Vikan - 17.10.1985, Blaðsíða 50

London var uppgangsborg og
verðbréfamarkaðurinn blómstr-
aði. Kötu hafði loks tekist að fá
lögfræðing móður sinnar til að
skipta um verðbréfasala. Hún
þurfti sjálf að velta fyrir sér töl-
um og útreikningum og varð svo
heilluð af þessu að hún ákvað að
spila með. Hún fékk lánaða pen-
inga 1 banka og veðsetti húsið
sitt. Hún tók skjóta ákvörðun
um að reyna fyrir sér á ástralska
nikkelmarkaðnum með Vest-
ræna námufélaginu og komst að
því að hún hafði grætt mcira en
heil árslaun á einum mánuði.
ÁTTUNDIHLUTI
—41—
,,Ég er alveg hissa á að þér
skuli einhvern tíma hafa tekist að
draga karlmann hingað inn,”
sagði Maxín og fitjaði upp á
nefið, ,,eða nokkur karlmaður
komist út úr þessu drasli. Þú ert
skransafnari í þér, Júdý! Þú hefur
aldrei getað kastað nokkru.”
,,Ætli það sé ekki vegna þess
að til skamms tíma hef ég ekki
átt neitt til að kasta. Og vertu svo
góð að muna að svefnherbergið
mitt er líka vinnustofan mín.
Hér les ég, hugsa og geri áætlanir
auk þess að sofa. Hér græði ég
peninga, Maxín!”
Maxín stóð upp og opnaði
skápana tvo sem hægt var að
ganga inn í og aðskildu svefnher-
bergið frá stofunni. Annar var
troðfullur af skóm en leit út eins
og skartgripaskrín, hillurnar
fóðraðar með rauðbleiku tafti.
Júdý sagði: „Raunveruleg
vernd felst ekki í að vera með
karlmanni heldur eiga peninga!
Þeir færa manni rétt til að láta
gott af sér leiða eða slæmt, rétt-
inn til að fara eða vera kyrr.
„Flestar konur vilja helst ekki
hugsa um peninga. Þeim finnst
þreytandi að sjá um fjármál,”
sagði Maxín.
,,Ekki eins þreytandi og að
eiga enga — og bara ef manni
hefur ekki verið kennt að fara
með þá,” svaraðijúdý ákveðin.
,,Það ætti að kenna okkur
öllum hvernig á að vinna sér inn
peninga, hvernig á að græða
peninga, ávaxta þá, halda þeim!
En konum er bara kennt hvernig
á að eyða þeim. Og þegar eitt-
hvað kemur upp á eiga fæstar
konur nokkra peninga, því hef
ég tekið eftir.”
Maxín var sammála þessu.
, ,Þegar hjón skilja fær konan
börnin og maðurinn peningana.
Auðvitað er það fyrst þá sem
konan gerir sér grein fyrir
mikilvægi þeirra.”
Hún rannsakaði rauðbleikar
hillurnar — misháar fyrir lága
skó, háa skó, mjúka sandala, lág-
hæluð stígvél og háhæluð stígvél
úr lituðu rúskinni, eftirgefanleg
eins og hanska.
,,Það er ekki mikilvægt að
eiga peninga en það er banvænt
að eiga þá ekki,” bættijúdý við.
,,Þú veist ef til vill mikið um
peninga, ma chere, en þú veist
ekki mikið um tálsnömr
auðsins.” Maxín leit aftur í
kringum sig í herberginu.
Enginn mátti fara inn í svefnher-
bergi Júdýjar til að taka til svo
þar var ætíð allt á rúi og stúi.
, ,Flestir fara aldrei lengra en inn
í stofu,” sagðijúdý afsakandi.
Maxín tók upp silkiskó með
fjöður sem hringaðist ofan á
sólanum að innanverðu. ,,Hand-
saumaðir í Flórens, ég skil.
Viðskiptin ganga jafnvel hjá þér
og mér. Finnst þér ekki dá-
samlegt að gefa sofíð á nóttunni?
Árgangurinn ’66 var jafnvel enn
betri en ’64, sem þó var það sem
kom okkur á skrið. ’ ’
,,Ó, þessir peningar koma
ekki bara frá fyrirtækinu heldur
eru þeir líka afraksturinn af spá-
kaupmennsku Toms. Ég fæ
stundum hræðileg áhyggjuköst
út af því og satt að segja get ég
ekki soflð á nóttunni. Þetta er
öðruvísi fyrir Tom — hann getur
verið alveg kaldur fyrir þessu en
það get ég ekki.
Ég hef reynt að sætta mig við
það,” hélt hún áfram, ,,vegna
þess að Tom virðist þurfa á
spennunni og æsingnum við spá-
kaupmennskuna að halda eins
og annað fólk þarf að renna sér á
skíðum niður f)allshlíðar eða
klifra upp. Hann segist þurfa að
fá adrenalín.”
,,Guð minn góður, er Tom
f)árhættuspilari?”
,,Ég segi að hann sé það en
hann segist ekki vera það. Hann
segir að öll viðskipti séu þaulhugs-
uð áhætta en fjárhættuspil sé
fyrir hálfvita sem trúi á
heppnina. Ö, nei, honum er illa
við fjárhættuspilara. ’ ’
„Hvernig leikur Tom sér þá
að hættunni? Hefur hann alltaf
verið svona?”
,,Nei, konan hans þoldi það
ekki. Andskotinn, hann þekkir
fullt af fólki í Wall Strcet,
Maxín, kannski er þetta ckkert
hættulegt. Ég bara veit það ekki.
En þetta er andstætt öllu því sem
ég var alin upp við að trúa á.
Ekki skulda neitt, alltaf spara dá-
lítið . . . Mamma telur að
ruddalegasta orðið í enskri tungu
sé „kreditkort”.”
,,En ég gæti ekki hreyft mig
um Evrópu án kreditkorts!”
„Mamma ferðast ekki um
Evrópu.” Júdý gekk út að glugg-
anum og horfði út yfir garðinn.
,,Ef satt skal segja er ég
dauðhrædd við þetta.”
Þremur vikum síðar kom
Maxín úr kynningarferðinni um
Bandaríkin.
,,Vinur í raun er sá sem játar
að hann er þyngri en þú,” sagði
Júdý og horfði á Maxín á vigt-
inni í gestabaðherberginu.
„Einkum ef það cr ekki
satt,” samsinnti Maxín. „Getur
það verið að ég hafi þyngst um
fjögur kíló á þriggja vikna
ferðalagi?”
,,Fólk þyngist ýmist eða létt-
ist mikið. Farðu nú í sloppinn og
komdu með mér inn í stofu. Ég
kom með blaðaúrklippurnar um
þig af skrifstofunni.’’
Þær færðu sig inn í hvít-
málaða, tvískipta stofuna. Út-
skornir, lágir, dökkir, kínverskir
sófar voru á þrjá vegu við stórt
marmaraborð. Sebrapúðar lágu á
dökku harðviðargólfinu og rauð-
og svartmálað antik persneskt
skilrúm sikksakkaði fyrir eitt
hornið. Tveir glæsilegir, gylltir
speglar frá dögum Loðvíks
flmmtánda héngu hvor við sína
hlið marmaraarinsins og á veggn-
um andspænis var vaxandi safn
Steinbergteikninga.
Maxín hentist að bleikri
möppu sem lá á einum sófanum.
Hún hallaði sér síðan endilöng
aftur í grænu og bláu silki-
púðana og renndi augunum yfír
blaðaúrklippurnar. Hún hafði
ekki séð neitt af þeim því hún
var alltaf farin úr hverri borg
áður en viðtölin voru birt.
,,Ekki svo afleitt, ekki svo
afleitt. Þessi klausa í Time með
litlu myndinni er yndisleg. Það
var svo fallegt af þér að hringja á
hverju kvöldi, Júdý. Þetta var
erflður tími á meðan maður vissi
ekki hvort manni gekk vel eða
ekki og það var líka mjög ein-
manalegt. Ég óskaði þess
næstum því að ég hefði tekið rit-
arann minn með.”
„Þegar þú ert búin að dást að
þessum úrklippum, komdu þá
og sjáðu hvernig svefnherbergj-
unum hefur verið breytt á meðan
þú varst í burtu. Ég sagði inn-
réttingameistaranum að gera ná-
kvæmlega eins og þú sagðir.”
Svefnherbergi Júdýjar var nú
íburðarmikið og friðsælt. Silki-
tjöld voru fyrir gluggaveggnum
og rauðrefaskinn hafði verið lagt
yflr brúnu flauelsrúmábreiðuna.
Öðrum megin við rúmið var fjar-
stýriborð fyrir sjónvarp, útvarp,
hljómflutningstæki, síma og
gluggatjöld. Tvær stórar, lágar
rósaviðarkommóður stóðu hvor
sínum megin við rúm Júdýjar og á
þeim var allt vinnudótið. Það var
aðeins cin mynd í herberginu, af
aðalsmanni frá Mansjúríu í fullri
líkamsstærð, máluð kínversk
silkimynd frá sautjándu öld sem
hékk á veggnum á móti stóra
rúminu. Þar fyrir utan voru
engin önnur húsgögn í her-
berginu nema bólstraður
sessalong með rauðleitu sirsefni.
Sama efnið var notað á
legubekkina í herberginu við
hliðina sem nú var útbúið sem
skrifstofa. Veggirnir voru
málaðir hindberjarauðir og
þaktir bókahillum. Samsafni
Júdýjar af sérkennilegum
hlutum hafði verið komið fyrir á
hillunum og var eins og safn
antikleikfanga og ýmissa einka-
minjagripa. Skrifborð með drag-
loki frá Viktoríutímanum stóð
undir glugganum.
, ,Ég elska þennan dökkrauða
lit,” sagðijúdý.
,,Ég notaði hann líka á nýju
skrifstofurnar hans Guys. Hann
er búinn að fá aukna samkeppni
núna síðan Saint Laurent opnaði
sína eigin stofu og því þurfti
hann að hressa upp á útlitið. ’ ’
Konurnar tvær fóru aftur inn í
svefnherbergið. Júdý fór að af-
klæða sig í flýti til að skipta um
föt fyrir kvöldið. ,,Guy ætti ekki
að þurfa að óttast samkeppnina.
Það getur enginn gert dragtir
eins og hann,” sagði Júdý um
leið og hún renndi niður renni-
50 Vikan 42. tbl.