fór betur í herberginu.
Anna keypti sér nýmóðins
rúmföt. Hún fékk sér líka
rúmteppi og saumaði hvorki
meira né minna en tíu púða.
Þetta var fallegt og lokkandi,
og Anna svaf vel milli lit-
fagurra sængurklæðanna og
allra púðanna. En hún var
alltaf ein.
I nokkra mánuði er hægt
að njóta einverunnar, en til
lengdar er hún ekki
skemmtileg. Það fannst
Önnu að minnsta kosti. Hún
hafði ekki orðið sér úti um
íbúð til að fá frið til að hlusta
á útvarp, sauma púða og
lesa. Hún ákvað, að eitthvað
yrði hún að gera til að ráða
bót á einsemdinni.
Á vinnustað Önnu — í
útgáfufyrirtæki — vann mað-
ur, sem að önnu dómi var
reglulegur draumaprins, hár
og herðabreiður og fallega
eygður. Hann klæddi sig
áberandi og eftir nýjustu
tísku, talaði fallegt mál, með
fallegri rödd, hafði fallegar
og vel snyrtar hendur og
kímnigáfu. Hann var galla-
laus, og þó — hans eini galli
var að hann var giftur.
Símon hafði gefið Önnu
auga frá fyrsta degi. Hann
gerði sér erindi inn á skrif-
stofu til hennar, lét hana
vinna eftirvinnu og hafði
boðið henni út að borða í
sárabætur.
Hann hafði einu sinni
kysst hana, og Önnu fannst
það yndislegt, en hún hafði
reynt að forðast hann eftir
það, einmitt af því að henni
féll svo ákaflega vel við hann.
Þegar hann hafði kysst hana,
bjó hún heima hjá foreldrum
sínum, nú gegndi öðru máli.
Hún var eigin húsbóndi
núna og frjálslynd kona, eða
svo taldi hún.
Símon var strax með á
nótunum, þegar hún spurði,
hvort þau gætu ekki tekið
verkefnin með heim til
hennar. Hún sagði, að það
yrði ekki eins leiðinlegt að
vinna yfirvinnu, af þau væru
í heimilislegu umhverfi.
Stmon var sammála, hann
stakk upp á, að þau fengju
sér snarl og drykkju svo kaffi
heima hjá henni, meðan þau
færu yfir verkefnið.
Önnu langaði mest að fá
sér kjötbollur og káljafning,
en bantaði buff, hún vildi
ekki eiga á hættu, að róman-
tískar tilfinningar Símons til
hennar kólnuðu, ef hún færi
að háma í sig jafn hversdags-
lega fæðu og kjötbollur.
BufFið var seigt, og frönsku
kartöflurnar höfðu kraumað
of lengi í feitinni, en hvaða
máli skipti það. Símon sat og
horfði í augu hennar allan
tímann og strauk hönd henn-
ar. Þau tóku leigubíl heim til
hennar, og hann kyssti hana
ástríðulaust og hafði fulla
stjórn á sér, þetta var koss,
sem sagði: ,,Mér finnst þú
sæt og skemmrileg.” Anna
hafði átt von á meiri ástríðu
og hélt, að hún hefði kannski
misskilið hann.
Símon rak upp stór augu
af undrun, þegar hann sá
rúmið. Hann flautaði lágt.
Ann tók andköf, þegar hann
nálgaðist hana, og á því
augnabliki lá við, að hún sæi
eftir að hafa ekki farið að
ráðum móður sinnar. En á
;ftir var hún hamingjusöm
/fir að Símon skyldi ekki
hika. Hún var sjálf of feimin
til að þora að gefa Símoni til
kynna, hvers hún óskaði, það
var breiða rúmið hennar, sem
talaði fyrir hana.
Samband þeirra stóð í fjóra
mánuði. Anna var hamingju-
söm þennan tíma, jafnvel þó
hún væri mikið ein. Símon
varð líka að sinna fjölskyldu
sinni, og það tók sinn tíma.
En Anna var ekki að kvarta.
En þó hún vildi vera frjáls-
lynd, þá var ekki laust við, að
samviskan gerði vart við sig.
Hún hafði áhyggjur af, að
kona Símonar væri afbrýði-
söm og óróleg. — Sigríður
veit að maður og kona eru
ekki eins sköpuð, sagði hann
öruggur með sig. Hún veit,
að mér líður best heima, ef
ég fæ að taka hliðarspor, og
slá mér upp við og við.
Sigtíður veit, hvað hún syng-
jr bætti hann við fullur
iðdáunar.
Anna hugleiddi orð hans,
þegar hann var farinn. Hún
fann fyrir óbeit.
Henni fannst á einhvern
hátt lítilmótlegt að vera hon-
um einungis til ánægju, þegai
honum bauð svo við að
horfa. Þó að Símon talaði off
um það, hve yndislegar kon-
ur væru, þá fyrirleit hann
þær á vissan hátt. Honum
féll að vísu vel við undirgefn-
ar konur, eins og skynsömu
konuna sína, en konur, sem
ekki höfðu að hugsjón að
vera eftirlátar, góðar og skiln-
ingsríkar, kallaði hann kerl-
ingar, skruggur og annað
ámóta niðrandi.
Anna vissi, að hún var
djúpt sokkin. Hún var ást-
fangin af Símoni og var háð
honum. En hún vissi, að
hann var ekki verður ástar
hennar. Auk þess var hann
giftur annarri konu, hún gat
ekki lokað augunum fyrir
því, þó hún gjarna vildi.
Stmon tók því létt, þegar
Anna sleit sambandinu.
— Þú hefur á réttu að
standa, sagði hann. — Við
eigum að hætta, áður en við
verðum þreytt hvort á öðru.
Þetta hefur verið dásamlegur
tími, og ég mun aldrei
gleyma þér. Þú veist, hvar
mig erfinna, ef þú skyldir sjá
þig um hönd.
Jú, Anna vissi, hvar hann
var að finna, og það var
freistandi að leita til hans.
Hún féll fyrir freistingunni.
Símon kom tvisvar heim til
hennar eftir að hún sleit
sambandinu. Stóra rúmið
kom aftur í góðar þarfír og
hún fékk alla þá ást og blíðu,
sem hún sóttist eftir.
Og auðvitað kostaði þetta
grát og erfiðleika eftir á.
Önnu var ljóst, að hún vildi
fá Símon fyrir sig eina, þrátt
fyrir ýmsa eiginleika hans,
sem hún sætti sig alls ekki
við. Hún þrábað hann að fara
frá konunni og fyrirleit sig
svo fyrir tiltækið. Hún grét
og bað, ásakaði hann og
tilbað í sama orði.
Þetta gat ekki haldið svona
áfram. Anna ákvað að taka
sig á, áður en hún missti alla
virðingu fyrir eigin persónu.
Hún sagði upp starfínu og
var kvödd með tertu og
blómum. Hún vildi komast
sem lengst burtu frá Símoni.
Hún var nú einu ári eldri
en þegar hún flutti að heim-
an og taldi sig reynslunni
tíkari. Hér eftir ætlaði hún
ekki að verða ástfangin af
giftum manni. Auðvitað væri
best að vera án karlmanna.
Anna fór að vinna , á
auglýsingaskrifstofu, og þar
fékk hún aukanefnið ,,frök-
en ísfíall”. Henni fannst
þetta ágætt og var laus við
ágengni þeirra karlmanna,
sem álitu sjálfa sig algjörlega
2. TBL. VIKAN 45