Vikan - 13.01.1977, Side 46

KOPPCJR 6 TIKRLL
Eins og flestar barnakerrnr, sem ég þekki til, er kerran hennar dóttur
minnar á fjórum hjólum. Nú vildi svo illa til, að eitt hjólið datt af kerrunni
um daginn og engin leið að festa það aftur, þar sem koppurinn, sem
heldur því föstu, fannst ekki, hvernig sem leitað var.
Það var nóttúrulega ekki um annað að gera en fá nýjan kopp, og ég brá
mér í verslunina, þar sem kerran var keypt á sínum tíma. Þar voru tvœr
ungar stúlkur við afgreiðslu, önnur á sifelldum þönum milli sima og
einhverrar geymslu, sem virtist vera inn af, hin öllu uppteknari af að
jórtra tyggigúmmi en að afgreiða viðskiptavini. Ég áræddi þó að víkja
mér að henni og segja henni, að mig vantaði hjólkopp á barnakerru.
— Hvaða gerð? spurði hún.
— Æ, það veit ég ekki, sagði ég (spekúlera aldrei í gerðum, hvorki bíla
né barnavagna) en hún er keypt hér hjá ykkur, ég held hún sé
nákvæmlega eins og þessar þarna.
— Hvernig er hún á litinn? spurði stúlkan og tuggði nú öllu ákafar.
Nú versnaði i því, ég er nefnilega engu betri að muna liti en gerðir. —
Hún er ljómandi falleg, sagði ég vandræðalega, og hún er rauð, já hún er
ábyggilega rauð og svört að innan.
— Já, við höfðum einu sinni svoleiðis kerrur. Er grindin máluð eða
krómuð?
— Ég held hún sé bara alveg einsog á þessum kerrum þarna, sagði ég, (
án þess náttúriega að muna nokkurn skapaðan hlut um það, hvernig
grindin var.
— Þá getur hún ekki hafa verið keypt hér, við erum bara nýfarin að
hafa kerrur með svona grind, sagði stúlkan ósveigjanleg og gerði sig ekki
líkiega til að aðstoða mig frekar.
En nú var óneitanlega farið að síga í mig. — Attu hjólkoppa á svona
kerrur, eins og þarna standa?
— Já, sagði stúlkan, en hreyfði sig ekki.
— Er þá ekki möguleiki að ég fái einn slíkan keyptan?, sagði ég, það er
þá mitt böl, ef hann passar ekki.
Ég fékk koppinn, og hann kostaði heilar tíu krónur. Og hann passaði.
Við þessa sögu er litlu að bæta. En mér finnst hún gott dæmi um það,
hvernig afgreiðslufólk ó ekki að koma fram við viðskiptavini. Verslana-
eigendum hlýtur að vera Ijóst, hvað það skiptir miklu máli, að
viðskiptavinir fái þokkalegar móttökur, og það er vitaskuld öldungis
ófært að yfirheyra viðskiptavin á þann veg, sem hér hefur verið lýst, þótt
ég gæti ekki annað en hlegið að því eftir á. Það var rétt eins og það skipti
öllu máli fyrir framtíð verslunarinnar að þurfa ekki að selja þennan litla
hjólkopp, sem kostaði tíu krónur.
Meðal annana
ómótstæðilega. Þeir höfðu
sínar hugmyndir um vald sitt
yfír konunni og sýndu ein-
ungis töfra sína, þegar þeir
töldu sigurinn vísan.
Anna var dugleg og á-
hugasöm, góður vinnufélagi,
var gamansöm, en hræðilega
einmana. Henni fannst stóra
rúmið skellihlæja framan í
sig hvert sinn sem hún kom
heim. Það minnti hana á
sigurgleðina, sem gagntók
hana daginn sem hún keypti
það og um Símon og þeirra
samband. Hún þráði ein-
hvern til að deila því með sér,
þráði heitt af líkama og sál.
Anna hélt það ekki út að
vera heima á kvöldin. Á
mánudagskvöldum var hún í
frönskutímum. Eini karl-
maðurinnþarvargamall skrif-
stofumaður á eftirlaunum,
sem hafði de Gaulle að
átrúnaðargoði. Á miðviku-
dagskvöldum tefldi hún, og
þar hitti hún marga herra, en
þeir höfðu meiri áhuga á
skáklistinni en henni.
Á föstudags- og laugar-
dagskvöldum fór hún oft út
að dansa. Hún lærði fljót-
lega, hvert best var að fara.
Hún hitti marga unga menn,
sem við fystu kynni voru
hreint ekki vonlaysir, en hún
gætti sín á að fara ekki heim
með þeim eða bjóða þeim
heim til sín strax. Þar kom
þó, að fyrir kurteisissakir
bauð hún upp á kaffibolla.
En eftir tvær tilraunir var
Anna sannfærð um, að allir
karlmenn væru eins og soltn-
ir úlfar. Prúðir og kurteisir
strákar urðu að ófreskjum við
það eitt að koma upp 1 litlu
íbúðina hennar. Þeir misstu
áhuga á kaffi og höfðu ekkert
í hausnum annað en að fá
hana með sér í rúmið.
Anna gerði alvarlega til-
raun til að verða ástfangin af
einum þessara ungu manna.
Hún reyndi að mikla fyrir sér
alla hans bestu eiginleika,
sem voru reyndar ófáir, en
samt fyrirleit hún allt nánara
samband við hann. Hún varð
að viðurkenna að ást var
engin viljaákvörðun, hún gat
ekki haft stjórn á tilfinning-
um sínum.
Anna hætti að sækja
skemmtistaðina og eyddi
helgunum heima í staðinn,
nema ef vinkonur hennar
fengu hana til sín.
Það var einmitt eitt slíkt
kvöld, sem hún kynntist
Matthíasi. Vinkonu hennar
leiddist að sitja einni, þegar
maðurinn henna var að
heiman, og þá var gott að
hringja til Önnu.
Einmitt þegar vinkonan
var í miðju kafi að lýsa
síðustu fæðingu — fæturnir
höfðu komið fyrst — hringdi
dyrabjallan. Stór maður með
úfið, Ijóst hár og gleraugu á
nefinu, kom þjótandi inn úr
Eg býst við að stjórinn sé veikur. Einkaritarinn hans var að
leggja kapal.
46 VIKAN 2. TBL.