Vikan - 07.11.1985, Qupperneq 50

hlustar af athygli verður það
svipbrigðalaust. Allir gestirnir
hér í kvöld skipta máli, þeir eiga
allir mikið undir sér og margir
hafa þegar lofað að styðja okkur.
Kata, þú ert nú einn af
eigendum raunverulegs blaðs. ’ ’
Augu Kötu fylltust af tárum.
,,Ég er bara svo þreytt, mig
langar heim og ég er allt í einu
eitthvað svo einmana. Ég sakna
Walton-strætis og London og
Scottys mest af öllum. ’ ’
,Já, það er erfitt að vera stór
stelpa. Ætli það sé ekki best að
ég fylgi þér heim.”
Þau tóku leigubíl heim til
Kötu. Tom sagði: ,,Ég ætla að
blanda mér almennilegan drykk.
Ég þoli ekki þetta freyðisull. Þú
ferð að hátta og þegar þér líður
betur skal ég koma með eitthvað
handa þér að borða.
,,Ég held að ég geti ekkert
borðað, þakka þér fyrir, Tom. En
það er einhver kaldur matur í ís-
skápnum.”
Þegar hún hallaði sér þreytu-
lega á koddann kom Tom inn
með bakka sem á var kaffi, harðir
kleinuhringir, linur sellerístöng-
ull og súpuskál. ,,Ég lofa að gera
betur næst,” sagði hann og
dreypti á viskíinu þar sem hann
sat í bláum hægindastól. Hann
velti því fyrir sér hvernig hann
ætti að hressa hana þar sem hún
sat uppi í rúminu og nartaði í
matinn.
,,Gerir þú þér grein fyrir því,
Kata, að síðustu þrjá mánuðina
höfum við verið meira saman en
meðalhjón?” Hann hallaði sér
fram með olnbogana á hnjánum
og bætti við í einlægni: ,,Annað
sem þú gerir þér ekki grein fyrir
er að þú hefur valdið því að
margar af hugmyndum mínum
um kvenfólk eru orðnar úreltar.
Ég veit ekki hvort þetta er rétti
tíminn til þess en mig langar að
biðjast afsökunar. Ég hef van-
metið þig, hugmyndir þínar,
frumleika og reynslu. Ég hélt að
þú værir bara breska vinkonan
hennar Júdýjar og ég sá ekki að
við hefðum neina þörf fyrir þig.
En nú þegar ég hef séð þig að
störfum er ég mjög ánægður.
Mér þykir leitt að hafa verið
svona hryssingslegur og ókurteis,
svona andskoti hörkulegur. ’ ’
,,Ég kann vel við hörkutól.
Það er eitt af því sem ég á við að
stríða.”
, Ja, eitt af því sem ég á við að
stríða er að ég næ engum árangri
nema sýna hörku. En farðu nú að
sofa. Ég sé þig á morgun. ’ ’
Eitt andartak hélt Kata að
hann ætlaði að fara að reyna við
hana. Hún hafði ekki átt sér
neitt ástalíf síðustu mánuðina og
þar áður hafði það ekki verið upp
á marga fiska. Hún var næstum
búin að missa vonina um að hitta
nokkurn ríma karlmann sem
gæti veitt henni fullnægingu
með ást, af einlægni og ákefð.
Það gerði enginn.
Þegar hún vaknaði daginn
eftir leið henni miklu betur.
Hún var rétt að stíga fram úr
rúminu þegar húsvörðurinn
hringdi.
,,Það er maður hérna niðri
með blóm.”
,,Sendu hann upp,” sagði
Kata og hélt að þetta væri send-
ill. Henni til mikillar undrunar
birtist Tom með fangið fullt af
mímósum og með bréfpoka með
nýmöluðu kaffí, brauðsnúðum,
reyktum laxi og rjómaosti.
,,Halló! Það er kominn
morgunverður. Aftur upp í
rúmið!” sagði hann og rétti
henni morgunblöðin. öll dag-
blöðin sögðu frá útgáfunni.
Kötu leið strax betur.
,,Ég skammast mín fyrir
hvernig ég lét í gærkvöldi. Ég fer
alltaf að skæla þegar ég er
þreytt.”
,,Vertu ekki að hugsa um
það,” svaraði Tom. ,,Þú ert
merkilega sterk og viðkvæm í
senn. Þú ert hörkutól án þess að
vera karlmannleg og leggur eins
hart að þér við vinnu og Júdý og
þá er mikið sagt. En þú ert
undarlega viðkvæm á sumum
sviðum. Þó þú viljir ekki viður-
kenna það þarftu einhvern til að
líta eftir þér.”
,,Það er litið vel eftir mér,”
svaraði Kata og hló. ,,Sem betur
fer er laugardagur. ”
,,Ég þarf að fara í vinnuna
bráðum.”
,,Ég líka.”
Hún var föl í andliti en mjög
ánægð með sig þar sem hún lá
með bakið upp við bleiku kodd-
ana, í hvítum blúndunáttkjól.
Tom horfði á hana og gerði sér
allt í einu ljóst að hann vildi vera
með henni. Bakkinn skall á gólf-
inu og brauðin flugu út um her-
bergið.
Kata varð agndofa eitt andar-
tak. Síðan fann hún hendur hans
á sér, harðar varirnar á honum
þrýstu sér upp að vörum hennar
og hún fann lykt af nýþvegnum
þvotti og hlýjum karlmannslík-
ama. Hún hafði ekki einu sinni
tíma til að fara hjá sér þegar
hendur hans struku yfír náttkjól-
inn og könnuðu líkama hennar.
,,Ég held að þetta sé ekki sérlega
sniðugt,” sagði hún og greip
andann á lofti.
„Mér finnst það frábært,”
hvíslaði Tom í hárið á henni.
,,Ég hélt að þú vildir ekki að
starfsfólkið væri að draga sig
saman...”
, Jú, þetta er brjálæði,” bætti
Tom glettnislega við og greip um
brjóstin á henni. „Ætlar þú að
losa þetta eða á ég að þurfa að
rífa þetta utan af þér?”
Kata var ekki sein á sér að
smeygja sér úr. Hann strauk blíð-
lega yfir hana alla. Hann hélt
áfram að kyssa hana um leið og
hann hneppti frá sér skyrtunni
og tók af sér bindið. Hún fann
fyrir harðri bringunni á honum
upp við mjúk brjóstin á sér og
fann kynæsandi lykt af nýjum
svita í handarkrikanum á
honum. Hún beygði sig fram og
nasaði af múkum dúninum, eina
mjúka hárinu á skrokknum á
honum. Síðan lágu þau bæði
nakin saman og fundu hlýjuna
hvort frá öðru. Þau þreifuðu og
struku og könnuðu hverja
sveigju á handleggjum og fót-
leggjum.
Tom lagðist hægt ofan á hana
og hún fann hlýjuna frá honum
innan í sér. Hann hreyfði sig var-
lega, síðan af meiri krafti. Harðir
fótleggir hans þrýstust niður að
henni, munnurinn á honum
klemmdi varirnar á henni, stórar
hendurnar struku brjóstin og
fundu hvernig litlu, bleiku geir-
vörturnar hörðnuðu við snerting-
una.
Kata var æst en samt undar-
lega róleg. Auðvitað hafði líkami
hennar verið skapaður fyrir Tom,
þennan blíða, harðneskjulega
mann, ástina hennar. Ástina
hennar?
Vekjaraklukkan hringdi. Hún
tók andköf og hreyfði sig ekki.
,,Hvað er að?” muldraðiTom.
,,Ég vil ekki flækja mér I
neitt.”
,, Auðvitað ekki, ’ ’ tautaði
hann og strauk blíðlega yfir
brjóstin á henni og hún titraði
undir honum. Hægt og rólega
lét hún hann aftur draga sig
niður í mjúkt og hlýtt hyldýpi
ástarunaðarins. Þegar ástríðan
magnaðist fann hún heitan
andardrátt hans á eyranu á sér,
fann harðan, krefjandi líkama
hans ofan á sér. Síðan fannst
henni hún vera komin upp í loft-
ið og horfa á sjálfa sig og Tom í
rúminu fyrir neðan, einkenni-
lega áhugalaust. Þegar Tom
fékk fullnægingu með dýrslegu
ópi var Kata víðs fjarri.
Þau lágu og héldu hvort utan
um annað. Daufa lykt af sæði,
sem minnti á möndlulykt, lagði
upp af krumpuðum rúmfötun-
um.
„Mmmmmmmm, mmm-
mmmmm. . . ” muldraði hann
og þrýsti henni að sér, ,,en ég
vildi að þú hefðir fengið það
líka.”
,,Ég fékk það.”
, ,Nei, elskan mín. Mér er sama
þó þú fáir það ekki en mér er
ekki sama ef þú þykist fá það.
Hvað hefur þú upp úr því? Til
hvers?”
Hann kyssti hana varlega og
strauk henni yfir axlirnar. Hún
fann hendurnar á honum renna
hægt yfir sig þar til hann fór að
strjúka blíðlega litla, dökka hár-
brúskinn. Hann strauk varlega
en ákveðið. Hendurnar voru
fimar, næmar og þolinmóðar og
brátt slakaði Kata á. Síðan rykkti
hún sér allt í einu að honum með
sælukennd og féll síðan aftur á
bak, bráðnaði niður í vöðvastælt
fang hans.
Hún vaknaði við að varir hans
voru á hennar leyndasta stað,
tungan í honum gældi varfærnis-
lega við ljósbleika perluna og
andlitið við mjúkt og fínlegt
holdið umhverfis. Bleikt við
bleikt, kossar við mjúkt hold,
svimandi algleymi, fall niður í
umvefjandi haf.
,,En yndislegt að vakna
svona,” muldraði Kata og fór
aftur að sofa.
A eftir tóku þau símann úr
sambandi og fóru saman í sturtu.
Þau fóru að faðmast í sturtunni
en komust að þeirri niðurstöðu
að það væri ekki sérlega þægilegt
í hálu baðkarinu með vatnið
rennandi yfir sig. Þau skriðu
afturuppí rúmið.
50 Vikan 45* tbl.