Vikan - 07.04.1977, Side 45

sm&v, ^épiéiiii

alveg, hvað hann var að segja, hann
hafði unnið í 18 klst. daginn áður.
— Það er að segja þegar ég er
frískur. Þá lít ég svona út.
— Vitleysa, sagði Unnur. — Ég
veit ósköp vel, hvernig þú lítur út,
þegar þú ert frískur.
Daginn sem Louis P. Krákstad
fór frá Osló til að eyða páskunum
innan um snœvi þakin fjöll, hitti
hann Andrés á járnbrautarstöðinni
og afhenti honum lyklana að
húsinu.
— Það er kannski svolítið drasl
þar, sagði Louis P. Krakstad, — en
þú getur sjálfsagt fengið húshjálp,
sem getur gert hreint fyrir þig.
— örugglega, sagði Andrés. —
Hugsaðu ekki um þa#.
— Það geri ég heldur svo
sannarlega ekki, sagði hinn á-
hyggjulausi Krákstad.
Kannski svolítið drasl, hafði
hann sagt, en þegar Andrés flutti
inn sama dag, hugsaði hann með
sér, að bœði „kannski” og ,,svo-
lítið” hefði verið einum of vœgt til
orða tekið. Hinn ungi Krákstad
hafði pakkað niður af fullkomnu
kœruleysi og án þess að athuga
afleiðingarnar, húsið var allt í
drasli, og það sá ekki í eldhúsbekk-
inn fyrir óþvegnum matarílátum.
Auk þess lá í augum uppi, að það
þurfti að þvo öll gólf, borðstofu-
borðið var atað skíðaáburði og
stofugólfið vatnsleðursáburði. Hús-
ið bar þess augljós merki, að
þar hafði páskafrí verið vandlega
íhugað og undirbúið.
Fyrir menn eins og Louis P.
Krákstad, sem hafa traustan fjár-
hagslegan bakgrunn, eru nokkrar
staðreyndir í tilverunni, sem auð-
velt er að líta framhjá. Það var
einfalt fyrir hann að tala um
húshjálp, en Andrés þekkti enga
húshjálp og hafði heldur ekki efni á
að ráða slíka. Útgjöldin voru
ráðgerð í minnstu smáatriðum, allir
hans peningar fœru í þessa veislu,
markmiðið var jú, að þetta yrði
stórkostlegasta veisla allra tíma.
Sem sagt, hann yrði að gera hreint
sjálfur, en fyrst yrði hann að koma
frá sér yfirvinnuverkefninu, hann
vantaði enn peninga fyrir mat og
drykkjum, svo húsið varð að bíða.
En þetta tekst, hugsaði Andrés með
sér, það SKAL takast, hann var
ungur og hraustur, hann átti enn
næga orku.
Tveimur dögum fyrir veisluna
var Andrés loksins búinn með
heimavinnuna. Honum hafði tekist
það, veislunni var bjargað, nú var
bara eftir að kaupa inn og koma
húsinu í lag. Að sjálfsögðu var hann
orðinn svolítið þreyttur, hann hafði
unnið mikið, en nú var það versta
búið. Eða svo hélt hann, en það
sýnir, að hann átti margt ólært,
meðal annars um stöðu húsmóður-
innar i hinu daglega lífi.
Hann fór með sporvagninum í
bæinn og keypti inn það nauðsyn-
legasta — eða kannski öUu heldur
það ónauðsynlegasta. Hér var
hvergi sparað til, hvorki hvað
viðkom mat né drykkjarföngum, og
hann var feginn að hafa tekið með
sér bakpoka og tvær ferðatöskur.
Þunginn varð æ meiri, eftir þvi sem
meira var keypt, því tók Andrés
eftir, þar sem hann hentist mUli
verslana. Hann verkjaði í axlirnar,
og hann verkjaði í handleggina, en
hann beit á jaxlinn og lét sem
ekkert væri. Unnur, nú reið á að
hugsa bara um Unni. Ljósa hárið,
fallegu hendurnar, augun, sem
hann svo oft hafði dreymt um — í
dagdraumum sínum. Og áður en
langt um liði gæti Andrés loksins
slakað á við hátiðlega dúkað borð,
hinn fullkomni gestgjafi, hinn
glæsti miðpunktur veislunnar, í
stuttu máli sagt...
Hann setti töskurnar frá sér, hann
varð að hvíla sig aðeins.
Þegar hann loks kom aftur tU
hússins, var komið blóðbragð í
munn hans, en tími hvUdarinnar
var enn ekki runninn upp. I húsinu
ríkti ringulreið, og eftir aðeins tvo
daga átti að vera búið að laga allt
tU, gera hreint, skreyta. Hann fór
hringferð um húsið, gekk frá einu
herbergi til annars, og augu hans
mættu ekki öðru en rusli og
ömurleik. Andrés bjó í smáskonsu
(herbergi með eldhúsi), og nú sá
hann, að smábúskapurinn hafði
sannarlega sinar björtu hliðar. Á
hverju átti hann að byrja í þessu
endalausa, feikilega stóra húsi?
Gólfunum, gluggunum, uppþvott-
inum?
Sem piparsveinn var Andrés
vanur að safna ekki saman matar-
ilátum, hann var vanur að þvo glös,
bolla og diska jafnóðum og hann
Pilurúllugardínur
Framleiðum eftir máli. Mikið úrval af einlitum og
mynstruðum efnum.
Pílu rúllugardínur draga úr hita og upplitun.
Glampinn
Suðurlandsbraut 6, sími 83215.
14. TBL. VIKAN 45