Vikan - 27.05.1982, Blaðsíða 21

Smásaga
— Svona erU Etlglendingar, sagði
Paiil. — Þeír eru dauðhræddir við
faliegt kvenfólk.
Ég leit niður fyrir mig.
— Réttara væri llklega að segja, að
þeir séu hræddir við allar konur, bætti
hann við. — Samanber bróður minn.
— Dave virðist hafa unnið bug á þeim
ótta, sagði ég og horfði á hann og
Marciu, sem leiddust um meðal
gestanna.
— Ég átti nú ffekar við Tim. Jæja, oft
kemur illuf, þá Uhi er rætt...
— Vaf þáð sem mér heyrðist, að nafn
mitt væri nefnt? spurði Tim, sem vatt
sér glaðlega að okkun Hann heiiti í
glasið mltt og steig þvi næst ofan á
tærnar á mér, svo að ég kipptist við og
sullaði úr glasinu yfir Markle, seitl
byrjaði þegar i stað að eihja.
— Ekki að neinu góðu, sagði Paul og
brosti til mín samsærisbrosi. Hann tók
hönd Markies úr minni og tókst um leið
að strjuka beran handlegg minn. Tiffl
horfði á mig spyrjandi, sá því næsí
annað tómt glas, sem haflfl Várð að fylla,
og Vaf þotiflfl.
— Hvað starfar þú? spurði Paul mig
og beindi samræðunum kurteislega inn á
hættuminni brautir.
Alls hugar fegin sagði ég honum, að
ég legði stund á dýralækningar.
— En áhugavert, sagði hann, — Gott
hjá þér. Hvar er þessi skóli?
Ég sagði honum það.
— Stórkostiegt! Skrifstofan min er
þarna rétt hjá. Hvernig væri að borða
með mér hádegisverð einhvern daginn?
— Ég hef alltaf með mér matarpakka
og les i hádeginu.
— Það er afleit venja. Breyttu út af
henni, þó ekkl væri néma i eitt skipti.
Ég hikaði. Markie rak enn upp gól. Ég
geri ráð fyrir, að neðan frá honum séð
hafi veröldin virst ærið fólksmörg og lítt
aðlaðandi, auk þess sem hann hefur
eflaust haft litinn skilning á hlutverki
sinu þennan dag.
Ég kom auga á Tim hiflum megin i
stofunni. Hann endurgalt augnaráð
mitt, og sem snöggvast virtist mér hann
áhyggjufullur á svip, en það kann að
hafa verið imyndun ein.
— Nei, þakka þér fyrir, ég held ekki,
svaraði ég.
Paul snerti handlegg minn innan-
verðan með einum fingri. Viðkvæmnis-
teg, tjáningarrik snerting. — Gerðu það,
sagðihann.
Nú var Markie farinn að orga
hástöfum, og Paul beygði sig niður og
tók son sinn í fangið. Hár hans féll fram
á ennið og gjörbreytti allt i einu glæsi-
brag hans. Ég varð snortin á einhvern
óútskýranlegan hátt og sagði: — Ja,
kannski.
Þarmeð varégfallin.
Þegar búið var að skera kökuna, yfir-
gáfu Marcia og Dave samkvæmið, og
ég varð gripin undarlegum, tilfinninea-
legum sársauka. Mér fannst ég vera að
upplifa endalok einhvers.
Ég reyndi að láta ekki á neinu bera, en
enn einu sinni mættust augu okkar
Tims. Ég gat ekki varist þeirri hugsun,
hvort hann fyndi til á svipaðan hátt.
Samband þeirra Daves hafði verið mjög
náið.
Það furðulega var, að ég fann til
öfundar í garð brúðhjónanna. Framtið
þeirra virtist svo örugg. Þau gátu komið
fram saman eðlilega og frjálslega,
meðan ég virtist vera að flækja mér í
eitthvað, sem ekki þyldi dagsins ljós.
Hv
LVAÐ vakti eiginlega fyrir mér?
spurði ég sjálfa mig. Var hugsanlegt, að
öfuhdsýki min risti dýpra en ég hugði?
Langaðimig til að sanna, að ég væri jafn
fær um það og Marcia að heilla karl-
kynið? Hélt ég kannski, að besta sönnun
þess væri að leggja snörur fyrir giftan
ffláflfl?
Það Var of sársáukafullt að brjóta
þetta til mergjar, svo að ég ýtti því til
hliðar i huga mér. Þó gat ég ekki varist
þeirri ónotalegu hugsun, að einu sinni,
reyndar ekki fyrir löngu, hafði brúðkaup
Pauls og Juliu verið haldið á svipaðan
hátt, þar sem þau höfðu heitið hvort
öðru ást og tryggð, uns dauðinn aðskildi
þau.
í sama bili fann ég hönd Pauls á hand-
legg mér og kaldar varir hans SHéftU
enni mitt. — Vertu sæl, fagra brúðar-
mær, sagði hann. — Vertu ekki svona
alvarleg á svipinn. Mundu, að
hamingjusöm brúðarmær er tákn um
hamingju brúðarinnar! Þú mátt ekki
bregðast Marciu.
— Kemur þú i gleðskapinn í kvöld?
spurði ég.
— Það er undir Júliu komið. Ég get
varla farið að skilja hana eina eftir
heima tvisvar sinnum sama daginn.
— Nei, auðvitað ekki, sagði ég og
fann, að ég roðnaði. — En við sjáumst
kannski þá.
— Kannski, sagði hann. — Ég hringi
til þín, hvað sem öllu líður, þegar ég er
búinn að athuga, hvenær ég er laus I
hádeginu.
Tim ók mér heim, þegar siðasti brúð-
kaupsgesturinn var farinn. — Inn með
þig, bláfjóla, sagði hann, um leið og
hann ýtti mér inn i bílskrjóðinn sinn.
Haustsólin hafði orðið að víkja fyrir
haustregninu, og nú herti regnið, svo að
rúðuþurrkurnar höfðu naumast undan,
þótt þær hömuðust á rúðunum.
Tim gaut til mín augunum og glotti.
— Það væri synd að segja, að klæðnaður
okkar væri við hæfi þessa stundina,
sagði hann.
Ég reyndi að toga siffonkjólinn betur
niður fyrir hnén. Mér fannst ég ekki
lengur fín. Ég var niðurdregin og óörugg
meðsjálfa mig.
Tim dró regnhlíf upp úr draslinu i
aftursætlnu og hélt henni yfir mér,
meðan ég hljóp upp að Útidýfunum.
Regnbleytan rann úr hári hans niður i
hálsmálið. Um leið og hann sneri sér við
til að fara, sagði hann stillilega: —
Gættu þln á Paul.
Það varalltogsumt.
PaUL kom I gleðskapinn um
kvöldið með Juliu i eftirdragi, hægfara
og fyrirferðarmikla.Hún virtist helmingi
meiri um sig en venjulega, hvar sem
á hana litið. Úlnliðtf, handleggir,
háls, andlit. — Ég géflg ffleð tvlbura,
tilkynnti hún, og enginn sá ástæðu til að
rengja hana.
Paul bauð mér upp i dans og skildi
Juliu eftir eina við borðið. Tim kom
óðara á vettvang, settist við hlið hennar,
spjallaði við hana, hló, kom henni til að
hlæja. I hvert skipti sem Paul fór að
dansa, var Tim kominn að hlið Juliu og
vék ekki frá henni, fyrr en Paul kom
aftur. Tim bauð mér ekki upp i eitt
einasta skipti allt kvöldið.
Paul sagði, að ég væri enn yndislegri á
að lita nú en fyrr um daginn, ef mögu-
legt væri. Hann þrýsti mér að sér og
gældi við bert bak mitt. Samt leið mér
ekki of vel.
Ég losnaði aldrei við
blygðunartilfinninguna, ekki einu sinni.
þegar við Paul dönsuðum ekki saman,
ekki heldur þegar við losuðum tökin og
dönsuðum frjálst og horfðum hvort á
annað með daður í augum.
Tim leit aldrei I áttina til okkar. Hann
bauð Juliu upp I dans, og hún reis á
fætur, hægt og þunglega. Þau dönsuðu
settlega við hlið okkar, við snerumst
hring eftir hring. Julia brosti ástúðlega
við Paul, en Tim virti okkur ekki viðlits.
— Geturðu borðað með mér
hádegisverð á miðvikudaginn? spurði
Paul og þrýsti mér aðsér.
Ég ætlaði að fara að opna munninn til
að segja, að mér fyndist ekki rétt af mér
að þiggja boð hans, þegar allt kæmi til
alls, þegar hann bætti við: Heyrðu, ég
held ég verði að faia heim með Juliu.
Hún virðist vera orðin þreytt. Ég þekki
mina konu. Ég hringi til þín.
Hann hélt þétt um mitti mér, þegar
hann leiddi mig til sætis i kjölfar Tims og
konu sinnar.
Julia var honum innilega þakklát,
þegar hann sótti kápuna hennar og
leiddi hana burt. Paul sendi mér daðurs-
fullt samsærisaugnaráð, um leið og hann
hvarf út um dyrnar. Stundu siðar leystist
samkvæmið upp, margir voru farnir,
aðrir á báðum áttum, hvað þeir ættu að
gera.
— Ég skal fylgja þér heim, sagði Tim
stuttur í spuna og ég maldaði ekki í
móinn.
Viðókum þegjandi heim. Hann mælti
ekki orð af vörum, fyrr en við vorum
komin alla leið heim til mín. Þá sneri
hann sér að mér og sagði:
— Ég er kannski ekki mjög háttvis, en
mér fannst þú haga þér andstyggilega I
kvöld.
Ég fann reiðina blossa upp innra með-
mér og hjaðna svo jafnharðan aftur. Ég
spennti greipar fast i kjöltu mér og fann,
að tárin voru farin að sviða augnalokin.
Ég kreisti fingur mina og hélt aftur áf
tárunum. Að mér heilli og lifandi skyldi
ég ekki fara að skæla fyrir framan Tim.
En ég kom ekki upp nokkru orði.
1IM yppti öxlum og teygði sig yfir
mig til að opna fyrir mér. — Vesalings
Julia að þurfa að horfa upp á eiginmann
sinn daðra allt kvöldið við fallegustu
stúlkuna i samkvæminu.
Ég held að hann hljóti að hafa misst
þetta út úr sér. Ég get ekki imyndað mér,
að hann hafi i rauninni ætlað að slá
mér gullhamra. En nú gat ég ekki lengur
haldið aftur af tárunum.
— Mér liður hræðilega, tautaði ég
meira við sjálfa mig en hann. — Ég
skammast mln svo.
Og Tim vafðl mlg örmum og kyssti
burt tárin. Það tók langa stund. Hann
kyssti vanga mina og augu min, og svo
þurrkaði hann mér á skyrtuermi sinni,
þar sem hvorugt okkar gat fundið vasa-
klút i fórum sinum.
— Ég hélt þú værir bálskotin i Paul,
sagði hann mildum rómi.
— Nei, svaraði ég. — Aðeins
hégómleg og hugsunarlaus, geri ég ráð
fyrir.
Og hann hló og gróf andlitið i hári
minu og þrýsti hendur minar. Ég hugs-
aði um Juliu á heimleið með sínum
óstaðfasta eiginmanni, og skyndilega
rann það upp fyrir mér, hvers vegna hún
hafði virst svo róleg og áhyggjulaus allt
kvöldið.
Ég horfði i undrun á Tim, meðan
hugsunin var að gerjast i kollinum á
mér.
— Julia er hamingjusöm, sagði ég. —
Hún er hamingjusöm, vegna þess að
hún veit, að þetta er aðeins hégómagirnd
hjá Paul. í rauninni dýrkar hann hana,
og henni er það mæta vel Ijóst. Ég held,
að daður sé fyrir honum eins og hver
önnur iþrótt, sem menn stunda sem
tómstundagaman.
Tim hallaði sér aftur á bak og hló. Svo
stökk hann út úr bilnum, gekk i kringum
hann, opnaði fyrir mér dyrnar og
hjálpaði mér út. Hann bar mig upp
tröppurnar og lét mig varlega niður við
útidyrnar. Kveðjur okkar voru afar
hlýlegar.
En hann kom ekki inn. Tim lá ekkert
á. Tim hafði allan heimsins tíma fyrir
sér, vegna þess að hann þekkti lifið — og
hann þekkti konur — hann þekkti þær
nægilega mikið til að vita, að ég yrði
hér á morgun og næsta dag og daginn
þar á eftir.
Endir.
L3