Vikan - 16.01.1986, Blaðsíða 38

Húsiö í Faleron var bæöi gam-
alt og stórt; svolítið hrörlegt en
hélt þó viröingu sinni óskertri;
þarna hafði áreiðanlega verið
bústaður höfðingja. Og nú
vorum við þarna komin, íslensk
fjölskylda, og lögðum undir
okkur efri hæðina. Við höfðum
verið á Grikklandi í nokkra mán-
uöi, lengst af í dálitlu smáþorpi
sem vissulega var bæði sjarmer-
andi og kósílegt en heldur frum-
stætt fyrir smábörn og því höfðu
pabbi og mamma tekið það ráð
að leita hælis í höfuöborginni,
Aþenu. Okkur krökkunum var
nokk sama, að því er ég best
man, og litli bróðir minn hélt
meira að segja upp á komuna til
Aþenu með því að fara allt í einu
að spígspora um skipið sem
flutti okkur frá Karpaþos — rétt
í þann mund að við renndum inn
í höfnina í Píreus. Við systir mín
vorum veraldarvanari; sex og
átta ára og kunnum meira að
segja fáein orð í grísku; síðan
hef ég alltaf kappkostað að telja
sjálfum mér og öðrum trú um aö
við höfum svona nokkurn veginn
getað haldið uppi samræðum við
grísku krakkana en núorðið ef-
ast ég æ sterkar um að það sé
satt.
Að minnsta kosti kynntumst
við engum krökkum meðan við
bjuggum í fallega húsinu í Faler-
on og vorum ekkert að gráta
það. Það var nefnilega nóg að
starfa í sjálfu húsinu og einkum
og sér í lagi úti í garði. Þessi
garður var sannkallaður edens-
garðurfyrir okkur: fyrirframan
húsið var fagur og framandi
gróður sem mátti fela sig innan
um; fyrir aftan húsið var svo
stórt og autt svæði þar sem við
gátum haft alla okkar henti-
semi. Og svo voru það dýrin.
Ég man ekki til þess að ég hafi
verið neinn sérstakur dýravinur.
Heima á Islandi höfðum viö að
vísu átt nokkra hunda, hvern á
eftir öðrum, en það var aðallega
vegna þess að pabbi, sem skrif-
aði bækur og leikrit, var alveg
sannfæröur um að rithöfundar
ættu undantekningarlaust að
eiga hunda. Þegar blaðamenn
komu að taka viðtöl var hægt að
birta í blöðunum virðulegar
myndir af rithöfundinum með
pípu í munnvikinu og hund sér
við hlið. Síðasti hundurinn okkar
var vænsta skinn og mér fannst
svolítið leiðinlegt þegar við
urðum að koma honum fyrir
uppi í sveit áður en við fórum til
Grikklands en sorgin risti ekkert
átakanlega djúpt. Þegar við
komum svo til baka þótti fara
best á því að láta hundinn vera
þar sem hann var kominn; við
höfðum þá verið tæpt ár í burtu
og hundurinn orðinn vanur
sínum nýju húsbændum. Þá var
mér nokkuð sama og síðan hef
ég ekki átt hund. Kettir, það er
annað mál eins og síðar segir
frá...
En þó ég væri sem sé ekki
sannkallaður dýravinur gat ég
ekki annað en heillast af þeim
fjölskrúðuga dýragarði sem
þreifst í garði gamla hússins í
Faleron. Innan um þykkblöð-
unga í gróðurbeðunum framan
við húsið skriðu þunglamalegar
og þó undarlega þokkafullar
skjaldbökur; kjallarinn var
fullur af flækingsköttum; uppi í
risi bjuggu uglur sem fóru á stjá
þegar kvölda tók, og við höfðum
mjög rökstuddan grun um að
þarna í risinu væru líka leður-
blökur. Við sáum þær að vísu
aldrei því ekki þoröum við upp í
ris, hvað sem í boði væri, en
stundum heyrðum við ókennileg-
an vængjaþyt um m'ðja nótt og
þóttumst að minnsta kosti vita
að þar færu ekki uglurnar stór-
eygu. Og ekki má gleyma
maurunum sem alltaf voru að
starfi, nótt sem nýtan dag.
Við höfðum kynnst grísku
maurunum úti á Karpaþos og
undireins orðið stórhrifin. Þetta
voru stórir maurar, að minnsta
kosti á við kjúku fullorðins
manns að stærð, og þeir stærstu
rúmlega það. Þeir voru sípuð-
andi, létu engan bilbug á sér
finna þó við reyndum að leggja
stein í götu þeirra eða trufla þá á
annan hátt frá aðkallandi
skyldustörfum, og ég fékk sterk-
lega á tilfinninguna að þeir
hefðu húmor fyrir þessari vit-
leysu í okkur. En það — veit ég
vel — er erfitt að sanna...
I garðinum við Faleron-húsið
var heill herskari maura; þeir
áttu nokkur bú og reyndu eftir
megni að halda sig í sínum hópi.
Einu sinni sá ég maur sem
greinilega hafði villst — hann
hljóp fram og til baka,
veslingurinn, alveg ráðþrota —
nálgast hóp af maurum sem
voru að bisa við að koma ein-
hverri klessu ofan í sprungu á
gangstéttinni þar sem þeir áttu
bersýnilega heima. Nýkomni
maurinn sniglaðist lengi í
kringum þá og hafði loks burði í
sér til þess að slást í flokkinn og
vildi meira að segja hjálpa til
við að bera byrðina. Vinnu-
maurarnir skeyttu lítið um hann
en hörfuðu þó svolítið undan og
hann hélt sig hólpinn. En svei og
svei! Þá komu á vettvang her-
maurarnir sem alltaf fylgdu
vinnumaurunum þegar þeir fóru
til starfa sinna utan búsins; í
þetta sinn höfðu hermaurarnir
sofið illa á verðinum enda virtist
þeim liggja mikið á að komast
ofan í holuna sína. Þegar þeir
uppgötvuðu loksins hvað var á
seyði komu þeir hlaupandi á
öllum fótunum sínum sex og
hröktu litla nýkomna vinnu-
maurinn burt. Þeir drápu hann
ekki og gerðu honum í rauninni
ekkert mein en hann virtist
alveg niðurbrotinn maur þegar
hann lagði á flótta út í blómabeð-
in. Ég ætlaði að elta hann og
reyna að ná honum til þess að
fara með hann að öðru maurabúi
sem ég vissi af ekki langt frá en
hann var snöggur og hvarf áður
en ég gæti brugðiö yfir mig
skikkju miskunnsama Samverj-
ans. Ég vona bara að hann hafi
komist á leiðarenda og þeir hafi
slátrað því sem þeir hafa fyrir
lömb.
Kettirnir í kjallaranum voru
fleiri en tölu varð á komið. Þetta
voru réttnefndir flækingskettir
sem áttu hvergi annars staðar
heima og þeir fáu heimiliskettir,
sem bjuggu í húsunum í kring,
voru dauðhræddir við þá. Enda
voru þetta engir smáræðis tapp-
ar. Þeir voru alla vega á litinn
og greinilega af ýmsum katta-
kynjum en áttu það sameigin-
legt að vera afskaplega rytjuleg-
ir og flestir báru svakaleg ör
eftir bardaga svo hryllilega að
mér varð um og ó þegar ég hugs-
aði til þess. Stundum heyrðum
við seint á kvöldin ægileg hvæs
og öskur neðan úr kjallara; þá
vissum við að einhver kötturinn
hafði sett sig upp á móti
foringjanum og þeir voru að
gera út um sín mál. Daginn eftir
birtist svo foringinn enn úfnari
og æðislegri en áður en
uppreisnarseggurinn að sama
skapi lúpulegur ef hann hélt sig
þá ekki innan dyra — eða glugga
— og sleikti sár sín. Aldrei drápu
þeir hver annan og fylgdu í raun-
inni mjög föstum og vel skipu-
lögðum reglum — eins og yfir-
leitt er raunin í samfélagi
flækingskatta.
Þessir kettir voru styggir og
gáfu lítil færi á sér — enda
reynsla þeirra af mannfólkinu
sjálfsagt slæm. Hins vegar veitt-
ust þeir aldrei að okkur börnun-
um og það þótt við værum oft
býsna fyrirferðarmikil í þessum
garði sem þeir hafa ábyggilega
litið á sem sína eign. Þeir tóku
Ég man það eins og það hefði gerst i gær
38 Vikan 3. tbl.