Vikan - 22.03.1990, Qupperneq 42

5MÁ5AGA
Smásaga eftir
Margaret E. Brown
Úr safni
Alfreds
Hitchcock
Þér vitið, kæri faðir, að það sem er
gremjulegast við nöldur, nudd og
suð, umvandanir og siðaprédik-
anir er að það leynist mikill sann-
leikur í þessu, að ekki sé minnst á spak-
mælin og málshættina: sjaldan er flas til
fagnaðar; ekki er ráð nema í tíma sé tekið...
Myrtle var sýknt og heilagt með eitthvað
þessu líkt á vörunum. Og hún hafði rétt
fyrir sér þegar allt kom til alls...
„Þú drepur þig á þessum reykingum.
Þær verða þinn bani,“ sagði hún þegar hún
var orðin leið á að fárast yfir öllum göllum
nn'num. „Það er ekki verið að hugsa um
mig. Húsið er fullt af reykjarstybbu daginn
út og daginn inn, svo að maður ætlar alveg
að kafha. Maður hefur ekki undan að losa
öskubakkana. Þú stráir öskunni út um alla
íbúðina."
Hún skildi eftir tímarit á áberandi
stöðum; þau voru opin og hring hafði ver-
ið slegið með rauðum blýanti utan um
greinar sem fjöiiuðu um skaðsemi reyk-
inga; hversu hættulegt það væri að reykja í
rúminu og svo framvegis. Og hún hafði al-
veg sérstakt yndi af að lesa upphátt minn-
ingargreinar um fólk sem hafði iátist úr
lungnakrabba.
„Þú gætir hætt ef þú reyndir það. Það
eina sem þarf er ofurlítil skapfesta og vilja-
styrkur."
Þegar ég gerðist eitt sinn svo djarfur að
benda henni á að skapfesta væri ekki henn-
ar sterkasta hlið - henni hefði ekki enn
tekist að megra sig þrátt fyrir ítrekaðar til-
raunir — þá varð hún bálreið.
„Þú veist vel að það eru röng efnaskipti
sem valda því að ég er svona feit. Auk þess
er þetta í ættinni og ekki get ég gert að
því. Það þýðir ekkert fyrir þig að reyna að
skipta um umræðuefni. Það er margsannað
að reykingar stytta ævi mannsins um mörg
ár. Heidurðu að mig langi tif að verða
ekkja á besta aldri.“
Hún varð svo æst og reið að hún varð að
hugga sig og róa með því að stinga upp í
sig hnefafylli af súkkulaði.
Ég fúrðaði mig oft á hversu Myrtle lét
sér annt um líf mitt og heilsu. Ekki stafaði
það af ást til mín; hún slokknaði strax á
fyrsta ári hjónabands okkar fýrir átján
árum. Og fyrir líftrygginguna mína gæti
hún með góðu móti fætt sig og klætt og
keypt sér nóg súkkulaði. Ef til vill hélt hún
að það væri skylda eiginkonunnar að hafa
áhyggjur af heilsu mannsins síns. Eða
kannski hélt hún að hún mundi hreinlega
sakna þess að hafa engan til að rífast við
þegar ég væri kominn undir græna torfú.
Hvers vegna hélt ég áfram að búa með
henni? Af vana, býst ég við. Þar að auki má
geta þess að hún var góð húsmóðir, hélt
húsinu hreinu og snyrtilegu, eldaði frá-
bæran mat — og var svo feit að ég þurfti
ekki að hafa neinar áhyggjur af að hún
gerðist mér ótrú!
Ef hún hefði ekki verið svona mikil refsi-
norn reikna ég með að við hefðum getað
lifað saman í hamingjusömu hjónabandi
eins og annað fólk. En hún gat ómögulega
skilið að ég hafði ekki minnsta áhuga á að
hætta að reykja. Það var hið eina sem ég
hafði verulega nautn af í lífinu. Við áttum
engin börn og mér leiddist í vinnunni. Ég
er ómannblendinn og seintekinn og á því
fáa vini. í tómstundum mínum gerði ég
ekkert nema að lesa bækur eða horfa á
sjónvarp.
Reykið þér, kæri faðir? Ekki það? Þá vitið
þér heldur ekki hvílík sæla það er að
drekka tvo bolla af heitu, svörtu kaffi eftir
góðan morgunverð og opna dagblaðið sitt
um leið og maður kveikir í fyrstu sígarettu
dagsins. Hvílíkur ilmur berst ekki að vitum
manns þegar eldspýtan snertir enda sígar-
ettunnar! Maður tottar svolítið til þess að
logi vel í henni, síðan andar maður djúpt
að sér og allur líkaminn hvílist og endur-
nærist. í vinnunni dregur það úr tauga-
spennunni að fá sér að reykja öðru hverju;
eftir góðan reyk er miklu betra að einbeita
sér. Á kvöldin er ekkert eins þægilegt og
sefandi og sitja í hægindastól með bók í
annarri hendi og sígarettu í hinni; horfa á
blátæran reykinn liðast mjúklega upp í
loftið. Og það var svo sannarlega reyking-
40 VIKAN 6. TBL. 1990