Vikan - 27.05.1982, Síða 41

Framhaldssaga
staðar hljóta að hafa orðið mistök, og
þau slæm. Susan trúir þvi lika,” bætti
égviðhvetjandi.
Ljósgeislarnir frá bílnum lýstu nú
upp gamla og yfirgefna hlööu með aug-
lýsingu málaða á vegginn: „Þvotta-
efnið Léttþvegið — þvær í burtu allar
þínar áhyggjur!” Eg óskaöi þess inni-
lega að þetta væri satt.
„Eins og þú vilt,” andvarpaði Willi-
am að lokum. „Eg hefði þó helst viljað
losa þig við að þurfa að heyra nokkuð
umþetta.”
I ljós hafði komið aö Ross hafði verið
á leiðinni til vínekranna og búist hafði
verið við honum þangað á þriðjudegi.
Hann kom þó ekki, hvorki þann dag
eða næstu daga á eftir, og á laugardag
hafði bústjórinn haft samband við
herra Manville.
„Eins og þú skilur var ekki mikið
sem við gátum gert. Ross var horfinn
og hélt áfram að vera það. Viku síðar
fannst bíllinn hans við gljúfur.” Willi-
am þagnaði.
„Það hafði komið upp eldur í bílnum,
þegar hann fór út af, en þetta var auð-
sjáanlega bíll Ross.”
„Og ökumaðurinn?” spurði ég í hálf-
umhljóðum.
„Drottinn minn, Kristy, skilur þú
ekki nokkum hlut? Þetta er nógu erfitt
fyrirþað!”
Eg kom létt við handlegg hans.
„Ég veit það. Það er ekki svo að
skilja að ég vilji pína þig...”
„Það var ekki hægt að bera kennsl á
líkið,” sagði hann áherslulaust. „En
þeir fundu úr Ross og signetshring-
inn.”
„Þakka þér fyrir. Þetta var allt og
sumt sem ég vildi vita.”
Ég tók fastar utan um veskið mitt,
svo hann sæi ekki hve hendur mínar
skulfu, og fann fremur en sá undrunar-
svipinn á andliti hans. „Þú trúir því í
raun og veru að hann sé enn á lífi!”
sagði hann. „Annars gætir þú ekki set-
ið hér svona ósnortin af því sem ég
sagði. En hafi þetta ekki verið Ross,
hvervarþaöþá?”
„Það veit ég ekki,” svaraði ég lágt,
„en það er einmitt þaö sem mig langar
til þess aö komast að. Eg hef hugsað
méraðfinnaRoss.”
ÉG HRINGDITIL móður
minnar frá hótelinu til
þess að segja henni að ég yrði yfir nótt-
ina á Waynewater en enginn svaraði.
Undir venjulegum kringumstæöum
heföi ég ekkert orðið óróleg út af þessu
en vegna þess sem gerst hafði undan-
fama daga olli hvert smáatvik mér
hræðslu um leið og þaö hafði mikil
áhrif á mig.
„Ég veit að hún hefur bara fariö út
aö ganga,” sagði ég allt eins mikið við
sjálfa mig eins og William.
„Ensamtsemáður...”
Hann snart mig með hendinni. „Þú
ert svo óróleg og þess vegna vex þér
allt í augum. Hvaö segirðu um aö viö
komum viö á veitingahúsinu, þar sem
við boröuöum, og fáum okkur þar glas
áöur en við ökum aftur til baka? ”
Við fengum borð viö sama glugga-
vegginn og fyrr um daginn. Nú var
tæpast hægt að sjá niöur að fljótinu
vegna þess hve tekiö var aö skyggja.
Samt fór hrollur um mig á nýjan leik.
„Þetta er min gamla góöa vatns-
hræðsla,” sagði ég afsakandi. „Eg
held ég ætti að fara út og ná i sjalið
mitt. Eg skildi það eftir i bílnum.”
Enda þótt ég reyndi aö bera fram
mótmæli fór William sjálfur út til þess
að ná i sjalið og ég horfði á eftir hon-
um. Hann hafði átt erfitt með aö skýra
mér frá því sem komið hafði fyrir Ross
og sjálfri leið mér mun verr en ég hafði
viljað vera láta. Ekki var það þó vegna
þess aö eitt einasta augnabiik efaðist
ég um að Ross hefði ekki verið maður-
inn i bílnum. Hann var á lífi og einhver
annar hafði verið i bílnum. Það gerði
slysið þó engu minna sorglegt.
„Þú ert greinilega hingað komin til
langdvalar.”
Eg hrökk við þegar þessi rödd
ávarpaði mig svona skyndilega. Alison
MacDonald horfði á mig og henni var
skemmt. „Brá þér eða hvað? Ertu ein
eöa...?”
„Ég er að bíða eftir William,” svar-
aði ég og vonaði að hún færi en hún hló
bara lágt.
„Ur því Ross er horfinn þá verður
auðvitað að láta sér William nægja,”
sagði hún drafandi röddu. „I sannleika
sagt, elskan, þá hélt ég ekki að þú vær-
ir svona aðgangshörð. En hvað gerir
maður ekki fyrir f áeinar millj ónir ? ’ ’
„Ef til vill þú, góða, en ekki ég,”
svaraði ég í sömu mynt og reiðin sauð í
mér. Hún haföi engan rétt til aö koma
hingaö og bera fram aðrar eins að-
dróttanir í minn garö. „Eg vel mér
ekki vini eftir peningum. ”
„Þáheföir þú átt aö láta þér Ross
nægja,” sagði hún blíðlega. „Vegna
þess aö eftir það sem spuröist út upp úr
áramótunum var hann ekki eyris
viröi.”
Eg hafði ekki hugmynd um viö hvað
hún átti en ég hugsaði mér aö gera
henni ekki til geðs aö láta hana komast
aö því.
„Haldir þú að þú sért að segja mér
einhverjar fréttir hefuröu á röngu að
standa,” svaraði ég um hæl.
„Er það satt? En fallegt af þér!”
sagði hún og hæðnisglampi kom í aug-
un. „Hugsaði nú um þaö. Hverjum
heföi getað dottiö í hug aö þessi fína frú
Manville kæmi meö gauksunga í
hreiðriö?”
Svo þaö var leyndarmáliö um Ross.
Og ég, sem haföi átt aö veröa konan
hans, vissi ekkert um þaö. Viö lá aö ég
skellti upp úr og svo braust hláturinn
raunverulega fram. Alison horföi
illskulega á mig. Hún heföi aðeins átt
aðvitahversufjarrimérgleöinvar. ..
„Þú vissir þetta þá,” hélt hún áfram.
„Að Ross var ekki sonur hr. Manvilles.
Eg hélt bara að þú þættist vita það en
það var virðingarvert af þér aö taka
þessu svona létt.”
„Viröingarvert er ekki rétta orðið,
Alison litla,” sagöi William fyrir aftan
okkur. „Góðhjartaö, klókt eða skiln-
ingsríkt heföi veriö betur við hæfi.”
Hún sneri sér snöggt viö. Hún hafði
tæpast ætlast til þess aö William heyrði
r\
\
HERRAGARÐURINN
H?FUR OPNAÐ
NYJAVERSLDN
Verslunin Herragarðurinn í Aðalstræti 9 er 10 ára
um þessar mundir. í tilefni af því hefur
Herragarðurinn opnað nýja og glæsilega verslun við
hliðina á þeirri gömlu góðu.
Eins og áður verður megin áherslan lögð á vandaðan
karlmannafatnað, sem hannaður er af fremstu
tískuhönnuðum Evrópu og búinn til úr úrvals efnum.
Garðar í Herragarðinum hefur heldur ekki
gleymt því að til eru ,,menn með prófíl” og hefur
hann sérhæft sig í þjónustu við þá bæði
með sérinnflutningi, hraðvirkri pöntunarþjónustu og
rekstri sauma- og breytingaverkstæðis.
Líttu við á nýja Herragarðinum, því þú ert
í góðum höndum hjá Garðari.
fiERRA
ARÐURINN
Aðalstræti 9 sími 12234
2X. tbl. Vikan 41