Vikan - 06.09.1990, Side 31

Hún virtist líða í gegnum þessa hversdags-
legu hluti eins og í draumi.
Þrátt fyrir allt þetta hefðu þau líklega getað
hangið saman allt lífið ef Frank hefði ekki hitt
aðra konu í tennisklúbbnum þar sem hann var
vanur að vera á hverjum laugardagseftirmið-
degi. Einn daginn fékk hann sérstaklega að-
laðandi, fráskilda konu sem mótsþilara. Hún
var lagleg og ansi hressileg, í stuttum lérefts-
buxum. Hún vann með yfirburðum. Eftir leikinn
sátu þau í skugganum og drukku martini.
Frank komst að því að hún var jafnelskuleg og
hún var lagleg. Næstu vikur hirti hann ekki um
að segja Amy hve oft hann lék tennis og golf
við Sylviu Morton. En Amy komst að því eitt
sumarkvöld. Amy sat með vinkonu sinni á veit-
ingahúsi og sá Frank koma inn með Sylviu.
Hann hafði sýnilega drukkið of mikið og gætti
sín ekki, hann faðmaði Sylviu að sér en Amy
horfði á, nábleik og skömmustuleg.
- Ég vil skilnað, sagði hann seinna um
kvöldið þegar þau voru að rífast í dagstofunni
heima hjá sér.
- Já, en það vil ég ekki, sagði Amy og sýndi
nú meira hugrekki en hún hafði nokkru sinni
áður haft kjark til aö sýna. - Ég elska þig,
Frank.
- Ég elska þig ekki, sagði frank. - Þú veist
það jafnvel og ég að við erum ekki hamingju-
söm saman.
- Jú, ég er hamingjusöm, sagði Amy og
virtist vera í miklu uppnámi.
- Ég er það ekki og ég vil skilja við þig,
sagði Frank.
- Hvernig ætlarðu að fara að því? spurði
Amy með hægð. - Ég hef aldrei gert neitt af
mér.
- Þú hefur hreinlega aldrei gert neitt sem
rétt er eða gagnlegt, öskraði Frank. - Þú ert
geðveik, ábyrgðarlaus gæs og mér býður við
að horfa á þig!
Amy horfði á hann dauðskelkuð. Hún var
sein til reiði eins og til annarra tilfinninga en
þegar hún fór að hugsa um samlíf þeirra fylltist
hún gremju.
- Hann skal ekki sleppa með skilnaðinn
einan, hugsaði hún. - Hann skal kveljast eins
og ég er búin að kveljast.
Hún hugsaði um öll þau skipti sem hún hafði
þrammað, gegnblaut, ísköld og dauðþreytt,
gegnum skógana með Frank. Hún hugsaði um
alla þá daga sem hún hafði verið um borð í
bátnum, blaut seglin slógust framan í hana og
hún varð að horfa í köld og dauð augu fisk-
anna sem hún var að reyna að slægja...
Það leið ekki á löngu þar til hún fór að hugsa
upp ráð, píningarherferð sem hlaut að enda
með morði. í einfeldni sinni fór hún að mylja
gler og setja það í kartöflustöppuna. Þegar
mistókst að láta hann borða stöppuna, greip
hún til þess örþrifaráðs aö reyna að aka bíln-
um á hann þegar hann var að opna bílskúrinn.
- Hvern fjandann ertu að gera? öskraði
hann. -Ætlarðu að reyna að drepa mig? Og
svo fleygði hann sér til hliðar.
- Fyrirgefðu, Frank, ég steig á vitlaust
fótstig, sagði hún.
Hún fór með honum til sumarhússins að
ganga frá því fyrir veturinn. Þau þurftu að fara
yfir vatnið og þá reyndi hún að hvolfa bátnum
en það var ekkert óvenjulegt, hún hafði svo oft
hvolft bátnum. Svo vafði hún handleggjunum
um hálsinn á honum og reyndi að halda höfði
hans undir vatnsborðinu í tvær mínútur en það
þurfti víst þrjár mínútur til að drekkja manni.
Frank hafði þá ekki hugmynd um að hann
hafði verið að berjast fyrir lífi sínu. Þegar hún
lá rennblaut í fjöruborðinu hugsaði hún um það
með eftirsjá hve vitlaus hún hafði verið þegar
hún skaut bara hattinn af Frank en ekki höfuð-
ið.
Hún fór nú að sitja löngum stundum á bóka-
safninu og gleypa í sig hverja glæpasöguna á
fætur annarri til að reyna að fá einhverjar hug-
myndir. Þær voru því miður allar ófram-
kvæmanlegar. Þetta varð að líta út sem slys,
hugsaði hún. Þetta með eitrið hafði alveg mis-
heppnast en það hlaut að koma aö því að hún
dytti niður á eitthvað.
Dag nokkurn rakst hún á þunnan pésa á
einni rykfallinni hillunni. „Morð handa fag-
mönnum,'1 stóð á upplitaðri kápunni.
Hún opnaði pésann og þar var í stafrófsröð
Frú Boswell hafði
eylt ómœldum
tíma f þó óœtlun
sína að ryðja
svikulum eigin-
manni sínum úr
vegi. En hvernig
vœri hœgt að
koma honum yfir
móðuna miklu ón
þess að grunur
félli ó hana?
yfirlit yfir morðaðferðir. Það byrjaði á „Anafyl-
axi“, það var aö nota eitraða bitvarga. Þetta
gat verið gott því að Frank hafði ofnæmi fyrir
vespum en það yrði ekki auðvelt að fá hann til
að standa kyrran meðan vespan biti hann.
Kurarin var líka fljótvirkt en hún gat ekki náð í
neinn hottintotta til aö skjóta hann með eitr-
aðri ör. Að lokum var það Zombi-snákurinn en
það var vonlaust, hún gat ekki náð í neinn
snák, hún varð bara að vona að snákurinn hitti
Frank.
Allar mögulegar og ómögulegar hugmyndir
flugu í gegnum höfuðið á henni. - Bara að við
værum búsett í stórborg, hugsaði hún. - Þá
gæti ég hrint honum undir neðanjarðarlest-
ina ... Hún sá í anda hjörð af villtum nautgrip-
um troða hann í hel, hún sá hann detta ofan í
lyftuop - steypast út úr flugvél og einu sinni var
hún næstum því búin að koma upp um sig af
ógætni. Þau voru að kasta pílum í mark hjá
nágrönnunum og Frank var að taka pílur út af
markaskífunni en hún hélt áfram að kasta og
það munaði minnstu að hún negldi hann fast-
an á eyranu með einni pílunni.
Það gekk mjög nærri Amy að hún gat ekki
komið sér niður á örugga aðferð til að ryðja
honum úr vegi. Taugar hennar voru strengdar
eins og fiðlustrengir og um tíma var hún að
hugsa um að hætta við allt saman.
Eitt kvöldið fór Frank inn í skrifstofuna sína
og tók haglabyssu niður af veggnum. Meðan
hann var að strjúka silkimjúkt byssuskeftið mun-
aði minnstu að hann hefði skotið af sér stóru
tána á öðrum fætinum. Amy kom æðandi og
hrinti hurðinni á Frank sem var sjóðandi af
bræði.
- Ert það þú sem hefur verið að fikta við
byssurnar mínar? öskraði hann.
Amy leit út eins og sakleysið sjálft og
munnurinn titraði af skelfingu.
- En elsku Frank, ég hef ekki snert byss-
urnar þínar. Þú hefur sjálfur sagt mér hve
hræðilega hættulegar þær séu!
Frank benti á gatið á gólfinu.
- Fjandinn hafi það, það munaði minnstu
að ég hefði skotið af mér fótinn. Þú veist mæta
vel að ég hengi aldrei upp hlaðna byssu.
Amy fór inn til sín og hné niður á rúmstokk-
inn.
- Róleg, róleg, sagði hún við sjálfa sig. -
Það er um að gera að vera róleg. Ekkert æði,
það borgar sig ekki, ég verð að reyna að finna
upp á einhverju nýju.
Næstu viku skeði ekki nokkur skapaður
hlutur. Þessir smámunir, sem hún var að láta í
mat hans, gerðu hvorki til né frá. Þetta var bara
eins og eins konar æfing meðan hún beið eftir
hinu gullna tækifæri.
Svo var það á þriðjudagskvöldi að Frank
sagði upp úr þurru:
- Ég ætla út í kvöld ...
Amy leit á hann og yppti öxlum.
- Þú hefur það eins og þú vilt, sagði hún
rólega.
Meðan Frank lá í heitu baðinu og hugsaði
með tilhlökkun um kvöldið sem hann átti fram-
undan með Sylvíu kom Amy æðandi inn í bað-
herbergið með lítið útvarp í höndunum.
- Ég hélt þú vildir hlusta á íþróttafréttirnar,
sagði hún og setti útvarpið á hillu fyrir ofan
baðkerið. Um leið og hún sneri sér við til að
fara út flæktist hællinn á skónum hennar í
snúrunni frá útvarpinu og það féll ofan af hill-
unni. En um leið hafði ístungan losnað úr
sambandi og útvarpið gerði ekki annað af sér
en að detta ofan á höfuð Franks.
- Fjandinn hafi það - út með þetta andskot-
ans útvarp!
Svo þrammaði hann út úr baöherberginu,
klæddi sig og oþnaði útidyrahurðina. Hann
staðnæmdist andartak á dyraþrepinu, sneri
sér við og kallaði til hennar:
- Þú ert verri en svartur köttur. Líf mitt er
ekki túskildings virði meðan ég er í nærveru
þinni.
En þegar hann hljóp niður af þrepinu hrasaði
hann um lausan tígulstein og féll á höfuðið nið-
ur á gangstéttina.
Amy stóð í dyrunum og sá fólkið streyma að.
Höfuð hans hafði lent á brúninni og hann lá
grafkyrr. Hún hljóp til, beygöi sig niður og lagði
höfuð hans í kjöltu sína.
- Hringið á lækni fyrir mig, sagði hún við
nærstadda. Frank stundi og ætlaði að standa
upp en gat það ekki. Hann horfði framan í
Amy.
Hann hafði meðvitund aðeins nokkur augna-
blik áður en hann dó en hann notaði þau vel.
Hvað hann sá í augum hennar, hvort það var
léttir - ánægja eða mállaus undrun, er eitt víst,
ást var það ekki því hann sagði hátt og skýrt
við lögregluþjóninn sem sat á hækjum sínum
við hlið hans:
- Þetta er henni að kenna. Hún hrinti
mér...!
18. TBL. 1990 VIKAN 31