Vikan - 14.01.1982, Side 42

Texti: JónÁsgeir Ljósm: RagnarTh.
Ég hef þá trú að íslendingar
séu með merkilegri þjóðum í
heiminum. Við unnum okkar
sjálfstæði án vopna, vorum
fyrsta þjóðin sem bannaði
hnefaleika og það var tekið
eftir því um allan heim hve
þjóðin stóð vel saman gegn
smitsjúkdómi eins og
berklum. Við áttum við algert
ofurefli að etja í landhelgis-
málinu, en við leystum það
með kænsku án nokkurra
blóðsúthellinga. Engin þjóð í
heiminum eyðir eins miklu til
heilbrigðis- og skólamáia. Við
erum vel á vegi stödd.
Ef eitthvað bjátar á vinnum
við vel saman. Þegar mál-
staðurinn skiptir okkur ein-
hverju fylkjum við okkur
saman. Sumir segja að við
þurfum að lækka verð-
bólguna, draga úr henni um
tíu til tuttugu stig — þá
læknist allt. En það er engin
allsherjarlausn, hamingja
manna eykst ekki endilega
bótt dragi úr verðbólgunni.
Til að geta nálgast
hamingjuna þurfa menn að
hafa hlutverk sem þeir bera
ábyrgð á. Ég man til dæmis
eftir einu fyrsta ábyrgðar-
starfinu sem ég vann. Það
var að moka frá beljunum að
Dalsmynni á Snæfellsnesi. Ég
var ungur að árum þá en mér
leið virkilega vel vegna þess
úrslitaáhrif um það hvort
menn finna sér hlutverk í
lífinu. íslendingar hafa aldrei
verið jafnvel menntaðir
almennt séð. Samt sem áður
eru á hverju ári um 3000
íslendingar í meðferð vegna
áfengissýki, að maður telji
ekki með öll börnin og
unglingana sem hafa orðið
fyrir ofbeldi af þeim sökum.
Þetta er spurning um að
takast á við vandamálin, velja
það sem við teljum heppilegt
fyrir lífið á þessari jörð. Ég
trúi því að það sé ekkert
æðra en lífið sjálft.
— Þú hefur lagt fyrir þig
hænsnarækt hér að Elliða-
hvammi, rétt austan Breið-
hotts í Reykjavík. Er ekki
landbúnaður hátfvonlaus
atvinnugrein?
Mönnum þótti það skrítið
að ég skyldi kaupa þetta
gamla og Ijóta hús á sínum
tíma, árið 1964. En nú er þetta
aftur komið í hátísku. Mér
þykir sem náttúruunnanda
mikill kostur að geta verið
hér úti í kyrrðinni og róleg-
heitunum. Ef mig langar svo
að komast í skemmtanalífið
þá er stutt að fara.
Bændur hafa yfirleitt borið
af vegna félagslegs þroska.
Ég held að það sé vegna þess
hve þroskandi atvinnugrein
Þorsteinn Sigmundsson fyrir framan býlið að Elliðahvammi.
77/ vinstri sést íbúðarhúsið en tH hægri hænsnahúsið sem
rúmar um 7000 hænsn.
77/ að öðlast hamingju þarf
hlutverk í fífínu
að ég bar ábyrgð á þessu
starfi og það gaf Irfinu mikið
gildi.
Við eigum afburðamenn í
flestum greinum vísinda. Við
erum langlífasta þjóð í
heiminum. Það bendir til að
við höfum farið nokkuð rétt
að. Ég trúi því staðfastlega
að við munum smeygja
okkur út úr þeirri alþjóða-
kreppu sem virðist í upp-
siglingu.
Skólaganga kennir fólki
ekki að lifa hamingjusömu
lífi. Hún hefur ekki endilega
þetta er, lífrænt starf fremur
en vélrænt. Ég vann sjálfur
um tíu ára skeið vélræna
vinnu í verksmiðju og hún
leiðir oftast nær til nokkurs
konar svefnrofa-ástands. Það
er hálfdapurt Irf fyrir fólk að
vinna þannig til eilífðar.
Stundum hneykslast menn
vegna þeirrar fyrirgreiðslu
sem bændur fá, en ef menn
gætu sett sig í okkar spor
myndu þeir líta málið öðrum
augum. Landbúnaðurinn væri
eflaust mjög illa á vegi
staddur ef ekki kæmu til
sjóðir og fyrirgreiðsla. Vegna
þess hve sveiflukennd
atvinnugrein þetta er eru
sjóðirnir nauðsynlegir. Við
fuglabændur borgum okkar
hlut í þessa sjóði, við leggjum
til ákveðinn hluta af fram-
leiðsluverðmæti okkar
afurða.
Landbúnaður er einhver
áhættusamasti atvinnu-
vegurinn. Bændur hætta
árlega miklum hluta þeirrar
fjárfestingar sem þeir hafa
lagt í bújörð og búfénað. Ég
nefni sem dæmi kartöflu-
bóndann sem veit ekki fyrir-
fram hvort uppskera bregst
algjörlega, hvort hún verður
bærileg eða betri.
IMáttúruöflin gera sig ekki
gild í fuglabúskapnum heldur
það markaðskerfi sem við
höfum á þessu. Eitt árið fáum
við mjög gott verð fyrir eggin
en annað árið mjög lágt verð.
Fyrir um það bil fimm árum
voru það um 300 bændur
sem höfðu meirihluta tekna
sinna af að framleiða egg, nú
eru þeir aðeins 30.
42 Vikan 2. tbl.