Vikan - 06.10.1977, Blaðsíða 19

14. HLUTI
ngsins
,,Hvað ertu þá að flækjast hér
niðri?”
,,JÚ, Drottningin,” svaraði
Shima. ,,Hún er í mesta lagi
tveggja stunda siglingu í burtu. En
það er enskt skip svo að skipstjór-
inn vill heldur hafa samband við
Jishin-maru, af þvi að það er frá
sama félagi og vonast til þess að
geta bjargað einhverju af farminum
yfir í það. En — sem sagt —
dælurnar eru enn í lagi.”
Sótug reykský svifu hægt niður
ganginn eins og ryk, sem ekki vill
setjast, og í fjarlægasta enda
gangsins skaut smálogi upp kollin-
um gegnum gólffjalirnar. það
snarkaði í timbrinu. Þegar Dorothy
heyrði það, rak hún upp hálfkæft óp
,,Ég var að gá að Glen Larkin.
Hann brennur til dauða! Það verður
að opna fyrir honum.”
„Hann er sloppinn. Ég sá hann
uppi á þilfari fyrir 10 mínútum.”
„Flýtum okkur þá til björgunar-
bátanna — "
„Þú ferð ekki með fyrstu
bátunum. Þú biður hérna um borð
með mér, þangað til Jishin-maru
kemur.”
„En ef það kemur nú ekki í tæka
tíð, Charlie — ”
„Tja, auðvitað er það nokkur
áhætta,” svaraði Charlie. „En það
„Þú heldurþað,” sagði Frayle og
glotti háðslega. „Hefurðu ef til vill
komið gömlu ávísanabókinni þinni
fyrir kattarnef, eða sótt innleystu
ávisanirnar í bankann, áður en þú
fórst frá Washington?”
„Ég skil þig ekki, Charlie —
Auðvitað hef ég ekki gert neitt af
því tagi.”
„Jæja, þá færðu að dúsa inni
góða stund, því að þá finna þeir
allar sannanir, sem þá vantar. M. a.
að þú hafir mútað starfsmanni í
flotamálaráðuneytinu í Washington
til að stela þessum ófétis teikning-
um!”
„Það gerði ég alls ekki!”
„Sama sem! Þú gafst út 2000
dollara ávísun, sem átti að kosta
heilauppskurð á mjög áríðandi
kvenmanni, sem Lawrence heitir.”
„Já, en —”
„Maður frú Lawrence er dyra-
vörður i ráðuneytinu. 2000 dollar-
arnir þínir voru beinlínis borgun
fyrir teikningarnar! ”

og flýtti göngu sinni sem mest hún
gat. Hún vissi ekki, að Charlie
Frayle gekk í humátt á eftir henni,
fyrr en allt í einu, að hann greip um
herðar hennar aftan frá.
„Varstu að koma frá minum
klefa, vinkona?”
Nei, Charlie, ég — ”
„Og þú hefur heldur ekki tekið
neitt þar?”
„Nei, Charlie.”
er líka hinsvegar eina undankomu-
von þin. Ef þú ferð með fyrstu
bátunum, verður þú sett um borð í
Drottninguna og flutt til Honolulu
og stungið i tugthúsið eins og
skot.”
„En það verður ekki nema stutt
stund, Charlie. Það er ekki hægt að
halda mér lengi. Þeir hafa engin
sönnungargögn móti mér. Ég er
saklaus.”
„Það er helber vitleysa! Hver
heldur þú að geri sig að föðurlands-
svikara fyrir svo litla upphæð,”
sagði Dorothy.
„O, það voru ekki bara pening-
arnir, sem um var að ræða, heldur
líka sjón konu hans, sem var í veði
og andlegt heilbrigði, það er að
segja allt líf hennar.”
, ,Ó hvernig gastu gert þetta? Það
er það aumasta — ”
„Smávegis bardagi, vinkona!
Það er lítið um siðferði í viðskiptum
þjóða i milli!”
„Svo að það varst þú sem lést
gera eftirritin af teikingunum?”
„Já, auðvitað!”
„Og þú, sem seinna laumaðir
þeim upp í herbergi föður míns!”
„Það var nú allt saman þínum
bráðefnilega bróður að kenna,”
flýtti Frayle sér að segja. „Hann
elti mig til Baltimore. Ég sá, að
hann beið fyrir utan hjá ljósmynd-
aranum. Og þar sem ég þóttist
renna grun í tilgang hans, varð ég
að grípa til minna ráða til þess að
forða mér frá skömminni.”
„Og svo settir þú teikningarnar í
skrifborðið hjá pabba?”
,, Það var ekki ætlun mín að skilja
þær þar eftir, vinkona. En sá gamli
kom heim áður en ég vissi af og auk
þess hringdi Lawrence og bað mig
að eyðileggja ávisunina, af þvi að
hann var hræddur um að verða
yfirheyrður. Og því miður kom
faðir þinn inn á línuna á meðan vð
vorum að tala saman.”
„Glen hefur þá haft á réttu að
standa,” muldraði hún eins og við
sjálfa sig. „Pabbi hefur víst haldið,
að ég væri flækt í málið...."
Allt i einu reisti hún höfuð sitt og
leit hnakkekert beint framan í
Frayle. Augu hennar gneistuðu af
hatri og reiði:
„Þú hefur drepið hann! Þú
hefur myrt föður minn! Þú ert mesti
vesalingur af öllum aumingjum á
jarðríki — og heimskingi að auki.
Þegar þú komst að þvi. að Arthur
var um borð í Kumu-maru, varstu
hræddur um að verða staðinn að
glæpnum. Þú ætlaðir að reyna að
bjarga þínum eigin skrokk. en láta
Bonners-fjölskvlduna sitja upp með
alla skömmina. Það var þess vegna
sem þú lést mig hafa eftirritin.
þegar ég bað þig um að afhenda mér
vanadium-samninginn!”
„Nei. vina mín. nei. það er ekki
rét t. ‘ ‘ sagði Frayle og reyndi að
afsaka sig. „Ég fór möppuvillt.”
„Þú skrökvar því!" sagði Dor-
othy. „Þú lést mig hafa umslag frá
Vanadiumfélaginu, en varst áður
búinn að taka samningana þaðan
burtu og setja þessar bannsettu
teikningar i staðinn. Þú vissir, að
mér mundi aldrei detta i hug að lita
í möppuna, þar sem allt virtist vera
í lagi. Þú vissir, að ég treysti þér —
treysti þér í blindni. Og svo þegar
Arthur hafði verið myrtur og þú
þóttist öruggur, stalstu eftirritun-
um aftur. Alveg eins og Glen sagði.
Þú myrtir líka Arthur!”
„Heyrðu, góða, hlustaðu á mig."
„Nei, nei, lof mér að fara."
Dorothy losaði sig frá honum og
40. TBL. VIK.AN 19