Vikan - 18.05.1939, Qupperneq 19

Nr. 20, 1939
VIKAN
19
inn. Síðan lagði hann diskinn frá sér, þaut
út og niður stigann, eins hratt og fætur
toguðu. Hann flýtti sér svo, að hann hafði
nærri sett um koll stúlku, sem var á leið
upp stigann.
— Fyrirgefið þér! hrópaði hann. — Það
var verið að stela töskunni minni, og ég
er á leiðinni að gera lögreglunni aðvart.
Unga stúlkan, sem var há, ljóshærð og
óvenjulega lagleg, sagði áköf:
— Skyldi þjófurinn hafa verið fölur,
grannur og á aldur við yður?
— Já, í dökkbláum fötum — og með
regnkápu á handleggnum.
— Þá hefi ég mætt honum hérna á
horninu. Ég tók eftir honum, því að hann
var svo fölur og veiklulegur. — Þér skuluð
flýta yður að ná í lögregluna.
Pétur hristi höfuðið.
— Nei! Ég ætla að hætta við það. Lög-
reglan nær varla í hann, og mér þætti leið-
inlegt, ef hún gerði það.
Hann sagði henni allt, sem gerzt hafði.
— Þér sáuð hann sjálfar, bætti hann
við. Það er enginn efi á því, að maðurinn
var veikur. Þegar ég fór að sækja matinn,
hefir hann séð töskuna og fallið fyrir
freistingunni. Og ef almennilegur maður
getur hegðað sér svona gagnvart manni,
sem er reiðubúinn til að hjálpa honum,
hlýtur hann að vera djúpt sokkinn . . .
Og ekki langar mig til að
sökkva honum enn dýpra. Þér
skiljið, hvað ég á við?
— Já, ég skil yður, svaraði
stúlkan blíðlega. — Þér eruð
yndislegur. Þetta mundu ekki
allir hafa gert.
Þetta var í fyrsta skipti, sem
nokkur hafði kallað Pétur ynd-
islegan!
— En nú er ég í dálaglegri
klípu, sagði hann hlæjandi. —
Ég ætlaði að fara til kunningja
minna, og nú á ég ekkert nema
það, sem ég stend í!--------Ég
skil ekki, hvað gengur að mér.
Þér verðið að fyrirgefa, að ég
skuli vera að kvelja yður með
þessu þvaðri.
1 rauninni langaði hann til að
halda samtalinu áfram enda-
laust, því að hann hafði aldrei
séð svona laglega og skemmti-
lega, unga stúlku.
Unga stúlkan horfði alvarlega á hann
og sagði:
— Það hlýtur að mega bjarga þessu.
Þekkið þér engan, sem gæti lánað yður
föt?
Hann hristi höfuðið.
— Vinir mínir eru allir eins báglega
staddir og ég. En mér þykir verst að
þurfa að hætta við heimsóknina, því að
þetta fólk hefði kannske getað hjálpað
mér.
— En hvað það var leiðinlegt . . .
— Já. Ég er einhver óheppnasti maður,
sem til er í heiminum. En annars á ég vin,
sem hefði getað lánað mér föt, en Bill og
Una hljóta að hafa farið úr bænum. Ég
Pétur Massey nam andartak staðar í
dyrunum á íbúð sinni með tösku í
annarri hendi, en regnfrakka í hinni,
eins og hann væri að hugsa um, hvort
hann hefði gleymt nokkru. — En hann
mundi ekki eftir því og ætlaði að fara að
loka hurðinni, þegar hann kom auga á
mann, sem kom gangandi niður stigann.
Hann brosti, þegar honum datt þetta
í hug, því að hvemig átti hann, sem var
atvinnulaus, að hjálpa manni, sem eins var
ástatt fyrir?
En þegar hann kom inn í herbergið sitt,
var maðurinn horfinn — með tösku og
regnkápu Péturs.
Pétur glápti steini lostinn á auðan stól-
Smósaga.
Beint fyrir utan dyr Péturs hrasaði hann
og varð að grípa í handriðið til að detta
ekki.
Pétur lagði töskuna frá sér til að hjálpa
honum. Maðurinn, sem var á stærð og ald-
ur við Pétur, var náfölur og hefði dottið,
ef Pétur hefði ekki stutt hann.
— Rólegir, sagði Pétur hughreystandi.
— Komið þér inn til mín og fáið hress-
ingu.
— Þetta líður frá, sagði maðurinn.
Pétur leiddi hann inn til sín og lét hann
setjast á stól. Hann hallaði sér aftur á
bak og lokaði augunum.
Á meðan Pétur var að ná í hressinguna,
hugsaði hann:
— Auminginn! Hann virðist vera ban-
hungraður. En hvað lifið er erfitt!
Þegar maðurinn hafði drukkið eitt glas
af víni, hresstist hann og tók að þakka
fyrir sig.
— Ég — ég hefi lítið borðað í nokkra
daga — hefi legið veikur — og ekkert
haft að gera í marga mánuði.
Pétur horfði með meðaumkun á þetta
föla andlit. Það var enginn efi á því, að
þetta var menntaður maður. Föt hans voru
slitin, en hrein.
— Ég á nú ekkert ætilegt, sagði Pétur.
— Ég er að fara burt úr bæn-
um snöggvast. En ef þér viljið
bíða svolitla stund, skal ég
fara til vinar míns, sem býr
hér uppi, og fá matarbita
handa yður.
Andlit mannsins ljómaði.
— Þakka yður fyrir!
— Ég kem eftir andartak,
sagði Pétur og flýtti sér í
burtu.
Þetta tók samt lengri tíma
en til var ætlast. Vinur hans
var ekki heima, svo að hann
þurfti að fara til konu, sem bjó enn ofar.
Hann hraðaði sér þangað og barði að dyr-
um.
Frú Hill kom sjálf til dyra, og hann bar
upp erindi sitt. Hún var fús til að hjálpa
honum, og hann sneri aftur til herbergis
síns með fullan disk af mat. Ef aumingja
maðurinn fengi nóg að borða, myndi hann
fljótlega ná sér, og Pétur ætlaði að at-
huga, hvað hann gæti gert fyrir hann.