Vikan - 23.11.1978, Blaðsíða 10

mánuðum meðgöngutímans var einmitt
óhemju mikið að gera hjá mér. Ég var
óskaplega lasin og óhress fyrstu vikurnar,
þó ég gerði mér ekki alveg strax grein fyrir
þvi, að það var Anna Polla, sem boðaði
þannig komu sína. Hún var svo sannarlega
ekki með á dagskránni hjá okkur, bless-
unin! Ég var nýbúin að taka þátt í stórri
listahátíð í Belgíu, og var að undirbúa mig
fyrir Britten keppnina.
Flestar konur verða gripnar hinni furðu-
legustu áráttu á meðgöngutimanum, eins
og t.d. óstöðvandi löngun í súrar gúrkur.
Mér til mikillar skelfingar fékk ég algjört
ógeð á söng! Ég vildi helst ekki opna
munninn. Þegar ég var komin um sex
mánuði á leið, þurfti ég í söngferðalag til
Ameríku. Ég tók mig saman í andlitinu og
æfði í hálfan mánuð fyrir ferðalagið, þó
mig langaði síst af öllu til þess. Tónleikarnir
voru á vegum The Liederkranz Society,
sem er eitthvert elsta og virðulegasta
tónlistarfélag New York-borgar, eiga meira
að segja sinn eigin sal. Ég var orðin svo
umfangsmikil, að þeir héldu að ég hlyti að
vera Wagnersöngkona!
Eftir þetta átti ég að syngja á tónlistar-
hátíð í London, en ég treysti mér ekki til
þess. Ákvað að þegja fram yfir fæðinguna.
Hún é íslandi, og
hann ð Englandi, og
hvorugt farið að
syngja . . . Foreldr-
amir á svipuðum
aldri og Anna Polla
er núna.
io Vlkan 47, tbl.