Vikan - 16.01.1986, Qupperneq 49

Húsbóndi hennar kinkaði kolli
og þar sem hann var orðinn einn
settist hann og braut heilann um
aðstæður sem voru ekki síður
óþolandi en þær voru hættuleg-
ar. Hann hafði tekið mikla
áhættu til aö losna undan yfir-
ráðum einnar konu aðeins til að
falla, bundinn og h.jálparvana, í
hendur annarri. Þó að grun-
semdir Hönnu kynnu að vera
óljósar og lítiö sannfærandi
myndu þær nægja. Það var hægt
að grafa upp sönnunargögn.
Hann var kaldur af ótta eina
stundina, heitur af bræði þá
næstu og leitaði árangurslaust
að einhverri undankomuleið.
Það var heili hans gegn heila
slægs og fáfróðs aula; aula sem
jók aðeins á hættuna sem hann
var í meö illgjarnri heimsku
sinni. Og hún drakk. Þegar hún
fengi töluvert mikla kauphækk-
un drykki hún meira og sjálft líf
hans gæti verið komið undir
drykkjugrobbi. Það leyndi sér
ekki að hún naut yfirráða sinna;
síðar myndi hégómagirnd henn-
ar reka hana til að sýna þau öör-
um. Hann yrði kannski aö hlýða
svipusmellum hennar frammi
fyrir vitnum og upp úr því væru
allar undankomuleiðir lokaðar.
Hann sat og hélt um höfuöið.
Þaö hlaut að vera undankomu-
leið og hann varð að finna hana
— fljótlega. Hann varð að finna
hana áður en kjaftasögurnar
kæmust á kreik; áður en breytt-
ar aöstæður húsbónda og þjóns
gæddu sögu hennar trúveröug-
leika þegar sagan bærist út.
Hann titraði af bræöi þegar hann
hugsaði um magran, ljótan háls
hennar og gleðina yfir ’því að
kreista úr henni lífið með fingr-
unum. Hann hrökk skyndilega í
kút og dró djúpt að sér andann.
Nei, ekki fingrum — reipi.
III
Hann var kátur og hress út á
viö með vinum sínum, heima var
hann þögull og auðmjúkur. Milly
var farin og þó þjónustan væri
verri og herbergin vanhirt sýndi
hann engin merki um það. Þó
bjöllunni væri ekki svarað kvart-
aði hann ekki og sneri hinum
vanga kurteisinnar að yfirveg-
aðri ósvífni. Þegar konan brosti
yfir þessari viðurkenningu á
valdi sínu brosti hann á móti,
brosi sem gerði henni heldur
órótt innanbrjósts þó það væri
milt og blítt.
„Ég er ekki hrædd við yður,”
sagði hún einu sinni ógnandi.
„Þaö ætla ég að vona ekki,”
sagði Goddard með svolítið
undrandi raddblæ.
„Sumir væru það kannski, en
ég er það ekki,” tilkynnti hún.
„Ef eitthvað kemur fyrir
mig. . . ”
„Það getur ekkert komið fyrir
konu sem er jafngætin og þú,”
sagði hann og brosti aftur. „Þú
ættir að lifa fram að níræðu — ef
heppnin ermeð.”
Honum var það auðsætt að
þessar aðstæður voru teknar að
þjaka hann. Hræðilegir draum-
ar, sem hann mundi ekki, sóttu á
hann í svefni. I þeim draumum
var ævinlega einhver mikil og
óumflýjanleg skelfing sem vofði
yfir honum, þó hann gæti aldrei
komist aö því hver hún var. Á
hverjum morgni vaknaði hann
óhvíldur og horfðist í augu við
nýjan kvaladag. Hann gat ekki
mætt augum konunnar af ótta
við að koma upp um ógnunina
sem skein úr hans eigin.
Töf var hættuleg og kjánaleg.
Hann var búinn að þaulhugsa
hverja hreyfingu í þessari
greindarkeppni sem átti að fjar-
lægja skuggann af snörunni af
hálsi hans og setja hann um háls
konunnar. Áhættan var lítil en
þaö var mikiö í húfi. Hann þurfti
ekki annaö en velta boltanum úr
stað og aðrir myndu halda hon-
um á réttri braut. Það var kom-
inn tími til að hefjast handa.
Hann kom svolítið þreyttur
heim úr síödegisgöngunni sinni
og snerti ekki við teinu sínu.
Hann borðaði bara lítið um
kvöldið, sat í hnipri við eldinn og
sagði konunni að það heföi slegiö
að sér. Áhyggjur hennar,
hugsaði hann þungbúinn, hefðu
verið meiri hefði hún vitað
ástæðuna.
Hann var engu skárri daginn
eftir og fór til læknisins síns eft-
ir hádegiö. Hann fór frá honum
með hreint heilbrigöisvottorð
að undanskildum svolitlum
meltingarörðugleikum og fékk lyf
við þeim í flösku. I tvo daga tók
hann inn eina matskeið þrisvar á
dag með vatni. Það gagnaöi
ekkert svo hann lagöist í rúmið.
„Einn eöa tveir dagar í rúm-
inu saka þig ekki,” sagði læknir-
inn. „Leyfðu mér aö sjá aftur
tunguna í þér.”
„En hvað er að mér,
Roberts?” spurði sjúklingurinn.
Læknirinn velti vöngum yfir
þessu. „Það er ekkert til að hafa
áhyggjur af — taugarnar eru í
ólagi — meltingin svolítið verri.
Þetta verður komið í lag eftir tvo
daga.”
Goddard kinkaði kolli. Þetta
gekk allt samkvæmt áætlun;
Roberts kom enn að góðu gagni.
Hann brosti hörkulega, eftir að
læknirinn var farinn, yfir því
hvernig hann hafði í hyggju aö
koma honum á óvart. Það var
kannski heldur hranalegt gagn-
vart Roberts og starfsæru hans
en hjá þessu varð ekki komist.
Hann hallaði sér aftur og sá
áætlunina í anda: aö versna
heldur næstu tvo dagana, svo
ógleði og uppköst, eftir það
taugaóstyrkur og svolítið
skömmustulegur sjúklingur sem
gaf hitt og þetta í skyn. Maturinn
hans var einkennilegur á bragð-
ið — honum leið verr eftir að
hafa boröaö hann; hann vissi að
það var fáránlegt en samt —
hann hafði geymt svolítið af
kjötsoðinu sínu, kannski læknir-
inn vildi athuga það? Og lyfin?
Sömuleiðis þvag; hann vildi
kannski athuga þaö?
Hann lá upp við dogg og ein-
blíndi á vegginn. Það yrði vottur
— daufur vottur — um arseník í
þvaginu. Þaö yrði meira en vott-
ur í hinu. Tilraun til að eitra
fyrir hann yrði greinilega gefin í
skyn og — einkenni konunnar
hans voru svipuð og hans eigin
— Hanna mátti reyna að komast
úr vefnum sem hann var að
spinna ef hún gat. Hvað viðkom
bréfinu sem hún hafði ógnað
honum með, hún mátti veifa því;
það myndi bara verða henni til
falls. Fimmtíu bréf gátu ekki
bjargað henni frá þeim dóms-
degi sem hann var að undirbúa
handa henni. Það var um að
tefla hans líf eða hennar og hann
ætlaði ekki að auðsýna neina
miskunn. I þrjá daga skammú
aði hann sér af ýtrustu ná-
kvæmni, fylgdist kvíðinn með
sjálfum sér á meðan. Kjarkur
hans var aö þverra og hann vissi
það. Frammi fyrir honum var
kvíðinn við uppgötvun, handtöku
og réttarhöld, hið hroðalega mál
sem dauði konunnar hans var,
langur málarekstur. Hann gat
ekki beðið lengur og hann ætlaöi
að hefja málið skyndilega og
áhrifamikið.
Klukkan var á milli níu og tíu
um kvöldið þegar hann hringdi
bjöllunni og hann var búinn að
hringja fjórum sinnum áður en
hann heyrði þunglamalegt fóta-
tak Hönnu færast upp stigann.
„Hvað viljið þér?” spurði hún
og stóð í gættinni.
„Ég er fárveikur,” sagði hann
og saup hveljur. „Hlauptu eftir
lækninum. Fljót!”
Konan starði á hann af inni-
legri undrun. „Ha, á þessum
tíma kvölds?” sagði hún. „Það
er ólíklegt.”
„Ég er að deyja!” sagði
Goddard með brostinni röddu.
„Ekki þér,” sagði hún hrana-
lega. „Þér verðið betri á morg-
un.”
„Ég er að deyja,” endurtók
hann. „Farðu — og — náðu — í
— lækninn.”
Konan hikaði. Regnið lamdi
gluggana í þungum hviðum og
Vikan 3. tbl. 49