Vikan - 07.11.1985, Blaðsíða 21

þeirra, í hjarta svefnstaðarins,
blómgast háþróaður handiðnaður
af alþjóðlegri gæðagráðu? Nei,
það er ekki að undra þó blaða-
maður fái glýju í augun. Þó áttar
hann sig von bráðar, stígur fram
og kynnir sig. Handverksmennirn-
ir átta sig líka og bjóða honum kók
og prins póló frítt. Það kemur þó
fljótlega upp úr kafinu að örlæti
þeirra felur í sér sérgóð skilyrði:
Blaðamaður skal túlka allt sem
fyrir augu hans og eyru ber þarna
inni sem dæmi um mannlegt hug-
vit í æðra veldi. Blaðamaður
umlar eitthvað jákvætt um leið og
hann bryður kexið pólska. Hvað
gera menn ekki fyrir bitann sinn?
Svo kyngir hann og gerir að þeim
spurningahríð eins og blaða-
manna er von og vísa.
— Eruð þið að þessu til að full-
nægja leikþörf ykkar, þránni eftir
matchbox-bílunum og járn-
brautarlestunum sem þið hafið
ekki þorað að snerta síðan
bernskuskeiði lauk?
„Þetta er sko alls enginn
leikur, ekkert fyrir börn,” segir
Lárus Jónsson, þeirra helsti for-
svarsmaður. „Við látum engan
prófa þetta fyrr en í fyrsta lagi tólf
til þrettán ára og þá látum við
þjálfa viðkomandi upp frá grunni.
Eg vil líka taka fram að það er
mjög mikilvægt að menn séu ekki
að baksa við þetta hver í sínu
horni. Það er langbest að fólk tali
við okkur í Þyt því þetta getur orð-
ið stórhættulegur hlutur ef menn
vita ekki fullkomlega hvað þeir
eru að gera og það er bara alls
ekkert grín, get ég sagt þér.”
Reknir af eldhúsborðunum
Lárus Jónsson getur trútt um
talað, sjálfur ritari Þyts sem, eins
og skilja má af hans eigin orðum,
er vettvangur helstu fagmanna
greinarinnar hér á landi. For-
maður þessara virðulegu samtaka
er einnig staddur í vinnustofunni
sem annars er rekin af tíu manna
klíku listfengra Þyts-kappa sem
„reknir voru af eldhúsborðunum
heima”, eins og Lárus orðar það.
Þessa kveldstund er helmingur
þeirra félaga við og þrír þeirra
virðast ekki beinlínis sólgnir í ljós
fjölmiðlanna. En hvað um það, rit-
ari samtakanna stendur sig ágæta
vel sem blaðafulltrúi hópsins eins
og marka má af svari hans við
eftirfarandi spurningu: — Fá
menn í smáflugi útrás fyrir þá
flugbakteríu sem þeir ella þyrðu
ekki að fá né gætu fengið í stóra
fluginu?
„Nei, nei, það eru margir flug-
menn í þessu líka og þeir segja
manni að þetta sé síst auðveldara
form og í raun og veru miklu
meira spennandi. Þú sérð, vegna
þess að í þessu geturðu látið eftir
þér allar kúnstirnar sem þú þorir
ekki í hinu. Þú tekur áhættuna.. .
nú, og ef illa fer þá segir maður
bara: Jæja, svona fór það þá, hún
var búin að reynast manni vel,
þessi. Svo fer maður heim og
byrjar upp á nýtt. . . Okkur lærist
smám saman sálarögun í þessari
grein. . . ” Lárus deplar auga
kankvíslega til félaga sinna en
þeir virðast almennt sammála því
sem af munni ritara þeirra gengur
og glotta bara á móti.
Nú gerist sendiboði Vikunnar
eilítið sérfræöilegri í eftirgrennsl-
an sinni og uppsker tæknilegri
svör en hann fær fullkomlega skil-
ið. Þetta hefur þó þær athyglis-
verðu afleiðingar að nestor klík-
unnar, hæglátur maður í kirfilega
merktum Flugleiðasloppi, tekur
snöggt viðbragð og geysist í nær-
liggjandi blaðabunka þar sem
hann flettir litskrúðugum sérrit-
um fram og aftur, sýnir blaða-
manni mynd og mynd á stangli
eins og sé hann með því að kaupa
sér líf hjá þeim síðarnefnda. Eftir
þetta blaðagrúsk þýtur hann aftur
að vinnuborði sínu, bendir á hálf-
Formaður Þyts horfir festulega fram. — Nei, þetta er enginn barnaleikur.
Jú, vist gatur smáflug verið stórhœttulegt þó þarna kœmust flugmaður og
vél naumlega af.
45. tbl. Vikan 21