Vikan - 21.08.1980, Blaðsíða 47

og þú skuldar mér fyrir hann. Það
gengur víst nógu erfiðlega samt."
Tékknesku lögreglumennirnir litu
hvor á annan. Þeir voru greinilega
hverfislöggurnar og þekktu stúlkuna
fallegu.
„Hvaðfinnst þér?"spurði annar.
„Hún er of falleg til að rifast við
hana. Fyrst hún segir að þetta sé svona,
þá trúi ég henni.” Hann benti á mig.
„En þú skalt fara varlega. Ef
Þjóðverjarnir sjá þig brjóta einhverja
regluna þá verður þú ekki lengi hér.”
Stúlkan opnaði og ég gekk inn.
Djörfung hennar og óskammfeilni höfðu
mikil áhrif á mig. Og hún hafði bjargað
mér. Hún fylgdist með lögreglu-
mönnunum þar til þeir voru komnir
góðan spöl niður eftir götunni, þá
hreinlega ýtti hún mér gegnum búðina.
Hér var komin stúlka sem ég gat dáðst
að og þótt vænt um. Ég var henni djúpt
þakklátur, þessari kjörkuðu stúlku.
„Snöggur," sagði hún. „Bakher-
bergið.”
Hún leit aftur út á kalda götuna, sent
myrkrið var að leggjast yfir. Það voru
komnir fleiri að fyrirmælaplagginu.
Fólkið talaði saman í hálfum hljóðum,
nokkrar kvennanna grétu.
Bak við tjald aftast i búðinni var
borð, nokkrir stólar og gashella þar sent
te mallaði. Ég fann lyktina af því og
langaði í það. Ég var máttvana eftir að
hafa aðallega nærst á stolnum gulrótum
og þurru brauði. Mig svimaði gjarnan.
„Sestu," sagði hún.
„Af hverju varstu að þessu?" spurði
ég.
„Þú varst í klandri. Þú ert ekki Tékki.
Égerekkiviss hvaðþúert."
„Ég er þýskur." Ég þagnaði. Það var
ég andskotann ekki. Það var liðin tið.
„Égergyðingur."
„í Prag?"
„Ég er á flótta. Hef verið það lengi.”
Ég leit á vegginn. Þar var gamalt
dagatal með mynd af sjávarströnd og
sandi. „Palestína," sagði hún. „Ég vildi
óska aðég væri þar."
„Þú ert líka gyðingur," sagði ég.
Hún kinkaði kolli. „Hver er það ekki
hér i hverfinu? Þetta er hið fræga
gyðingahverfi i Prag. Það sem eftir er af
þvi. Þeir ríku eru farnir, þeir fátæku
horfnir."
Mig fór að svima og ég hélt það myndi
liða yfir mig af hungri og máttleysi. Hún
kaup fyrir framan mig og greip um
hendur mínar.
„Ég heiti Helena Slomova. Ég er ein.
Foreldrar minir voru handteknir fyrir
tveim mánuðum. Þeir sögðu að pabbi
væri síonistaútsendari. Ég veit ekki hvar
þau eru.”
„Ég er Rúdi Weiss." Þetta var i fyrsta
sinn, sem ég hafði notað rétt nafn í heilt
ár. eða það fannst mér.
„Ó, Guð, þú ert uppgefinn. Hérna,
fáðu þér te.”
Hún rétti mér heita tekrús og baðst
afsökunar á að eigá hvorki sykur né
mjólk. Ég lét ylinn af krúsinni streyma
inn i hendur mínar og handleggi. Hún
starði á mig Ijómandi dökkum augum
sínum og ég furðaði mig á að nokkur
gæti kvalið svona stúlku, látið hana liða
og þjást.
Síðan tók hún af mér krúsina og
nuddaði á mér hendurnar.
„Ég hef ekki haldið i konuhendur af-
skaplega lengi,” sagði ég. „Ég hef átt of
annrikt viðaðfela mig."
„Hvað hyggstu fyrir?"
Ég hristi höfuðið. Ég var örntagna.
Kannski var hvergi felustaður, kannski
voru gyðingar glataðir, alls staðar óvel-
komnir, hvergi óhultir.
Þar sem ég horfði þarna á litið, full-
komið andlit hennar, þá hallaði ég mér
skyndilega fram og kyssti hana. Hún
opnaði munninn og varir okkar voru
lengi sameinaðar. Svo strauk hún á mér
ennið.
„Fyrirgefðu," tuldraði ég. „Ég hefði
ekki átt að gera þetta. En þú ert
dásamleg stúlka. Svo falleg og hugrökk.”
Framhald í næsta blaði.
Einkaréttur á íslandi —
fGerald Green — Bookman Agency)
BENZÍN OG OLÍUSALA
VIÐ BORGARBRAUT BORGARNESI.
Rekum:
Smurstöð, hjólbarðaverk-
stœði og þvottastöð
Seljum:
Heitar pylsur, heitar súpur,
heitt súkkulaði, kaffi.
Höfum einnig á boðstólum
öl, tóbak, scelgœti, filmur,
blöð, tímarit og margs
konar ferðavörur.
•
Félagið rekur útibú við Borg-
arbraut, skammt frá Skalla-
grímsgarði, auk verzlunar-
hússins við Egilsgötu, gegnt
Hótel Borgarnesi.
<0 Kaupfélag Borgfiröinga Borgarnesi.
Sími 93-7173
34. tbl. Vikan 47