Vikan - 06.10.1977, Blaðsíða 46

ENDASTÖÐ
gœti sem best fœrt henni veskið. Það
er ekki ómögulegt, að hún hefði veitt
piltinum, sem ég leita að, athygli.
Johnnie hugsaði sig um andartak,
en hristi svo höfuðið. — Nei, það er
réttast að ég varðveiti það hér. Mér
þykir miður að geta ekki orðið að liði.
Prófessorinn kinkaði kolli. —
Heimilisfangið man ég. °
— Já. Það er ekki alveg ómögulegt
að hún geti gefið þér vísbendingu.
FERNWOOD Crescent var í
nverfi, þar sem eingöngu hafði búið
svokallað finna fólk í byrjun
aldarinnar. En nú var langt síðan.
Stóru virðulegu húsin voru óþekkj-
anleg hið innra. Þeim hafði verið
breytt og skipt í litlar íbúðir, sem
áttu aðeins tvennt sameiginlegt: Þar
var hátt til lofts og húsaleigan há.
Swift veittiþví athvgli. að við sumar
aðaldyrnar stóð fleira en eitt nafn. En
Jean O'Brian var greinilega ein um
sína íbúð.
Hann hringdi oftar en einu sinni,
áður en hún opnaði. Hún var i
morgunslopp, þó að klukkan væri
rúmlega tólf, og augnaráðið var
þokukennt og flöktandi.
— Ungfrú Brian?
- Já.
— Nafn mitt er Walden Swift. Ég
er prófessor við háskólann. Einn af
nemendum mínUm hvarf í gær-
kvöldi, og mér datt í hug...
— Guð hjálpi mér! Hún blikkaði
augunum og hristi höfuðið til að
losna við drungann. — Það var þó
— Vissirðu, að Brynjólfur kynni
að jóðla svona flott?
46 VIKAN 40. TBL.
MC,
ekki pilturinn, sem ég var með hjá
Jonnie’s?
— Mætti ég koma aðeins innfyrir?
— Ég er ekki búin að klæða mig.
Hún vafði morgunsloppnum þéttar
að sér.
— Má ég þá biðja yður að líta á
mynd, sem ég er með?
— Já, þaðget éggert. Hún tók við
henni með annarri hendi, en hélt
sloppnum að sér með hinni. — Nei,
þetta er ekki sá, sem ég var með.
— HannheitirTommy Easton. Ég
er að reyna að finna hann — komast
að því, hvar hann var í gær
— Ég er að velta því fyrir mér,
hvort hann sé sá, sem Sue Brady var
með. Þettalikist honum, sérstaklega
ljósa hárið..
— Hvar finn ég hana?
- Það veit ég ekki. Hún er alltaf hjá
Johnnie’s á föstudögum eins og ég.
Þangað koma margir strákar frá
verslunarskólanum, en ekki margir
frá háskólanum. Það er lengra fyrir
þá. og þeir sem koma eiga venjulega
stefnumót.
— Tommy átti ekkert stefnumót,
hann þekkir engan hér.
— Efþettaersá sem égheld, þásat
hann út af fyrir sig um stund og
hlýddi á tónlistina. Ég man, að ég
hugsaði sem svo, að hann væri
sj álfsagt kominn til að fá sér eiturlyf.
— Eiturlyf? Hjá Johnnie’s?
Hún leit undrandi á hann. — Já,
auðvitað. Hvers vegna haldið þér, að
staðurinn sé vinsæll?
Það er ekkert því til fyrirstöðu að
kaupa hass þar, og sterkari efni eru
auðvitað líka á boðstólum. í
gærkvöldi var ný hljómsveit frá
Detroit. Þeir voru nokkuð góðir, og
égsá, aðþessumpiltiþínumlíkaðivel
við þá líka. Ef það var þá hann.
— Hvað gerðist?
— Það gerðist ekkert sérstakt.
Hann sat einsamall mestan hluta
kvöldsins. Svokom SueBrady. Hún
var með karli, sem hefði getað verið
faðir hennar, og auk þess var hann
blindfullur. Hann sofnaði, og-
Tommy, eða hver hann var, kom til
hennar og bað um að fá að fylgja
henni heim. Litlu síðar fóru þau. Það
var allt og sumt.
— Tommy átti ekki í útistöðum við
neinn, meðan þér sáuð til?
— Nei, það er aldrei ófriðlegt á
Johnnies.
— Og þér vitið ekki, hvar hún býr?
— Því miður, en ég skal líta í
simaskrána. Biðið augnablik. Hún
gekk innfyrir og skildi dymar eftir í
hálfa gátt.
Að lítilli stundu liðinni kom hún
aftur fram. — Hérna fann ég
heimilisfangið, það er Parkcrest
Apartements. Hafið þér eitthvað til
að skrifa með?
— Já, sagði Swift og tók fram
minnisbókina og penna. Hann
hripaði heimilisfangið niður og sagði:
— Þakka yður fyrir aðstoðina. Þér
gleymduð annars veskinu yðar hjá
Johnnie 's í gærkvöldi. Það er í vörslu
hans.
SUE BRADY bjó í stórri u-laga
blokk með stómm grasflötum fyrir
framan og leikvelli. Hún opnaði
strax, þegar hann hringdi við dyrnar.
Hún var ósköp venjuleg ung stúlka,
með ljóst hár, sem hún tók saman í
tagl.
— Ungfrú Brady? Ég er prófessor
Walden Swift.
— Prófessor?
— Eftir því sem ég hefi komist
næst vomð þér með einum nemenda
minna í gærkveldi — pilti, sem heitir
Tommy Easton. Er það rétt?
— Með, hvaðeigiðþérviðmeð því?
spurði hún æst. — Hann fylgdi mér
heim frá Johannie’s vegna... já,
vegna þess að herrann minn svaf.
Hann stóð hér ekki við nema í mesta
lagi fimmtán mínútur.
Swift sýndi henni myndina. — Er
þetta hann?
- Já.
— Hvar er hann? Hvað hefur
komið fyrir hann?
— Hvernig ætti ég að vita það?
Swift andvarpaði og lækkaði
röddina. — Get ég fengið að koma
innfyrir eitt andartak?
Hún hikaði. — Bara smástund, ég
er að fara út.
fbúðin var vistleg og allt í röð og
reglu, ef undan var skilinn ösku-
bakkinn, sem var fullur af stubbum.
— Ég óttast, að eitthvað hafi
komið fyrir hann, sagði Swift.
— Ef þér haldið, að ég hafi falið
hann, þá er yður velkomið að leita.
— Nei, ég er sannfærður um, að
hannerekki hér. Éghefibara áhuga á
að fa upplýsingar um, hvað gerðist í
gærkvöldi.
Hún settist og kveikti sér í
vindlingi. — Eins og ég er búin að
segja, þá fylgdi hann mér heim og fór
nokkrum mínútum síðar.
— Sá einhver ykkur saman?
— Já, auðvitað. Bæði hjá
Johannie’s og á eftir.
Walden Swift andvarpaði. — Ég
ætla að segja yður nokkuð um
Tommy Easton. Þegar hann kom til
háskólans i fyrra, var hann feiminn
og innhverfur. Hann kom frá
vandræðaheimUi og fannst heimur-
inn hafasnúistgegn sér. Ef tU viU var
það líka svo. Þetta fyrsta ár hans við
háskólans hefur verið honum erfitt —
og einnig fyrir mig og aðra, sem
höfumvUjað vingastvið hann. Hann
byrjaði að reykja hass, drekka og
gera allt það sem hann ímyndaði sér,
að reglulegir karlmenn gerði.
— Elti hann stúlkur?
— Já, lika. Hann var vanur að taka
vagninnibæinn.ogþaðkomfyrir, að
við sáum hann ekki svo dögum
skipti.
SueBradyleitbeintíauguhans. —
Hann fór út til að kaupa vindlinga,
sagðihúnfljótmælt. — Enhannkom
ekki til baka.
- Hass?
Hún kinkaði kolli. — Ég sagði
honum, að hann gæti keypt það hjá
Johnnies, en þar var lokað. Hann
sagðist vita um annan stað..
Um hvert leytið var þetta?
Hún leit út undan sér og hugsaði
sigum litla stund. — Um þrjú leytið.
— Og hann kom ekki tU baka?
— Nei. Kannski missti hann
áhugann á mér.
— Þaðheldégekki. Þaðereitthvað
annað, sem hefurkomið i vegfyrir, að
hannkæmi aftur. Swift stóð upp. —
Hvaða leið fór hann? Gætuð þér sagt
mér það?
— Égskalfylgjayður.égþarfbara
að klæða mig í kápuna.
ÞEGAR ÞAU komu út úr
stigahúsinu beygðu þau til vinstri og
hún vísaði honum niður götuna í átt
að nokkrum verslunum. — Hann
sagði, að það væri í þessa átt.
Þau fóru framhjá rakarastofu og
sælgætisbúð, tóbaksverslun og-
snyrtistofu. Þau voru komin að
götuhorninu, og Walden Swift
litaðist um eftir einhverri vís-
bendingu. Þarna blasti aftur við
ljósaskiltið, þarsem stóð: Við lokum
aldrei.
— O, auðvitað, tautaði hann fyrir
munni sér.
Hann gekk hratt í áttina að litlu
kaffistofunni, með stúlkuna á
hælunum. Hann hratt hurðinni upp,
og maðurinn á bak við afgreiðslu-
borðið, sem hét Fred, sagði: —
Góðan daginn aftur. Annan kaffi-
bolla?
— Þér voruð að vinna í nótt, ekki
satt? Um þrjú leytið?
— Og hvað með það?
— Tommy Easton var hér. Hann
kom til að kaupa hass.
— Eruð þér ekki með réttu ráði?
— En þér selduð honum dálitið
annað, er ekki svo? Sterkari efni?
Maðurinn hörfaði aftur á bak, en
Walden Swift teygði sig innfyrir
borðið og náði taki á honum. —
Ungfrú Brady, hringið til lögregl-
unnar.
Maðurinn reyndi að slíta sig
lausan, en Walden hélt honum með
afli, sem hann vissi ekki, að í honum
bjó.
— Ég verð að játa dálítið fyrir
yður, sagði hann við Sue Brady. —
Tommy Easton kom aftur til
háskólans í gærkvöldi með síðasta
vagninum. Hann hafði neytt heróins
og síðan komist í vagninn á einhvern
óskiljanlegan hátt. En Tommy var
dauður, þegar vagninn náði heim að
háskólanum.