Vikan


Vikan - 07.11.1985, Blaðsíða 18

Vikan - 07.11.1985, Blaðsíða 18
kaup og ég er alltaf svo hrædd um aö geta ekki staðið í skilum. Eg þekkti ekki heldur eftir langa dvöl utanlands að fólk þyrfti að eiga allt. Ég er líka á móti því að kaupa íbúð. Með fasteignagjöldum er bara verið að stela af manni.” Þegar þér bauðst ibúð í Kópavogi sagðirðu ekki annað en þessa fleygu setningu: Kópavogur of all placos? „Já, ég hef bara aldrei þolað Kópavog. Ég hef komið inn í mörg falleg hús í Kópavogi, en um leið hellist yfir mig, Guð minn góður: þetta er KOPAVOGUR. Ég er viss um að ég á eftir að enda þar. Eftir Blesugróf fæ ég oft þess- ar martraðir. Að ég eigi eftir að enda á einhverjum hræðilegum stað.” Hvað skelfir þig svona í Kópavogi? „Það er svo ofsalega leiðinlegt þar. Það er nú mest umhverfið.” Guðrún Á. Símonar hefur afar hrífandi frásagnarmáta, hún á erfitt með að sitja kyrr og notar allan líkamann til þess að gefa orðum sínum áherslu. En stund- um kemur á hana svipur rosk- innar konu sem þekkir basl. Jafn- framt á hún við slæman sjúkdóm að stríða, þaö leynir sér ekki. „Ég varð sextug í febrúar ’84. Þá bjó ég í Engihlíð og hélt veislu. Það komu margir til mín. En í maí þá um vorið byrjuðu all my troubles. Þá flutti ég í Blesugróf! Mikið tók ég mér það nærri,” segir hún og tekur fyrir andlitið. „Ég hafði líka svo miklar áhyggjur af syni mínum. Hann fann hvaö mér leið illa og svo vildi hann ekki búa þarna. Æ, hann varö svo erfiður, hann fór auðvit- að, leigði sér eitthvert skítaher- bergi uppi í, hvað það heitir, Breiðholti. Það hrundi allt hjá mér, mér fannst allt verða svo dökkt og dimmt. Ég var nefnilega alltaf svo kát í gamla daga. Jú, depressjónin lagðist yfir mig.” Viltu lýsa Blesugrófinni. „Þetta var ekkert óhuggulegt hús að sjá. Það var úr steini en allt svo þröngt og dimmt og sóðalegt gegnum mörg ár. Gluggarnir voru bilaðir, það þurfti að gera við þá alla meira og minna. Það var lítill hiti og svo rakt að ég fékk fyrir brjóstið. Ég sem hef alltaf verið að monta mig af hvað ég er hrein fyrir brjósti. Ég varð svo sljó þarna inni. Fólk hélt ég væri svo vanþakklát að búa í fimm herbergja einbýlishúsi en enginn hafði séö það, ég bannaði öllum að koma til mín i fúkkalyktina. Þetta mál var allt svo leiðinlegt, ég fékk svo mikla minnimáttarkennd, að ég væri no good lengur. Ég hef alltaf búið á huggulegum stöðum og reynt að hafa huggulegt í kring- um mig. Þetta stafaði allt saman af því að ég var með of marga ketti. Hvar mundir þú helst vilja búa ef þú mættir velja? „Ivesturbænum.” Á árum áður, þegar móöir Guðrúnar veiktist, bjó hún hjá henni með soninn og annaðist hana. Hún hugsaöi um hana til hinstu stundar. Um það hefur Guðrún ekki mörg orð. „Hún var erfiður sjúklingur sem engin stofnun vildi taka við. Hún vissi ekkert hvaö hún sagði eða gerði. Ég tók mér svo nærri að sjá hana fara svona. Ég átti afskaplega góða móður.” Þegar gamla konan dó stóð Guðrún uppi húsnæöislaus með ungan son og erkifjandann í húsnæðismálum, dúsín af hrein- ræktuðum síamsköttum. En það er önnur saga. Ég þoli ekki freka krakka Ég hef enn ekki orðið vör við eitt einasta kattarstýri en nú opn- ast dyr og inn gengur bláeygur köttur. Opnar hún dyr? „Já, allar mínar kisur opna.” Hún biður hundinn og köttinn að vera kurteis, það sé verið að taka viðtal við sig. „Ég hef alltaf átt svo vel upp- alin dýr. Drengurinn minn er líka svo vel uppalinn. Já, ég er ekkert að monta mig. Ég sagði við hann þegar hann var lítill: Ég ætla að ala þig upp eins og kóngabarn. Eg þoli ekki freka krakka.” Er hann eins og prins? „Já. Sú kona sem fær hann fær góðan mann. Hann er svo góður við hana mömmu sína. Menn sem eru góðir við mæður sínar veröa góðir við konurnar sínar. Það er svoleiðis. Nú er hann (Ludvig Kári Símonar Forberg) að læra úti í Bandaríkjunum, við Berkeley College of Music í Boston. Hann leggur stund á allt sem viðvíkur tónlist og lærir á víbrafón. Mér datt aldrei í hug að hann lærði músík, hann hefur hræðilega rödd. Það átti ekki við hann að vera í menntaskóla, var alltaf að hugsa um eitthvað annað. . . svo fór hann að hugsa um þennan djass. . . Ég varð einhvern tíma voðalega þreytt á þessu og sagði við hann: Góði, farðu að læra á víbrafón! Og þá lá þetta svona vel fyrir honum.” Gafstu honum eitthvart heilræði þegar hann lagði út ó listabrautina? „Ég bað hann að giftast ekki listakonu. Listamenn eiga yfirleitt ekki að giftast listamönnum. Svo er ég búin að segja við hann: Ludvig minn, þú gerir mér persónulegan feivor að giftast ekki stúlku með feitar lappir.” Þú hefur sórlega grannar lappir sjólf? „Já, er það ekki?” Hún tekur fjörugt dansspor, slær á magann og segir: „Það er bara þetta.” Svo fer hún fram að þeyta rjóma. „Ég hef ekki viljað fara í viðtal eftir Blesugróf,” segir Guðrún og setur stafla af býbökuðum vöffl- um á borðið, „en ég var í viðtali hjá rás 2 um daginn. Heyrðirðu það? Jæja. Ég sagði þeim að mér þætti þetta alveg ferleg músík sem þau væru að spila.” Hefur þú aldrei komið nólægt dægurmúsik? Guðrún Á Símonar starir á mig. Nú er ég hrædd um að ég hafi móðgað hana. „Ég fæddist í dægurtónlist,” svarar hún. „Þannig byrjaði ég sem amatör. Besti vinur bak við fjöllin háu, blærinn flytur mín kveðjuorð til þín... Það söng ég fyrst af öllum! Ég var alltaf í útvarpinu með Bjarna Bö. Þá var ég sautján ára. Ég á hérna eitthvað pínulítið af þeim upptökum. Veistu það, ég hlusta alltaf á þessa þætti hjá hon- um Svavari Gests en það er bara eins og ég sé ekki til.” Manni hættir til að gleyma erindinu hjá Guðrúnu, það er ekki hægt annað en horfa á hana tala, svo maður gleymir að skrifa á blaðið það sem hún er að segja. Hún er ekkert fyrir að halda sig við efnið. Spyr mig jafnmikið og ég hana. Áður en hendi er veifað erum við farnar að tala um matar- æði. „Nú vil ég eingöngu hafa heil- brigt mataræði, ég gef köttunum mínum og hundinum eingöngu heilnæmt fæði.” Við borðum vöfflubunkann meö sultu og rjóma og tveim könnum af kaffi. Dýrin hennar fá á undirskál. Einhvem tíma í miðjum snæðingi segir Guðrún þessa góðu setningu: „Islendingar eiga ekki alltaf að vera að eignast hvolpa og kettl- inga, þeir kunna ekki að ala neitt upp.” Það fór eins og það fór Hvafl varstu langi i útlöndum, Guflrún? „Hundrað ár,” svarar hún. „Ég var í London í þrjú ár við nám í The Guildhall School of Music and Drama. Síðan var ég tvö ár við Operastudio. Ég var alltaf í aukatímum í tungumálum með náminu, ensku, þýsku, frönsku, spænsku og ítölsku. Svo var ég alltaf í tímum í hljóðfræði (Phonetic English) við háskólann í London. Ég var samtals fimmtán ár í London. en ég kom alltaf hingað þegar ég mögulega gat og hélt tónleika. Fólkið kom, ég þarf ekki að kvarta — það vildi hlusta. Svofór ég tilltalíu.” í bókinni þinni, „Eins og óg er klædd", seglrflu um Italiu: „í einu orfli sagt, þar var yndislegt afl vera." „ Já. En ég var þar bara í eitt og hálft ár og þar varð ég ástfang- in. . . það fór eins og það fór! Ég hef aldrei gefist upp. fyrir karl- mönnum gagnvart söngnum.” Hefðirflu getafl hugsafl þór afl setjast afl ó Ítaliu? „Nei. Ég hefði gifst inn í ein- hverja mafíufjölskyldu. Ég var svo hrædd um það. Samt var ég miklu vogaðri í gamla daga en núna. Mig langaði aldrei annað en búa hér. Mér fannst alltaf svo gaman hérna heima. Vera með mömmu og stjúpa, ég var alltaf svo mikið fyrir mitt fólk og mitt land þó Islendingar séu oft voða- lega leiðinlegir. Veistu hvað Islendingar tala svo mikið um? Gáfur. Eins og ég hef hitt marga vitlausa héma! Mér finnst íslenskir karlmenn yfirleitt svo óspennandi. Ég hugsa að þeim finnist ég líka ægilega óspennandi. Italskir karlmenn eru spenn- andi.” Af hverju? „Mér finnst bara voðalega gaman þegar karlmaður segir við mig: Hárið á þér er eins og stjarna. Ég var býbúin að láta lita mig blond!! Svo kom einn til mín dáldið seinna. Liturinn var aðeins farinn að vaxa úr. Hann sagði: Guðrún, það er sandur í hausnum á þér! Hvað heldurðu að það hafi verið? Það var auðvitað Islend- ingur. Það eru áreiðanlega til ágætir íslenskir karlmenn, but they don’t come my way. Samt giftist ég Islendingi. En það var af því ég var alltaf svo hryllilega hundfeimin. Á ég að segja þér að ég skrifaði allt niður á miða sem ég ætlaði að segja ef ég þurfti að tala í síma.” Hvernig gastu þó staflið ein ó svifli og sungifl? „Ég vissi að ég hafði rödd og ég var örugg með sönginn. Ég vissi af reynslunni að fólk kom og hlust- aði. Það var allt annar hlutur.” Ég vildi alltaf verasvo kurteis! Þafl var einhvern tíma sagt um þig afl þafl tæki hólft ór að verfla dús vifl þig? „Já, það var eingöngu því að kenna að ég vildi alltaf vera svo kurteis. Ég var svona feimin. Ef einhver maður bauð mér út þá þorði ég ekki að ganga við hliðina á honum. Ég var ekki eins og ungt fólk í dag, að segja þetta og segja hitt. Ég þorði ekkert. Ég meira að segja bað stjúpa minn afsökunar á 18 Vlkan 45. tbl.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.