Vikan - 18.05.1939, Side 22

22
VIKAN
Nr. 20, 1939
— Morgunblaðið ætlaði að birta mynd
af Páli Zophoniassyni og leitaði hófanna
við Nýbýlasjóð, er álitið var að ætti
myndamót af Páli. Var þeirri bón vel tek-
ið, og Lúðvík nokkur, starfsmaður á skrif-
stofu Nýbýlasjóðs, leitar lengi dags að
myndamótinu, en finnur það hvergi og tel-
ur, að það muni ekki vera í vörzlum sjóðs-
ins, því miður. En mitt í vonleysinu dett-
ur honum nokkuð í hug, og segir:
— Kannske ég leiti annars í manna-
myndunum! Og þar fann hann myndina.
Jóhann V. Daníelsson, fyrrum kaupmað-
ur á Eyrarbakka, var einhverju sinni í
fylgd með dönskum kaupsýslumönnum, og
voru þeir staddir á Þingvöllum. En þar eð
Jóhann var eini Islendingurinn í ferðinni,
féll það í hans hlut að skýra samferða-
mönnum sínum frá helztu sögustöðum og
örnefnum og meðal annars, hvar búðir
hinna ýmsu héraðshöfðingja hefðu staðið
til forna. Er þeir komu að búðartóttum
Snorra Sturlusonar, sagði Jóhann:
— Her stod Snorras Sturluson Butik!
14. krossgáta
Vikunnar.
Lárétt:
1. Gagnsæ. — 5. Ófrjáls. — 9. Fóma.
— 13. Röltir. — 15. Gamla mannsins.
— 16. Sköp. — 17. 'Ottekið. — 18.
Fyrirtæki. — 21. Ljóðskáld. — 23.
Framkoma. — 24. Málmur. — 26.
Hermaður. — 30. 1 f jósi. ■— 32. Kaup-
skapur. — 34. Óræktarland (þolf.
fleirt.). — 36. Lóga. — 38. Hugmynd.
40. Grínast að. -— 43. Rengja. — 45.
Glæpamaður. — 47. Umgangur. —
49. Friður. — 50. Sær. — 51. Matar-
ílát, þolf. — 52. Nöf. -— 53. Berja.
— 55. Koma saman. — 58. Taug. -—
59. Atyrða. — 61. Orða. — 63. 1 hníf-
um. — 64. Tuska. — 66. Auðsupp-
spretta. — 68. Loforð. — 71. Skák.
— 73. Svefnhljóð. — 75. Hjúpur. •—
77. Tveir eins. — 79. Reyfari. — 82.
Yfirlæknir.- — 83. Komast burtu. —
85. Mikilhæf. — 86. Hagnýting. — 88.
Hræðsla. — 89. Franskur byltinga-
maður. — 90. Ljá.
// H

2/
Lóðrétt:
1. Spilasögn. — 2. Gæfa. — 3. Reið. — 4. Rak. —
6. Sitjandi. — 7. Iðka. — 8. Frosið. — 9. Nafn.
— 10. Skammstöfun. — 11. Deig. — 12. Flug-
maður. —- 14. Efni. — 16. Mannsnafn. — 19. tír-
gangur. — 20. Yfirgefin. — 22. Stauta. — 25.
Flestum ósýnilegir. — 27. Goð. — 28. Slæm. —
29. Þemba. — 30. Slyngur. — 31. Hljóða. — 33.
Maurapúki. — 34. Þræll. — 35. Elskar. — 36.
Kvenmannsnafn. ■— 37. Slæst. — 39. Lukkan. —
41. Síðast. ■— 42. Einræðisríki. — 44. Ofstopi. —
46. Stefna. — 48. Veizlu. — 54. Elskan. — 56.
Skip. — 57. Óðagots. — 58. Vilja elskendur vera.
— 60. 1 tafli. — 62. Dauðsfall. — 63. Guðfræð-
ingur. — 65. Mjög kaldur. — 67. Forsetning. —
68. Kall. — 69. Hljóð. — 70. Koma til hugar. —
72. Hallmæla. — 73. Rikjasamband. — 74. Ein-
setumaður. — 75. Gælunafn. — 76. Typta. — 78.
Biblíunafn. — 79. Kjáni. ■— 80. Hreyfir sig. — 81.
Kraftar. — 82. Afkomanda. — 84. Dýrðlingur. —
87. Hrökkva.
*
Markús Kristjánsson að Kraunastöðum
í Aðaldal var maður fámáll, en orðhepp-
inn og meinyrtur, ef á hann var leitað.
Einu sinni kom hann til Húsavíkur og ætl-
aði að koma í Guðjohnsensverzlun, en þá
var búðin lokuð. — En Guðjohnsen, sem
var drengur góður, en þótti uppstökkur,
sér út um glugga í íbúð sinni, hvar Markús
gamli skekur hurðarhúninn, og kallar til
hans:
— Ég er búinn að loka, — farðu til
helvítis, Markús minn!
— Opnaðu þá, svaraði Markús, sem
fékk fría úttekt fyrir tilsvarið.
Markús þessi var stundum nefndur
„skjóði“, en Guðna bónda í Hraungerði
nefndu sumir ,,helming“. Markús bað
Guðna einu sinni um skæði í skó, en Guðni
kvaðst ekki eiga nema eina væna skjóðu,
sem vel mætti nota í skó, og væri velkom-
in, ef hann vildi. Markús svaraði:
— Ætli mér dugi ekki eins og helming-
urinn.
Jónsi litli með kvefið átti að vera brezk-
ur strákpatti, sem skaut upp kollinum í
ádeiluskrifum Jónasar Jónssonar og Héð-
ins Valdimarssonar út af tilboði einhverra
útlendinga um útvegun á 60 milljóna lán-
inu, sem mikið var talað um. Þótti tilvera
Jónsa litla í þessu máli mjög skemmtileg,
og hlaut hann jafnframt samúð allra, sem
til þekktu. Svo bar það til í þinglokin, að
þeir mættust í Alþingishússdyrunum, Jón-
as og Héðinn, og um leið og þeir skiptust
á kveðjum, spyr Héðinn:
— Hvernig heldurðu að Jónsa litla líði
núna?
— Ja, sem stendur held ég, að hann sé
lang pópúlerastur af allri barónsf jölskyld-
unni, svaraði Jónas.
#
Snæbjörn Stefánsson, skipstjóri, hafði á
skipi sínu mann, sem honum þótti daufur
til vinnu. Eitt sinn, er honum þótti keyra
úr hófi sinnuleysi hásetans, vatt Snæbjörn
sér að honum og sagði:
— Veiztu, hvað er það minnsta, sem
einn maður getur gert?
Manninum varð ógreitt um svarið.
— Það er að vera ekki fyrir, sagði
Snæbjörn og gekk burtu.
#
Dómarinn: Segið mér nú hvers vegna
þér stáluð buddunni?
Fanginn: Ég skal segja yður, mér leið
ekki rétt vel, og hélt, að ég myndi hafa
gott af svolítilli breytingu.
er þvottasápa nútímans.
— Kanntu stafrófið, Eiríkur? spurði
kennslukonan nýja nemandann.
— Já, svaraði Eiríkur.
— Jæja, segðu mér þá hvaða stafur
kemur á eftir A?
— Allir hinir, svaraði Eiríkur hróðugur.
OFFITA-------- Frh. af bls. 10.
engu máli skipta, þó að ég borðaði of
mikið.
En læknirinn skýrði Eddu frá því, að
orsökin að fitu hennar væri af sálrænum
uppruna, og fékk hana til að breyta um
stefnu í sálarlífi sínu. Á þennan hátt létt-
ist hún smám saman, þar til hún að lokum
komst niður í meðalþyngd aftur.
Þess vegna er ekki nóg fyrir lækninn
að ráðleggja annað mataræði, heldur verð-
ur hann jafnframt að vera sálfræðingur
á sinn hátt, þegar hann glímir við offitu-
sjúklinga sína.
Gætið yðar vel, ef yður hættir til að
fitna. Gerið yður grein fyrir orsökinni til
þess, að þér fáið yður aukabita milli mál-
tíða, eða kaffisopa. Eruð þér svangur, eða
líður yður illa? Eruð þér kannske að sefa
einhverja gremju í hugarfylgsnum yðar?
Mynduð þér fá yður aukabita, ef eitthvað
verulega skemmtilegt starf biði yðar strax
eftir miðdegisverðinn? Þessar spurningar
eru fyrir hina feitlögnu. Og þeir, sem í
raun og veru þjást af offitu, ættu að leita
til læknis, og segja honum hreinskilnislega,
að þér getið ekki hætt að borða of mikið.
Að líkindum getur hann grafið upp hina
raunverulegu ástæðu offitunnar.