Vikan - 23.11.1978, Blaðsíða 56

til, ég veit að ég kom illa fram, [tegar við
hittumst fyrst, en ég reyndi að bæta fyrir
það í gærkveldi. Ég hélt. . . ” í staðinn
fyrir að segja henni hvað það var, sem
hann hélt, þá skipti hann um umræðu-
efni og sagði: „Jæja, ég er þrátt fyrir allt
ekkert leiðinlegur og mig langar til að
sanna það.”
Hún hikaði.
„Gerðu það.”
„Ég verð eiginlega að vera að vinna.”
„Ég sé það.” Hann lcit af henni og á
bunka af handritum, sem lágu á skrif-
borðinu. „En þú verður lika að borða
eitthvað.”
Það var einmanalegt í ibúðinni, allt
nýtt og ókunnugt. Öll helgin
framundan. Harriet fann að mótþrói
hennar minnkaði, brosti og þáði boðið.
„Fint,” sagði Bryn og virtist ánægður.
„Um átta þá? Er það i lagi?”
Þegar hún kinkaði kolli til samþykkis.
sagði hann: „Ég banka klukkan átta.”
Þennan laugardag las Harriet allt,
sem Rosamond hafði skrifað. Fram að
þessu haföi henni ekki hlotnast það, sem
alla bókmenntaumboðsmenn dreymir
um — að uppgötva nýjan, upprennandi
rithöfund — en hún sannfærðist um
það, að þegar Rosamond Rae væri búin
að öðlast meiri reynslu, gæti hún náð
mjög langt.
Sólin varpaði geislum sinum inn um
gluggann og minnti Harriet á, að hún
var búin að sitja inni siðan snemma um
morguninn.
Klukkan eitt borðaði hún í fljót-
heitum salat og ost, sem Connie hafði
gefið henni, og fann að hún var bæði
orðin sljó og slæpt. Stutt gönguferð
myndi bæði hressa hana og veita henni
matarlyst fyrir kvöldið.
Þegar hún kom aftur til Raven
Gardens var ekkert Ijós í þeim hluta
hússins, sem frú Mander bjó í, en það
var Ijós i stigaganginum á annarri og
þriðju hæð, og hún fann strax rofann
fyrir ljósin á fjórðu hæðinni. Hana
hitaði i kinnarnar eftir hressandi
gönguna og hún var orðinn nógu svöng
til að hlakka til að fara út að borða.
Hún raulaði fyrir munni sér um leið
og hún sneri lyklinum í skránni og
galopnaði dyrnar — en svo nam hún
staðar. Á gólfinu lá umslag, sem á var
skrifað „Harriet” með rithönd Bryns.
Hún opnaði bréfið og las: „Kæra
Harriet, ég hefði átt að segja þér. að ég
er ráðgefandi verkfræðingur og oft
kallaður burtu i skyndi. Ég þurfti að fara
strax til Skotlands og veit ekki alveg
hvenær ég kem aftur, en ég hef samband
við þig. Mér þykir mjög leitt þetta með
kvöldið i kvöld. — Bryn.”
TYNDA
HANDRITIÐ
Harriet lokaði hurðinni, reif bréfið i
tætlur og henti þvi i ruslakörfuna. Þótt
hún hefði fyrst ekki viljað fara, þá hafði
hún nú verið farin að hlakka til. Þessi
orðsending var alltof óljós. Var virkilega
hægt að kalla ráðgefandi verkfræðinga
burt með svona stuttum fyrirvara og það
á iaugardagseftirmiðdegi? Þegar Bryn
Kester kæmi aftur fengi hann kaldar
móttökur.
Hún andvarpaði og ákvað að fara i
bað og skipta um föt, jafnvel þótt hún
yrði hcima allt kvöldið. Harriet lá lengi i
baði ilmandi af baðolíu og klæddist
síðum, Ijósbláum ullarkjól. Hún hellti
sér víni í glas og kveikti á útvarpinu.
Þegar öllu var á botninn hvolft, þá var
lika dásamlegt að geta hvílst í sínu eigin
notalega herbergi.
Það var barið létt að dyrum og hjarta
hennar sló örar. Þetta var ekki Bryn.
Högg hans voru ákveðnari.
„Hver er þetta?” kallaði hún.
„Thor Benson. Ég er vinur
Rosamond." Rödd hans var þægileg.
Harriet opnaði hurðina.
Maðurinn var einhvers staðar á milli
tuttugu og fimm og þrítugs. Silkigljáandi
brúnt hár hans var vel grcitt og hann var
með vel snyrt yfirvararskcgg. Augu
hans voru ljós, en hulin af reyklituðum
gleraugum i járnspangarumgjörð, svo
hún gat ekki séð, hvort þau voru grá eða
blá.
Grönn hönd hans hélt á vínflösku.
„Fyrirgefðu að ég trufla,” sagði hann
kurtcislega. „Er Rosamond hcima? Hún
á von á mér. Ég kem venjulega hingað á
laugardögum.”
„Mér þykir leitt að valda þér von-
brigðum,” svaraði Harrict, „en hún er
farin héðan. Hún leigði mér ibúðina."
„Hvað ertu að segja. En furðulegt að
hún skyldi ckki segja mér þetta.”
Komumaður var svo forviða, að hún
fann til með honum. „Ég kom með þetta
handa henni.” Hann leit niður á
flöskuna, sem hann hélt á. „Það er bcst
að þú fáir þetta.” Hann brosti til hennar
og rétti fram flöskuna.
„Ó, nei. Það get ég ekki þcgið.”
„Gerðu það þiggðu þetta. Þú getur
skálað fyrir nýja heimilinu, eða hverju,
sem þú vilt.” Hann var áhyggjufuilur og
hugsi á svip. „Er von á Rosamond fljót-
lega?”
„Ég veit það bara ekki. Ef þú vilt
skilja eftir flöskuna handa henni, þá get
éggeymt hana.”
„Nei drekktu hana endilega. Þetta er
bara ódýrt vín.”
Harriet hristi höfuðið neitandi og
brosti. Þá sagði hann: „Ég veit, hvernig
við höfum þetta. Ef þú leggur til tvö
glös, þá fæ ég mér örlítið með þér og fer
svo.”
Bæði það, að hann bauð vínið þannig,
að ekki var erfitt fyrir hana að þiggja
það, og svo hitt að hún kveið fyrir að
vera ein allt kvöldið og var fegin að fá
einhvern til að rabba við smástund, rcið
baggamuninn. Hún galopnaði dyrnar.
„Gjörðu svo vel að koma inn fyrir,”
sagði hún brosandi. „Ég ætla að finna
tappatogara.”
„Láttu mig um það."
Thor Benson fór beint inn í eldhúsið,
rótaði i cinni skúffunni, og kom með
tappatogarann hennar Rosamond, þótt
Harrietar væri þarna lika. Hann tók
líka tvö glös úr einum skápnum, með
vönu handbragði dró hann tappann úr
flöskunni oghellti rauðvíni í glösin.
Hann brosti og rélti Harriet annað
glasið og hún gekk á undan inn í
stofuna. Hún settist og benti honum að
gera slikt hið sama. Tveir menn höfðu
nú sýnt að þeir voru öllu kunnugir i
eldhúsi Rosamond, þeir þurftu að
minnsta kosti ekki að leita að glösunum,
hugsaði hún og fannst það frekar ónota-
legt.
„Eigum við að skála fyrir fjarvcrandi
vinum?” spurði Harriet og það vottaði
fyrir kaldhæðni i rödd hennar.
„Vini þínum lika?” spurði Thor
Benson.
Hún yppti öxlum. „Eiginlega ekki. Ég
átti stefnumót við Bryn Kester hérna
hinum megin, en hann þurfti að fara
burtu í viðskiptaerindum.”
„Til Onian?”
Undrandi endurtók Harriet nafnið á
þessu Arabaríki.
„Hann fer oft þangað,” útskýrði Thor
Benson.
Þess vegna var Bryn svona sólbrúnn.
„Ó, ég skil. Nei, ég hcld hann hafi farið
til Skotlands.”
„Nú, jæja, hann fer víst líka oft
þangað. Það er sennilega í sambandi við
olíuleit.”
„Við hvað vinnur þú?” spurði
Harriet. þvi hún vildi ekki ræða frekar
um Bryn.
Thor andvarpaði. tók af sér brúnan
silkihálsklútinn, og lagði hann yfir
stólarminn. „Ég er leikari. En eins og
flestir starfsbræðra minna, þá vinn ég
fyrir sjónvarp og auglýsingar á milli
þess, sem ég fæ hlutverk — ef ég er
heppinn."
„Jæja, við skulum þá skála fyrir
næsta stóra hlutverki,” sagði Harriet og
lyfti glasi sinu i átt til hans.
„Þakka þér fyrir.” Hann stóð upp
ánægður á svip og gekk yfir að skrif-
borðinu. „Þú ert aldeilis með mikið af
bókum — og sumar splunkunýjar.
Vinnurðu hjá útgáfufyrirtæki?”
Hún hristi höfuðið. „Ég er milliliður-
inn. Ég rek með öðrum bókmcnnta-
umboð.”
„Er það já.” Thor lyfti eins og annars
hugar upp nokkrum bókum, las nöfn
þeirra og lét augun reika yfir skrifborðið.
56 Vikan 47. tbl.