Vikan - 17.10.1985, Blaðsíða 8

— Er það kannskl ekki algengt moð
krakka 6 ykkar aldri?
„Jú, jú.” Enginn áhugi á frekari um-
ræöu um þetta mál.
— Nú er bannað að vera með éfengi
hérna inni. Eruð þið samméla þvi?
„Jáhá, viö erum alveg á móti því aö
þaö yrðileyft.”
— Hvernig finnst ykkur þegar verið er
að skrifa i blöðin eitthvað neikvœtt um
unglinga?
„Mér finnst þaö leiöinlegt.”
„Elda fólkiö er nú ekkert skárra
stundum.”
„Þau vita bara ekkert hvernig við
erum.”
„Þau hafa kannski verið alveg eins
þegar þau voru ung en þau eru þara
búin að gleymaþví.”
„Þetta er óréttlátt, alla vega í viss-
umtilvikum.”
— Framtiðin, hugsið þið einhvern tima
um hana?
„Já, bara hvernig það veröi þegar
maöur verður farinn að búa og eiga
börn og svoleiðis.”
„Mér líst ekkert æöislega vel á hana,
ekki alla vega þegar maöur hugsar
hvernig þetta er í útlöndum, kjarn-
orkuvopn og svona.”
— Hvað langar ykkur að gera þegar
þið eruð orðnar stórar?
„Flugfreyja eða dansari bara
áfram.”
„Bara flugfreyja eöa vinna á tölvu á
ferðaskrifstofu.”
„Eg veit það ekki.” „Hún ætlar aö
verða dagmamma,” sögöu hinar hlæj-
andi. Allar voru þær ákveðnar í því aö
læra tungumál, þaö var mest spenn-
andi.
— Er stundum erfitt að vera unglingur
i samskiptum við mömmu og pabba?
„ Já, stundum alla vega.”
„Sérstaklega þegar maður má ekki
gera eitthvað sem mann langar sér-
staklegatilaðgera.”
„Já, til dæmis aö fara út á kvöldin og
svona þegar allir krakkarnir fá aö
fara.”
„Þegar þau eru alitof hrædd um
mann og treysta manni ekki.”
„Mér finnst það aðallega vera
mömmurnar.”
„Já,” sögöu hinar af hjartans sann-
færingu.
„Kannski eru.pabbarnir bara erfiö-
ari viö strákana,” sögöu þær kímnar.
„Mömmurnar eru ábyggilega
hræddar um að við lendum í alls konar
vitleysu,” sögðu þær sannfæröar um
aö það væru óþarfa áhyggjur.
— Drekka unglingar mikið, haldið
þið?
„Já.svonasoldiö.”
— En reykingar?
„Þaö hefur minnkaö ofsalega.”
„Sérstaklega eftir aö þær hækkuöu
svomikiðífyrra.”
- Reykið þið?
„Nei,” einum rómi.
„Og byrjum vonandi aldrei.”
— Og svona i lokin, eruð þið énœgðar
með lifið?
„Já, já,” sögöu þær hlæjandi.
„Það mætti bara vera opið oftar í
Fellahelli.”
Vanir að koma fram í kvenfötum
Ottó breik Magnússon og Gísli J. Sigurðsson
Tveir ungir og sætir strákar komu til
okkar, greinilega spenntir fyrir viötali.
Þarna gætir Duran Duran ímyndarinn-
ar, var þaö fyrsta sem manni datt í
hug, snyrtilegt útlit og greiöslan í lagi.
Þeir kynntu sig og sögöust heita Ottó
breik Magnússon, 15 ára, og Gísli J.
Sigurðsson, 15 ára.
Þeir sögðust koma í Fellahelli á
hverju kvöldi og hafa gert þaö í tvö ár.
Þeir voru greinilega hrifnir af staön-
um. Og aðspuröir um hvaö þeir geröu
helst í Fellahelli: „Dansa og svona.”
Greinilega einn af þessum þremur sem
dansa. „Bara sit og spái í lífiö,” sagöi
hinn.
Því var stungið aö blaöamanni aö
þarna væru komnir tveir af meðlimum
hljómsveitarinnar No Time, skamm-
stafað NT. Þeir játtu því og sögöust
hafa spilað í átta mánuöi. Þeir æfa í
Fellahelli tvisvar til þrisvar í viku og
voru aö undirbúa þátttöku í Rykkrokki
’85. Þeir sögöust spila svona dans- og
rokkmúsík eða svona þar á milli.
— Erufl þifl vinsœlir?
„Já, í Garðabæ og hérna í Breiöholt-
inu.”
— Hafið þið komið oft fram?
„Já, já, í Laugardalshöllinni, Fella-
helli, Hljómskálagarðinum og svo um
verslunarmannahelgina í Galtalæk.”
— Hvernig var það?
„Við fengum aöalaödáendurna þar.”
„Viö slógum alltaf í gegn, alltaf fullt
tjaldiö hjá okkur.”
— Hverjir voru hrifnastir af ykkur?
„Ætli það hafi ekki veriö stelpurn-
ar.”
— Hafið þið fengið einhverjar vinsæld-
ir út é þetta hjé stelpunum?
„Já, af því viö erum vanir aö koma
fram í kvenfötum og mála okkur.”
— Og finnst stelpunum það töff?
„Já,” feimnislega.
„Þetta er okkar sérkenni. Þaö verö-
ur aö hafa eitthvert sérkenni.”
— Hafið þið meiri séns eftir að þið fór-
uð að spila i þessari hljómsveit?
Hlátur. „Þaöveitégekki.”
„Já,” sagöi hinn sposkur á svip.
Eitthvað oröiö var viö þaö.
„Allavega er hljómsveitin vinsæl hjá
stelpunum,” sagöi hinn hógvær.
— Hvað finnst ykkur um ár æskunn-
ar? Er betra að vera unglingur núna held-
ur en til dæmis i fyrra?
„Nei, ábyggilega bara alveg eins.”
„Ég veit þaö ekki, ég hef alla vega
ekkert orðiö var viö þaö.” Þeir voru
ánægöir með Fellahelli og sögöust ekki
geta hugsað sér aö hann væri ekki til.
„Þetta er aöalstefnumótsstaöurinn
ogsvona.”
— Eruö þið é föstu?
„Nei, ég hef líklega ekki fundiö þá
einuréttu.”
„Já,” sagöi hinn brosandi.
Og er það sú eina rétta?
„Eg veit þaö ekki, maöur skiptir þá
bara.”
— En ertu éstfanginn?
„Jáá.” Talað beint frá hjartanu.
„Æi, þarna kjaftaöi ég af mér.
Kemur þetta nokkuö?”
— Framtiðin, hvernig list ykkur é
hana?
„Bara vel, hún er alveg plönuö.”
„Við stefnum að plötugerö.”
„Og að fá aö spila á fleiri stöðum og
veröa frægir.”
Greinilega á hljómsveitarbransinn
hug þeirra allan, aö minnsta kosti í
augnablikinu.
„Þaö mættu fleiri félagsmiðstöðvar
og svona bjóöa okkur að spila.”
Og komum við því hér meö á fram-
færi. Að ööru leyti sögðust þeir félagar
vera ánægöir meö lífiö, aö minnsta
kosti eins og það væri í dag.
Framtíðin
er björt
Pétur Bertol og Björn
töffari Gunnarsson
Viö rákumst á tvo hressa stráka sem
virtust kannski örlítið eldri en fjöldinn
þetta kvöld. Við svifum á þá og báöum
um stutt spjall.
„Ég er 17,” sagöi sá er reyndist heita
Pétur Bertol.
„Ég er 22, nei, ég lýg því, 21 árs,”
sagöi Björn töffari Gunnarsson, 15 ára.
Viö fengum okkur sæti og haföi
blaöamaður áhyggjur af því aö
stólarnir væru of lágir og var þá meö
segulbandið í huga.
„Ég sit bara á veskinu mínu,” sagöi
Pétur. Björn hló, haföi greinilega ekki
mikla trú á aö það dygöi.
Við höfðum haft spurnir af því aö
þessir piltar heföu stundað staðinn
lengi, fastagestir í einhver ár.
Þeir sögöust svo sem koma oft en
bara þegar þeir hefðu ekkert aö gera,
vildu greinilega ekki gera of mikið úr
þessu. Þeir sögðust ekki koma nein
sérstökkvöld. (Kannski öll kvöld?)
Á föstudagskvöldum sögðust þeir
hafa öörum hnöppum að hneppa.
Spurningunni hvaö þeir gerðu á
föstudagskvöldum svöruðu þeir
„skemmtum okkur” og ekkert meira
umþaö.
Þeir sögðust báðir hafa haft vinnu í
sumar, annar í byggingarvinnu, hinn í
fiski í Bolungarvík.
— Finnst ykkur alveg nóg gert fyrir
unglinga é ykkar aldri?
„Nei, alveg á hreinu.”
„Þaö vantar alveg til dæmis
skemmtistaö í Breiðholti.”
„Þaö vantar alveg tónleikahöll þar
sem grúppur gætu spilað.”
Þeim fannst alltof mikiö talað um aö
gera eitthvað fyrir unglinga en svo
væri ekkert gert. Greinilega menn
framkvæmdanna. Um neikvæð skrif
um unglinga í blöðum sögðu þeir:
„Þeir skrifa bara um mest ruglaöa
liðiö.”
„Unglingar eru bara unglingar og
þaö hafa allir einhvern tíma verið
unglingar.”
„Bara búnir aö gleyma því.”
— Ár æskunnar. Hvafl finnst ykkur
um það?
„Kjaftæöi.”
„Barakjaftæöi.”
— Framtíflin. Hvernig list ykkur é
hana?
„Húnerbjört.”
„Bara björt en þaö getur náttúrlega
alltaf eitthvaö komiö upp á. Það verö-
ur bara að bíöa og vona.”
— Hvað gerið þið svo annað en að
kíkja í Fellahelli og í bæinn é föstudags-
kvöldum? Erufl þið é föstu?
„Neihei.” (Hlátur.) „Þaö er ekki
hægt.maður.”
„Það gengur bara ekki upp, maöur.”
„Alltaf eitthvert vesen, þú ferö ekki í
bíó í kvöld! ” Sagt meö breyttri rödd og
leiktilþrifum.
„Viö bara höngum heima eöa kíkjum
í heimsókn til vina eða eitthvaö.”
„Maöur kemur heim svona til aö
boröa og sofa, aö minnsta kosti
stundum,” sögöu þeir hlæjandi.
— Hvað finnst ykkur um Fetlahelli?
„Þaö er alltof mikiö af svona smá-
liöi. Þetta ætti aö vera staður fyrir 15—
18ára.”
„Það er nú allt í lagi með þessa kúka
ef þeir elta mann bara ekki.”
„Músíkin er glötuð, bara diskóvæl. ”
„Þetta er bara verksmiöjuvæl, þetta
er ekki músík, maður. Þaö á aö spila
þungarokk.”
„Já, hitt er ekki músík, maður
sofnar bara undir því.”
8 Víkan 42. tbl.