Vikan - 13.01.1977, Side 47

dyrunum. Hann var kominn
til að fá lánaðan stóran pott
og niðursuðuglös. Hann
sagðist hafa týnt sveppi og nú
ætlaði hann að sjóða þá
niður. Hann fékk nú
nákvæma lýsingu á því,
hvernig fara ætti að. En hann
fór ekki, þó að erindinu væri
lokið, heldur settist á stól
beint á móti Önnu og starði á
hana, eilítið ósvífið, en bros
hans var einlægt. Anna var
fyrst hálf vandræðaleg.
Henni féll vel við hann, hann
virtist vera allt önnur mann-
gerð en herrarnir á veitinga-
húsunum.
Klukkan ellefu kvöddu
þau vinkonu hennar og urðu
samferða út. Matthías hélt á
pottinum og hafði glösin
ofan í. Hann fylgdi Önnu
heim, en þegar þangað kom
spurði hann, hvort hún hefði
ekki áhuga á að koma með
honum heim og sjóða niður
sveppi.
Anna hugsaði sig ekki
tvisvar um, og svo fóru þau
heim til Matthíasar, sem bjó í
'renndinni. Þau voru lengi að,
það var komið að sólar-
upprás, þegar Anna gekk
heim. Hún hafði sjaldan
skemmt sér betur en þessa
nótt, og nú gat hún tekið
undir þau orð sem segja, að
vonin sé það síðasta, sem
manneskjan glati.
Það liðu þrjár vikur, áður
en Matthías vogaði sér að
kyssa Önnu. Hún vissi ekki,
hvað hélt aftur af honum,
því að ást hans á henni leyndi
sér ekki. Sjáef var hún yflr sig
ástfangin, hún sá lífið og
tilveruna gegnum rósrautt
ský. En hún var óróleg og
kveið fyrir að bjóða Matthíasi
heim. Myndi hann um-
hverfast eins og allir hinir.
Hún dró heimboðið á lang-
inn.
En hann kom óboðinn.
Hún dró andann djúpt, þeg-
ar hún sá hann skyndilega
standa fyrir utan. Hún hörf-
aði aftur á bak, og það var
eins og hún reyndi að fela
hvað innifyrir væri.
Matthías faðmaði hana
blíðlega að sér. En svo sleppti
hann henni, eins og hann
hefði brennt sig.
Augnabliki síðar hljómaði
hlátur hans um íbúðina.
Hann hló hátt og strákslega.
— Drottinn minn dýri.
Þvílíkt herskip! Aldrei á æfi
minni hefi ég séð þvílíkt
rúm! Hefur þú erft það?
— Nei — eg keypti það.
Henni virtist sárna. Þetta var
dýrt rúm og teiknað af
frægum húsgagnaarkitekt.
— Jæja, jæja, það er
kannski allt í lagi með rúmið.
En það er alltof stórt í þessa
litlu stofu.
— Einmitt það já, sagði
Anna.
Þetta var fyrsta gáfulega
athugasemdin, sem hún
hafði heyrt í sambandi við
rúmið.
— Það er of stórt. Það
fyllir út í herbergið. Þú
hefðir átt að fá þér svefnsófa í
staðinn. Það væri miklu
fallegra, staðhæfði Matthías.
Ég gæti smíðað bæði borð og
kommóðu úr rúminu, hvað
segir þú um það?
Hann snéri sér að Önnu
eins og drengur, sem bíður
eftir hrósi. Anna kinkaði
kolli þegjandi og þurrkaði
burtu gleðitár. Hún þrýsti sér
upp að Matthíasi og datt eitt
augnablik í hug að afvega-
leiða hann eftir öllum kúnst-
arinnar reglum. En eftir
nánari umhugsun ákvað hún
að bíða betri tíma. Það yrði
miklu ljúfara að afvegaleiða
hann í svefnsófa. ★
ERT ÞÚ...
ekki þreyttur,
ungi maður, á því
að ganga í fötum,
sem eru alveg
eins og allur
fjöldinn klœðist.
Um slíka fram-
leiðslu er stund-
um haft að orð-
taki, að þar séu
13 í dúsíninu. Því
ekki að koma og
velja úr 100 fata-
efnum og 100
sniðum — allt
eftir þínum sér-
staka smekk.
lUtíma
KJÖRGARÐI
2. TBL. VIKAN 47