Vikan - 07.04.1977, Blaðsíða 44

Það þarf ekki að vera nein
grundvallarregla að vera pipar-
sveinn, að minnsta kosti ekki ef
viðkomandi er enn aðeins 23 ára og
það var heldur ekki nein grundvall-
arregla hjá Andrési. Honum fannst
bara engin ástœða til að kvœnast,
fyrr en hann hefði fundið þá einu.
réttu, og hann var ekki í nokkrum
vafa um, að svo mundi verða einn
góðan veðurdag.
Hann hitti hana 18. desember
1973.
Það var í veislu, ekki neitt
sérstaklega skemmtilegri veislu, í
rauninni var það meira að segja
frekar leiðinleg veisla, þar sem allt
var fullt af venjulegu fólki. En
Andrés sat semsagt í sófanum og
lét sér leiðast, meðan hann rök-
ræddi við stúdent um líf botnfiska,
og þess á milli reyndi hann að finna
ástæðu til að komast sem fyrst
heim. Höfuðverkur var ágæt afsök-
un, fannst Andrési, hann vissi
nefnilega ekki nokkum skapaðan
hlut um botnfiska. Og þá opnuðust
dyrnar.
Það var HÚN. Andrés vissi um
leið og hann sá hana, að þetta var
sú eina rétta. Hún var há, ljós
yfirlitum, grönn, og augu hennar
voru einmitt þau augu, sem Andrési
hafði dreymt um að horfa í.
Skyndiléga greip hann skelfing. Var
það mögulegt að stúlka eins og hún
væri ekki löngu gengin út? Mátti
ekki búast við því, að karlmennimir
stæðu í biðröð fyrir utan heimili
hennar, að sími hennar þagnaði
aldrei, að forríkir menn fylltu
hversdagslif hennar kampavini og
rósum?
Það kemur fyrir, en því miður
alltof sjaldan, að við gerum einmitt
það rétta, án þess að hika. Að við
framkvæmum, áður en við hugsum
— já, það er að segja í þeim
tilvikum, sem það er rétt að
framkvæma áður en hugsað er.
Venjulega látum við varfæmina ná
tökum á okkur, venjulega segjum
við með sjálfum okkur: Biddu nú
aðeins, það liggur ekki svo á, er
þetta nú ekki að rasa um ráð fram.
Fáðu þér sígarettu, hugsaðu málið,
þetta er alvarleg ákvörðun, sem
þarfnast vendilegrar íhugunar. Og
þegar við loks höfum íhugað málið
vendilega, er það oftast orðið of
seint.
Slíkar hugsanir tmfluðu ekki
Andrés á þessu sérstaka augnabliki
lifs hans, hann vissi, að þetta mál
þyrfti að taka föstum tökum, og
það fljótt. Hann stóð upp, gekk til
ungu stúlkunnar, hneigði sig og
sagði:
— Ég heiti Andrés. Emð þér
giftar?
Hún hristi höfuðið.
— Trúlofaðar?
Aftur hristi hún höfuðið.
Páskaveislan
mikla
Loksins hafði hann fundið þá einu
réttu. Andrés sveif í sælum draumi —
en auðvitað þurfti svo að vera einhver
annar. Hann hét Herbert og var
aðstoðarforstjóri í stóru fyrirtæki.
Hvemig átti fátæklingur á borð við
Andrés að vinna baráttuna um hylli
,,prinsessunnar?,, Þá varþað, sem
hann fékk hugmyndina um
páskaveisluna miklu.
Andrés dró andann djúpt. — Sem
betur fer, sagði hann.
— Hvers vegna ,,sem betur fer”?
spurði stúlkan.
— Hvað heitið þér? hélt Andrés
áfram.
— Unnur, en hvers vegna ,,sem
betur fer”?
— Hér em svalir, sagði Andrés.
— Á þessum skemmtilega stað,
burt frá öllu þessu skemmtilega
fólki, em svalir. Við skulum koma
út á þær, og þar skal ég segja yður
hvers vegna.
Þetta var sterk byrjun, sem
óhjákvæmilega hafði talsverð áhrif
á Unni. Hinsvegar var hún skyn-
söm stúlka, sem var alls ekki
sannfærð um, að hún og Andrés
væm sköpuð hvort fyrir annað.
— Sérðu það ekki á mér? spurði
Andrés.
— Sé og ekki sé, sagði Unnur —
það er ekki nóg bara að sjá.
Það kom í ljós, eins og svo alltof
oft kemur fyrir, að það fyrirfannst
þrjótur í ævintýrinu. Þótt þessi
þrjótur væri ekki beinlínis trúlofað-
ur Unni, var það ekki svo fjarri
heldur, og hann var meira að segja
svo háttsettur að vera aðstoðarfor-
stjóri hjá stóm fyrirtæki. Nú hafði
Andrés hvorki neina sérstaka trú á
aðstoðarforstjómm, hvað þá heldur
hann bæri virðingu fyrir þeim, en
það kvaldi hann, að hann vissi, að
þessi staða leiddi af sér fjárhagslega
yfirburði mannsins. Þrjóturinn hét
Herbert.
Tíminn, sem í hönd fór, ein-
kenndist af ákafri og sársaukafullri
baráttu milli Herberts og Andrésar
um hylli Unnar. Þegar annar þeirra
var úti með henni, leið hinn allar
kvalir afbrýðiseminnar, og enda
þótt Unnur nyti ekki beinlínis
ástandsins (því hún var góð stúlka),
var ekki laust við, að þetta kitlaði
hégómagirnd hennar. Auðvitað
hefðu þessir tveir keppinautar getað
beðið hana að velja á milli þeirra, en
þá var aldrei að vita — hugsa sér
bara, ef hún veldi hinn! Eða þann
þriðja, því það em engin takmörk
fyrir, hve margir þrjótar leyfa sér að
skjóta upp kollinum í raunvemleik-
anumn.
Andrés sparaði eins og hann gat
til að geta gefið henni jólagjöf, en
tíminn var naumur, og hann gat
ekki safnað nema fyrir samkvæm-
isveski, sem þó var heldur af betri
gerðinni. Það var ágætt svo langt
sem það náði, en Herbert, aðstoð-
arforstjórinn, birtist auðvitað með
útvarpstæki af bestu gerð, ásamt
plötuspilara, sem Unni hafði
dreymt um síðustu mánuði. Og þar
að auki féll þetta nákvæmlega inn í
húsbúnað hennar. Með þessu belli-
bragði fannst Andrési Herbeft hafa
náð góðu forskoti, en það breytti
engu, hvað viðkom tilfinningum
Unnar.
Eftir jólin var allt við hið sama
milli keppinautanna. Svo nálguðust
páskarnir, og loksins sá Andrés
fram á sitt stóra tækifæri. Hann
þekkti líka efnað fóUc, þar á meðal
Louis P. Krákstad. Þessi Krákstad
átti stórt einbýlishús rétt fyrir utan
Osló, og þar sem hann ætlaði að
fara i páskafri, bauð hann Andrési
húsið, á meðan hann væri í burtu.
Og þar sem Herbert ætlaði líka að
fara burt um páskana — pabbi hans,
vildi hafa hann með sér á fjallahótel
í öllum fríum — sá Andrés sér nú
leik á borði. Hann ætlaði að halda
mikla veislu um páskana, veislu,
sem yrði svo stórkostleg og óhófleg,
að hún HLAUT að hafa áhrif á
Unni. Og í þessari veislu ætlaði
hann, þessi fullkomni, glæsUegi,
einvaldi gestgjafi, að biðja Unnar.
Unnur vildi gjarnan koma. —
Hjartans þakkir, mjög gjarnan —.
Einnig allir hinir, sem hann bauð —
og það voru ekki svo fáir — vUdu
gjarnan koma. Árangurinn var þá
nokkum veginn vís.
Fyrsta vandamálið, sem upp
kom, var þetta vanalega: Hvemig
átti hann að útvega næga peninga?
Þar sem hann hafði hvorki hæfUeika
til að vera fjársvikari eða banka-
ræningi, átti hann ekki annarra
kosta völ en að vinna yfirvinnu.
Hann vann yfirvinnu á skrifstof-
unni, og hann tók yfirvinnu með sér
heim, hann vann á kvöldin, hann
vann á nóttunni, af einbeitni og
þrjósku vann hann meiri hluta
sólarhringsins. Hann fékk bauga
undir augun, hann vissi oft ekki,
hverju hann svaraði, þegar verið
var að tala við hann, og Unnur tók
líka eftir breytingunni.
— Hvað er að þér? spurði hún
dag einn, eftir að þau komu úr
kvikmyndahúsi. — Ertu veikur?
— Langt frá því, svaraði Andrés.
— Þvert á móti.
— Þú lítur svo laslega út.
— Þvert á móti
— Hvað meinar þú með , ,þvert ú
móti”?
— Aðeins það, að ég Ut aUtaf
svona út, sagði Andrés örvænting-
arfullur. Hann vissi raunar ekki
SMÁSAGA EFTIR HELGE
HAGERUP
44 VIKAN14. TBL.