Vikan - 22.03.1990, Side 14

Eg hef ekki enn
fundið hinn
annálaða
franska sjarmör
- segir Rannveig Sigurgeirsdóttir í Vikuviðtali
TEXTI: JÓN KR. GUNNARSSON
LJÓSM.: BRAGI Þ. JÓSEFSSON
Islenskar konur hasla sér völl á flest-
um sviðum, innanlands og utan. Þær
virðast ekki gefa körlum neitt eftir —
nema síður sé. Unga íslenska konan
nú á dögum lætur sér fátt óviðkomandi.
Rannveig Sigurgeirsdóttir er 25 ára Reyk-
víkingur og starfar hjá frönsku flsksölufyr-
irtæki, UNIPECHE í Boulogne sur Mer. Þar
er Rannveig einnig búsett.
Þetta franska fyrirtæki hefur annast sí-
aukinn innflutning á ferskum fiski frá ís-
lenskum útflytjendum. Þetta er vissulega
forvitnilegur starfsvettvangur hjá ungri
konu og þegar Rannveig var í stuttri heim-
sókn á dögunum var tækifærið notað til að
forvitnast um hagi hennar í umsvifamiklu
starfi.
— Ég er búin að vera í Frakklandi í rúmt
ár. Starf mitt felst í að hafa samband við þá
aðila sem eiga fisk og eru í útflutningi á
ferskfiski héðan frá íslandi. Ég hef sam-
band við þá vikulega og athuga hvort þeir
hafi fisk sem þeir hafa áhuga á að setja á
franskan markað. Þegar ég veit hve mikinn
fisk við fáum gef ég seljendum upplýsingar
um líklegt verð og hvernig markaðurinn
er hverju sinni. Þarna er uppboðsmarkað-
ur svo að verðið fer oftast eftir framboði.
Ég reyni að gefa eins góðar og nákvæmar
upplýsingar og ég get og við reynum eins
og hægt er að spá um horfúrnar. Stundum
er það þó erfitt.
Fiskurinn, sem við önnumst sölu á, er að
langmestu leyti úr gámum og fer á upp-
boðsmarkaðinn. Einstaka sinnum fáum við
flakaðan fisk í flugi eða með nýja kælibíln-
um sem Eimskip er með.
14 VIKAN 6. TBL. 1990
— Kaupið þið fisk af fleiri en íslending-
um?
Já, það gerum við. Við sjáum um að selja
fisk úr smábátum á þessum sama markaði.
Þeir veiða við norðurströnd Frakklands.
Einnig fáum við fisk ffá suðurströnd
Englands. Svo fáum við fisk frá írlandi og
þegar vantar fisk fáum við fiskflök frá
Norður-Englandi. Norðmenn eru líka að
koma inn á markaðinn um þessar mundir.
Viðskipti við þá eru að aukast mjög mikið.
Við störfum sem umboðsaðilar.
— Er þetta franska fyrirtæki sem þú
vinnur hjá, Unipeche, gamalgróið?
Nei, það er þriggja ára en hefur þegar
haslað sér völl. Þar vinna um fimmtán
manns og hafa með sér verkaskipti. Ég sé
um fslandsfiskinn, önnur kona um franska
fiskinn og sú þriðja um enska fiskinn. Svo
sér systurfyrirtæki um frystan fisk og er
inni á þeim markaði. Ég er ekkert inni í
þeim málum. Markaður á frystum fiski og
ferskum er svo ólíkur að ég held að það sé
erfitt að blanda þessu saman.
— Eru þetta umfangsmikil viðskipti?
Á síðasta ári sáum við um að selja um
4.500 tonn á ffönskum markaði. Ekki var
mikið af þorski eða ýsu því þær tegundir
fara frekar á Englandsmarkað. Við höfúm
frekar annast sölu á svokölluðum aukateg-
undum, eins og grálúðu, steinbít, löngu,
blálöngu, karfa og ufsa. Svo eru þarna teg-
undir eins og til dæmis háfúr sem íslend-
ingar hentu jafnvel áður fyrr en hafa getað
komið í verð í Frakklandi.
— Við hér heima deilum um þennan út-
flutning á ferskum fiski og óunnum í
gámum. Margir halda því fram að við séum
að gefa vinnuna úr landi. En er auðveldara
að selja ferskan fisk en frystan?