Vikan - 07.11.1985, Síða 17

Guðrún
er svo sem ágætt nafn
Sigríður Halldórsdóttir talar við Guðrúnu Á. Símonar
CDuðrún Ágústa Símonardótt-
ir var hún skírð. Seinna varð hún
einn frægasti og dáðasti lista-
maður landsins. Rödd hennar
þótti með eindæmum. Hún nam
söng við bestu og virtustu skóla,
fyrst í Englandi, svo á Ítalíu, síð-
ast í Bandaríkjunum. Henni fylgdi
sá glæsileiki sem óperusöngkonu
þurfti að prýða. Hún var lista-
maður sem aldrei hlífði sér, vann
alltaf eins og forkur til þess að ná
því besta út úr sjálfri sér. Nám
Guðrún Á. Símonar hefur alltaf
kunnað að koma af stað fjaðrafoki
í kringum sig. Skoðanir hennar
hafa löngum þótt óþægilega
hispurslausar. Mér virðist hún
kunna að móðga og að móðgast.
Líklega hefur hún oft fengið að
kenna á því hvað hún er áberandi
persónuleiki í litlu samfélagi sem
ekki má við miklu. Það hefur löng-
um verið sagt um hana hér að hún
sé frek „prímadonna” sem láti
ekkert tækifæri ónotað til aö láta á
sér bera.
Það eru ekki nema nokkrar
vikur síðan „hlustaverkur”
Helgarpóstsins sagði frá því að
hún hefði með miklum látbragðs-
leik og prímadonnugangi reynt að
gera lítið úr kollegum sínum á
frumsýningu á Grímudansleik
Verdis.
Þegar ég spyr hana hvort eitt-
hvað hafi farið fyrir brjóstið á
henni í þeirri sýningu svarar hún
ekki en horfir á mig með augna-
ráði ítalskrar hefðardömu. Segir
hátt og hvellt: „Þetta er
andstyggilegt slúður. Ég hef farið
í taugarnar á einhverri
manneskju úti í sal. Ég er bara
ekki ein af þeim sem geta setið
grafkyrr. Ég sat fremst í stúkunni
af því María Markan vildi ekki
sitja þar. Ég varð að skipta um
sæti við hana. Jæja, svo þegar
Kristján er búinn að syngja sóló
og dúettinn byrjar, sem ég kann
hennar var langt og strangt, ein-
göngu kostað af henni sjálfri,
móður hennar og stjúpa. Síðar
fór hún milli landa og konserta,
hentist um heiminn í alls konar
farkostum, stríðsár sem önnur.
Þessi um það bil tuttugu ár,
sem Guðrún bjó í útlöndum, kom
hún reglulega hingað heim og
hélt konserta. Undantekningar-
laust fyrir fullu húsi. Hún var
geysilega vinsæl.
utan að, hugsa ég: Best að læðast
út á meðan og pi. . . , fara á snyrt-
inguna. En ég á afar erfitt með að
sitja lengi í einu vegna veikinda
minna. Svo leiðist mér að klappa,
ég verð svo þreytt af því. En ég er
ekki vön að vera með nein skessu-
læti,” segir hún með áherslu.
„Það er allt mögulegt sem þeir
eru að gera af sér gagnvart fólki á
þessum Helgarpósti. Þeim þykir
þetta fyndið. Skilaðu hér til þeirra
að ég sé orðin eldri kona og ég sé
still bjútífúl, en ég hef aldrei ráð-
ist á fólk með skítkasti. Mér finnst
ég orðin of gömul fyrir svona skít-
kast. Stundum kemur svo yfir mig
að ég verð alveg mállaus.”
Guðrún Á. Símonar býr ekki á
dæmagerða íslenska vísu. Hún
býr í eldgömlu timburhúsi við
Hverfisgötu sem manni sýnist
hvorki halda vatni eða vindi.
Verið málað um það leyti sem
málningin var fundin upp. Hún
fleygir útidyralyklinum til mín út
um gluggann. Stigarnir eru of
margir og brattir fyrir söngkon-
una. Ef kviknar í þessu fúaspreki
þarf Reykjavíkurborg ekki að
verða hissa á neinu.
Stofan hennar er hlýleg og
falleg. Guðrún er eins og forðum, í
flottum kjól með skartgripi og
máluð um augun. Ég held að hún
sé fyrsta kona á Islandi sem lærði
þá list. Hundurinn hennar kemur
hlaupandi að heilsa, hann er
klipptur, í pokabuxum og trei-
kvartpeysu með gullband um
hálsinn. Hann heitir Pushkin og
hagar sér eins og grobbin
manneskja.
Blesugróf
Hún segist vera ánægð með
íbúðina sína en segist aldrei bíða
þess bætur að hafa um árið orðið
að flytja í Blesugróf. Þá fékk hún
áfall.
„Heilsa mín varð verri. Hvað á
ég aö segja. . . ég er ekkert góð á
taugum þó ég hafi aldrei verið
taugaveikluð. Ég var lokuð af
þarna. Ég keyri ekki bíl, hef aldrei
lært að keyra. Mér fannst mér
vera sýnd svo mikil lítilsvirðing.
Þetta var mér hálfgerð martröð,
mér fannst þetta einhver vöntun á
bróðurlegri umhyggju,” segir hún
hægt. „Manni fannst sumt svolitið
hart. Ég sjálf hef aldrei beðið um
neitt fyrir mig persónulega, mig
vantaði húsnæði. Ég hef kosið
Sjálfstæðisflokkinn frá því ég var
tuttugu ára og oftar en einu sinni
sungið á kosningaskemmtunum
fyrir þá. Ég kýs hvorki Sjálf-
stæðisflokkinn né nokkurn annan
flokk framar.”
Varðstu aldrei nógu rík til þess
að kaupa þér ibúð?
„Ég hefði kannski getað þaö
þegar ég kom frá Bandaríkjunum,
og þó. . . sjáðu til, ég hef aldrei
verið ein af þeim sem hafa öruggt
45. tbl. Vikan 17