Vikan - 27.05.1982, Blaðsíða 40

„Fyrirgefið mér en ég tók ekki vel eftir
nafniyðar.”
Eg hikaði augnablik. Dökkbrúnu
augun minntu mig svo mikið ó Ross.
Þau horfðu á mig eins og úr öðrum
heimi og ég fann til samúðar með
henni. William hafði sagt að hún mætti
ekki verða fyrir neinum áföllum og ég
skildi nú við hvað hann hafði átt.
„Kristy Norwood,” heyrði ég sjálfa
mig segja fullkomlega rólega.
Mér til furðu sá ég birta yfir andliti
hennar og hún brosti.
„Kristy Norwood? Þaö var þó óvænt
ánægja! Ekki vissi ég að þér þekktuð
William!”
Hún lét fallast niður í einn af djúpu
stólunum og benti mér að gera slíkt hiö
sama.
„Ég get ekki lýst því hversu hrifin ég
er af bókum yðar,” sagði hún og nú var
hún full ákafa og áhuga, rétt eins og
hún væri svona hamingjusöm yfir því
að fá tækifæri til þess að hverfa frá
þjakandi hugsunum sínum. Eg settist
CROSS
SINCE 1B4S
niöur við hlið hennar og sá að William
fylgdist náið með okkur.
„Eg skal biöja um teiö,” sagöi Susan
svolítið óróleg. „Eg held við þurfum öll
áþvíaöhalda.”
Þaö var frú Manville sem fljótlega
fór að impra á því hvort ég yrði ekki
bara þama yfir nóttina. „Það væri
mikill heiður fyrir mig,” sagði hún
blátt áfram.
Þetta kitlaöi hégómagirnd mína þótt
ég færi svolítið hjá mér en um leið
gladdist ég yfir því að geta glatt móður
Ross.
„Auövitað veröur ungfrú Norwood
hér í nótt,” sagði Susan og það mátti
lesa bæn úr augum hennar. „Eg skal
biðja frú Patterson aö taka til í gesta-
herberginu.”
„Fjólubláa herbergiö er best,” sagöi
frúManville. „Ekki satt?”
Susan horfði þegjandi á hana og eitt-
hvað var í augnaráðinu sem ég ekki
skildi. Voru það efasemdir eða kannski
hræðsla?
„Eins og þú vilt,” svaraði hún að lok-
FYRSTA FLOKKS
GJÖFSEM
GLEDUR k
MIKIÐ ÚRVAL J
Allar nánari upplýsingar: |
PENNAVIÐGERÐIN
Ingólfsstræti 2. sími 13271
um dræmt. Einhvers staðar í húsinu
heyrðist klukka slá sex högg og Susan
reis snöggt á fætur. „Því miður verð ég
að fara í bæinn. Ég á von á fimm nem-
endum sem koma núna klukkan sex.”
„Susan rekur reiðskóla,” sagði frú
Manville til skýringar. „Hafið þér líka
gaman af aöfara á hestbak?”
„Nei,” svaraði ég sannleikanum
samkvæmt. „Ég erhræddviöhesta.”
„Maöur á ekki aö hræðast,” sagöi
frú Manville lágt. „Hræðslan er lík-
ust þoku sem kemur í veg fyrir að mað-
ur sjái skýrt.” Eg vissi ekki hvort hún
sagði þetta viö mig eða sjálfa sig. Hún
andvarpaði og lagði aftur augun og
Bijou iðaði eirðarlaus í fangi hennar.
„Eg er þreytt,” sagði hún allt í einu.
„Það er búið að vera svo gaman að
tala við yöur en ég vona þó að þér af-
sakið...”
„Eg skal hjálpa þér upp í herbergið
þitt,” sagði William lágt.
„Nei, nei,” svaraöi hún ákveöin.
„Hugsaði frekar um gestinn okkar.
Frú Patterson hjálparmér.”
daga
William horfði svolítið undarlega á
mig.
„Taskan þín er enn á hótelinu í Strat-
ford. Viltu koma með mér og sækja
hana?”
Eg kinkaði kolli þakklát. Síst af öllu
vildi ég verða ein eftir í þessum stóru
herbergjum með ótta minn og efa-
semdir og hugsanirnar sem þessar síð-
ustu stundir meö fjölskyldu Ross höföu
kallaö fram í huga minn.
AÐ VAR EKKI fyrr en
við höfðum ekið út úr
trjágögnunum og beygt inn á sveita-
veginn sem ég mundi eftir bréfunum;
bréfunum frá Ross sem lágu inni í
bókaherberginu. Og nú var frú Man-
ville þar ein. . . An þess að segja eitt
einasta orö sneri William við aftur og
ók að húsinu. Þótt ég gæti ekki skýrt
ástæðuna vonaðist ég til þess aö frú
Manville hefði fundið bréfin og lesið
þau. Þegar við komum aftur inn var
bókasafnið autt og yfirgefið og bréfin
lágu að því er virtist óhreyfð þar sem
William haföi stungiö þeim.
„Heldurðu að mamma þín hafi fund-
iö bréfin?” spurði ég angistarfull.
„Hugsaðu þér ef hún hefur nú lesiö
þau.”
„Trúlega ekki,” svaraði William ró-
andi. ,Eg held hún hafi ekki einu sinni
tekið eftir því þegar ég stakk þeim hér
undir. Og hafi hún séð mig gera það
er engin ástæða til þess aö hún hafi
haldið að um annað en viðskiptabréf
væri að ræða. Slík bréf fáum við oft svo
það ætti að nægja. Pabbi sinnir viö-
skiptunum hér að heiman.”
Manville... Ég hafði ekki leitt hug-
ann að honum siðustu klukkutímana en
nú var mér ljóst aö hann hafði ekki
minnstu hugmynd um að næturgestur
yrði í húsinu. Og að sá gestur væri ég.
Mig grunaði að honum myndi ekki
falla það. Það var þó orðið of seint aö
draga sig í hlé.
Þaö skyggði óðum. William kveikti
ljósin og ég sá þau sleikja græðgislega
hvem metrann af öðrum af veginum
um leiö og viö ókum áfram.
„Susan hafði trú á þessum bréfum,”
sagði ég lágri röddu.
Hann svaraði ekki og ljósin frá bíl,
sem við mættum, lýstu eitt augnablik
upp svipbrigðalaust andlit hans.
„Segðu mér frá slysinu,” sagði ég
biðjandi.
Eg sá hvemig hann tók fastar um
stýriö. „Eg vildi helst ekki þurfa aö
geraþað.”
„En skilurðu ekki aö mig langar til
þess að fá aö vita um það! ” hrökk út úr
mér. „Þú skrifaöir í bréfinu að Ross
heföi látið lífiö í bílslysi. Það getur þó
ekki hafa gerst, William. Einhvers
40 Vlkan 21. tbl.