Vikan - 06.10.1977, Blaðsíða 40

• •

I3||| 7t=.-c» . ..y* . * .]
llniiiirinn 21. m.irs 20. jiril
Þetta verður heldur
daufleg vika og er það
að mestu leyti þín
eigin sök. Skamm-
degismyrkrið er farið
að hafa óœskileg áhrif
á skapið og tefur það
framgang þinn á
mörgum sviðum.
Viuiirt 2l.'ipril il.niiii
Einhverjar nýorðnar
breytingar á högum
þínum valda þér erf-
iðleikum, en þó ekki
óy firstíganlegum.
Rey ndu að laga þig að
aðstæðum og lóta
ekki þrjóskuna ná
yfirtökunum.
1 \ihurarnir 22.mtii 2l.júni
Þrætugirni þin er
fárin að verða heldur
þreytandi fyrir þína
nánustu. Það gera sér
allir grein fyrir, að þú
hefurrétt fyrir þér, en
það er óþarfi að vera
alltaf að staglast á
því.
Hr.'htiinn 22. juni J.V juli
Letin er alveg að
yfirbuga þig þessa
dagana, og þú reynir í
örvæntingu að kenna
öðrum um allt, sem
miður fer. í stað þess
að snúa við blaðinu,
stingur þú höfðinu
undir koddann.
l. jóniO 24. júli 24. j|<ú«l
Það er alltaf eitthvað
að gerast í kringum
þig, hvað öðru
skemmtilegra. Farðu
samt varlega í allri
gleðinni, og mundu,
að öllu gamni fylgir
nokkur alvara.
Mtjjan 24.<igúsf 2.4.stpl.
Störfin hlaðast upp
hjáþérmeð geigvæn-
legum hraða, og þér
líkar það í rauninni
bara vel. Gættu þess
þó að láta ekki með-
fædda smámunasemi
tefja um of fyrir þér.
\mSin 24.stpi. 2.VokJ.
SporOdrckinn 24.okl. ‘M.iim. Hojimiióurinii 24.nó\. 21.dcs.
Fjármédin hafa valdið
þér þungum áhyggj-
um undanfarið, en nú
ætti að fara að rætast
úr því. Farðu samt að
öllu með gát og
skipuleggðu útgjöld-
in vandlega.
Taktu á þig rögg og
farðu í allar þessar
heimsóknir, sem þú
ert sífellt að tala um,
en framkvæmir
aldrei. Það verður í
rauninni mikil og
nauðsynleg tilbreyt-
ing.
Þér hættir til þess að
láta áhyggjurnar ná
of sterkum tökum á
þér. Hugsaðu meira
um bjartari hliðar
tilverunnar, og láttu
ekki hjá liða að gera
þér ærlegan dagamún
nú á næstunni.
Frekja þín og yfir-
gangur við einhvern
þérmjögnákominn er
orðið umræðuefni
meðal kunningja
þinna, ogfarirþú ekki
að sjá að þér, er hætt
við, að þeir snúi við
þér bakinu.
\alnshcrinn 2l.jan. ló.fchr.
Áfall, sem þú varðst
fyrir nýlega, ætlar að
hafa meiri áhrif en
búist var við í fyrstu.
Þar er þó að mörgu
leyti þér sjálfum um
að kenna, en þetta
líður hjá fyrr en varir.
Hskarnir20.fchr. 20.mars
Láttu ekki annað fólk
hafa svona afgerandi
áhrif á skoðanir þin-
ar. Þetta getur orðið
til þess, að þú verðir
síðar óf ær um að leysa
vandamálin á eigin
spýtur.
Regína, ef hún leyfir mér það....en
núna verð ég að fara að aðhafast
eitthvað,” sagði hann snögglega og
stóð upp. ,,Er allt í lagi að skilja þig
eftir eina?”
„Auðvitað.”
„Þú hefur alténd þennan unga
mann, til að skemmta þér á
meðan,” sagði Edward stríðnislega,
og hún fann að hún roðnaði.
Hvað skyldi hann segja, ef hann
vissi að hún var að hugsa um
Matteo? Hún mundi allt í einu, að
hún hafði aldrei sagt Edward frá
hótunum Giulianos.
Einfaldast væri fyrir hana að fara
frá Roccaleone. Giuliano myndi
eflaust hrósa happi og Edward væri
þá laus við áhyggjur af henni.
Það myndi líka hjálpa henni að
komast til botns í sínum eigin
tilfinningum. Hún gat ekki hugsað
skýrt, hér í þessu þrúgaða and-
rúmslofti.
Það besta, sem hún gæti gert,
væri að hverfa smátíma. Hún
ætlaði að biðja Hugh að keyra sig
til La Spezia. Það var kominn sá
tími, sem þau höfðu ætlað að
hittast á, og hún flýtti sér til
kaffihússins.
Meðan þau fengu sér kaffi, sagði
hún honum frá hótunum Giulianos
og þörf sinni fyrir að komast burtu.
Hugh hlustaði á hana, áhyggjufull-
ur á svip. „Við verðum að fá
lánaðan bílinn hans Bernards. Ef þú
nennir að ganga með mér heim til
hans, þá getum við spurt hann
núna.”
Þau fóru út um borgarhliðið og út
á rykugan veginn. Síðan beygðu
þau til hægri, inn á þröngan veg
rétt við bilaverkstæðið. Beggja
vegna voru vinekrur.
Allt í einu fylltist loftið- af
vélagný. „Mótorhjólin,” sagði
Regína veikum rómi. Hugh starði á
hana skelfdur.
Þeir komu þjótandi út af vín-
ekrunni, sex saman, og brunuðu
niður veginn í átt frá borginni.
Hugh og Regína stóðu grafkyrr, þar
til sá síðasti þeirra var horfinn
sjónum.
Þá tók Hugh á sprett. „Komdu.”
„Hverjir fleiri búa þarna niður-
frá?” spurði Regina móð,
„Enginn annar,” sagði Hugh
hörkulegur ó svip. „Enginn nema
Bernard.”
Þau hlupu þögul áfram og þorðu
ekki einu sinni að hugsa til þess,
hvað þau myndu finna í húsinu.
Allt í einu voru þau komin. Lítið,
hvítt hús, sem stóð í fjallshlíðinni,
með útsýni til hafsins í fjarska. Þau
sáu ekkert lífsmark.
Hugh ruddist inn í húsið.
„Bernard, hvar ertu?”
Ekkert svar. Þau stóðu í forstof-
unni og horfðu í kringum sig og
veltu því fyrir sér, inn í hvaða
herbergi þau ættu að fara fyrst,
þegar skelfingu lostin vegna þess,
sem við sjónum blasti.
Alls staðar var málning, stórar
slettur á veggjum og lofti, og
gljóandi marmaragólfið allt útatað.
Mikið af húsgögnunum hafði verið
brotið. Eitthvert þrusk heyrðist
innan við dyrnar við endann á
forstofunni.
„Bernard?” Það var örvænting í
rödd Hughs.
Dyrnar, sem þau höfðu verið að
horfa á, opnuðust hægt og Bemard
kom skríðandi út með miklum
erfiðismunum. Andlit hans var
blóðugt, jakkinn hans rifinn og
hann var allur í málningu.
Þau hlupu til hans, en hann ýtti
Regínu til hliðar. „Þetta er þér að
kenna,” stundi hann. „Þú og þessi
stórkostlegi frændi þinn hafa eyði-
lagt allt. Sjáðu, hvað þeir hafa gert
við mig, og hvernig þeir hafa farið
með heimili mitt. Bara vegna þess
að ég er enskur.”
Regína starði í kringum sig með
hryllingi. „En, herra Gifford.”
Hann greip fram í fyrir henni.
„Farðu. Farðu i burtu. Skilurðu
það ekki?” Hann varð æstari og
æstari og hrópaði á hana. „Komdu
þér strax í burtu frá mér.”
Hugh sagði i hasti: „Farðu og
náðu i hjálp. Við verðum að nó í
lögregluna og lækninn. Biddu svo i
kastalanum.”
Regina hikaði. „Ertu viss um að
þú getir verið einn?”
Gifford skalf og var í ömurlegu
ástandi.
„Það verður allt í lagi,” svaraði
Hugh. „Ég held að hann sé frekar í
andlegri geðshræringu, en að hann
sé svo mikið meiddur. Það er ekkert
fyrir þig að gera hér.”
Hún hljóp til baka sömu leið og
hún hafði komið. Hún sendi unga
lögregluþjóninn og Tessaro lækni af
stað og staulaðist svo inn í
kastalann.
Hún fann að einhver snerti við
handlegg hennar. „Þú hefur verið
að hlaupa, og það í þessum hita.”
Regina leit framan í ráðskonuna.
„Ég varð að gera það. Mótorhjóla-
klíkan skvetti málningu út um allt í
húsinu hans Giffords og þeir brutu
líka mikið af húsgögnunum. Ég
þurfti að ná í hjálp.”
„Og Englendingurinn, hvað með
hann?” spurði ráðskonan óttasleg-
in.
„Ég held að hann sé ekki mikið
meiddur. Ég geri ráð fyrir að hann
hafði ætlað að stöðva þá, en fengið
óblíðar móttökur.”
Ráðskonan andaði léttar. „Hann
er þá ekki dáinn.”
„Nei, hann er ó lifi. En það eiga
eftir að verða mikil vandræði út af
þessum atburði.”
40 VIKAN 40. TBL.