Vikan - 06.10.1977, Blaðsíða 2

Vikan
40. tbl. 39. árg. 6. okt. 1977
Verð kr. 400
Egfann föður
- og manninn
sem ég elska
Fyrir rúmlega tveimur árum voru
bandarískir og evrópskir fjölmiðlar
fullir af frásögnum af ungri og fagurri
sovéskri leikkonu, sem eftir margra
ára baráttu fékk loks leyfi til að
heimsækja bandarískan föður sinn,
sem hún hafði aldrei augum litið.
íslensku blöðin tæptu líka á þessu
máli, og því hafa lesendur áreiðanlega
gaman af að kynnast hinni
ævintýralegu sögu Viktoriu
Fjodorovu, sagða af henni sjálfri.
VIÐTÖL:
14 Ég veit ekki, hvort er ánægð-
ara, ég eða fólkið, sem fær bót.
Viðtal við Ástu Erlingsdóttur
grasalækni.
35 Má segja, að feldskurður sé
listgrein, segir Einar H. Bridde
feldskeri á Akureyri.
GREINAR:
2 Ég fann föður minn — og
manninn, sem ég elska. Grein
um Viktoríu Fjodorovu.
6 Frægasti unglingur veraldar.
Grein um Jodie Foster.
12 Kalifornía á tíu dögum.
SÖGUR:
18 Dóttir milljónamæringsins. 14.
hluti framhaldssögu eftir
Lawrence G. Blochman.
38 I skugga Ljónsins. 6. hluti
framhaldssögu eftir Isobel
Lambot.
44 Endastöðin. Smásaga eftir
Edward D. Hoch.
FASTIR ÞÆTTIR:
9 í næstu Viku.
10 Póstur.
23 Heilabrotin.
25 Myndasögublaðið.
36 Mest um fólk.
40 Stjörnuspá.
48 Draumar.
49 Matreiðslubók.
51 Poppfræðiritið: Elvis Presley,
2. hluti.
Ég heiti Viktoría Fjodorova, og
égerunga, sovéska kvikmyndaleik-
konan, sem fór til Bandarikjanna
vorið 1975 til að hitta bandarískan
föður minn, sem ég hafði aldrei séð
fvrr.
Þegar siðari heimsstyrjöldinni var
að ljúka, var móðir mín, fögur,
sovésk kvikmyndaleikkona ástfang-
af ungum manni, flotamálafulltrúa í
bandariska sendiráðinu í Moskvu.
Hann hét Jackson Tate. Lif mitt
hófst, i orðsins fyllstu merkingu,
siðustu nótt þeirra saman. Sovéska
leyniþjónustan kom í veg fyrir að þau
hittust aftur, ogþað áttueftirað liða
30 ár, þar til ég hitti föður minn, á
stað svo víðs fjarri Moskvu sem
Florida er. En ég hitti ekki aðeins
hann, heldur einnig draumaprinsinn.
Hann heitir Frederick Pouy og er
flugmaðurhjá Pan American, 37 ára
gamall, hár, tignarlegurog hreint og
beint yndislegur. Þriðja mars, 1970
sprakk hjólbarðinn á nýjum bíl, sem
hann átti og meðan hann sat og beið á
viðgerðarverkstæði eftir að skipt
yrði um hjólbarða, blaðaði hann í
timaritinu „People”.
Þar las hann um mig, ,,leynilega
ástarbarnið”, sem nú 30 ára
gömul, átti loks að fá að hitta föður
sinn í fyrsta skipti.
Frederick Pouy tilheyrir í rauninni
ekki þvi fólki, sem hefur það fyrir
vana að skrifa að skrifa bláókunnugu
fólki, en þó svo hann ætti tvö
hjónabönd að baki og hefði svarið
þess eið, að hann skyldi verða
piparsveinn það sem hann ætti eftir
ólifað, gat hann ekki gleymt
greininni um mig. Kannski var það
vegna þess að hann flaug oft milli
Bandarikjanna og Moskvu. Bn hvað
svo sem olli því, þá skrifaði hann
föður minum, sem þá var kominn á
ellilaun, og bauðst til að aðstoða við
heimsókn hinnar sovésku dóttur
hans, ef þess gerðist þörf.
Og nokkru seinna hringdi mála-
færslumaður föður míns í hann. Það
var út af litla púðluhundinum, sem
mér hafði áskotnast í heimsókn
minni til Florida. Eg vildi endilega
takahundinnmeðmértilMoskvu, en
ég þurfti að millilenda í London, og í
Englandi eru sóttvarnarreglurnar
svo strangar, að ég hefði ekki fengið
að taka hann með mér úr landi. Væri
nokkur möguleiki á, að Frederick
Pouy gæti tekið hundinn beint til
Moskvu?
Fred tókst að finna lausn á
vandanum, og í þakklætisskyni bauð
málafærslumaðurinn honum til
veislu, sem átti að halda fyrir mig í
New York, eftir að ég hafði komið
fram í gestaþætti í sjónvarpinu. Fred
kom svo snemma, að ég var ennþá
berfætt í gallabuxum. A mjög
bjagaðri ensku sagði ég honum, að
það gleddi mig að hitta hann, en á
rússnesku sagði ég við sjálfa mig, að
það stórkostlega hefði gerst. Ég var
orðin ástfangin við fyrstu sýn. Það
var algjörlega óskiljanlegt. Svona
sterka tilfinningu hafði enginn vakið
hjá mér fyrr.
Fred sagði mér síðar frá því, að
honum hefði liðið nákvæmlega eins.