Vikan - 03.08.1939, Blaðsíða 10

10
VIKAN
Nr. 31, 1939
Ursula „frænka“.
Róbert Laisné var ekki hamingjusam-
ur í hjónabandinu. Kona hans var
leiðinleg og nöldursöm og hafði ákaf-
lega gaman af slúðursögum.
Hún var svo afbrýðissöm, að engu tali
tók og þar að auki hégómagjörn og
skemmtanafíkin. Þetta varð til þess, að
Róbert þorði ekki fyrir sitt líf að vera með
vinum sínum og kunningjum utan heimil-
isins, — sérstaklega ekki konum, þó að
hann hefði aldrei gefið Germaine ástæðu
til að vera afbrýðissöm.
Dag einn var hann á heimleið frá skrif-
stofunni og hitti unga, óvenjulega laglega,
ljóshærða konu, madame Bijou, sem var
gift einum starfsbróður hans. Þessi unga
kona slóst í för með honum.
En hamingjan hossaði honum ekki þenn-
an dag. Skyndilega fannst honum vera
horft á sig, og þegar hann leit við, kom
hann auga á madame Foligny, vinkonu
Germaine, sem var eldri en hún og illgjörn
slúðurskjóða.
Til þess að komast sem fyrst burtu,
stakk hann upp á því við ungu konuna, að
þau færu inn í veitingahús eitt og fengju
sér hressingu. Áður en hún gat svarað,
greip hann í hana og dró hana af stað með
sér, í þeirri von, að madame Foligny hefði
misst sjónar af þeim.
Asnaleg von! Kvöld eitt, viku síðar, tók
kona hans öskuvond á móti honum, þegar
hann var að koma af skrifstofunni.
— Kannske þú segir mér, hvaða ,,brúða“
það var, sem þú varst með um dag-
inn?
Róbert, sem hafði gleymt þessu með
öllu, varð hugsi, en síðan rann atburður-
inn upp fyrir honum, og hann greip til
þess neyðarúrræðis að skrökva.
— Brúða! Sagðirðu brúða? Spaugsöm
ertu. Er það Ursula frænka, sem þú átt
við ?
— Ursula frænka? Hvers vegna sagðir
þú mér ekki, að þú hefðir hitt hana?
— Hvers vegna? Auðvitað af því, að
þið getið ekki sézt. Ég þagði, því að ég
vissi, að þú yrðir reið.
— Nei, þú sleppur ekki þannig, góði
minn. Þó að ég hafi aldrei séð Ursulu
frænku, veit ég, að hún er gömul og ljót,
en stúlkan, sem þú varst með, var ung og
falleg.
Róbert, sem var dauðhræddur orðinn,
reyndi að leiða stríðið inn í land óvinar-
ins: — Brúða, segirðu. Það er þér fyrir
beztu, að Ursula frænka skuli ekki heyra
til þín.
— Reyndu að hætta þessum útúrsnún-
ingum. Sá, sem sagði mér þetta, hefir
ágæta sjón. Annars kemur þessi frænka
þín til borgarinnar á þriðjudaginn í verzl-
imarerindum, og þar sem við eigum að
Smásaga.
mæta þar bæði, höfum við tækifæri til að
athuga konuna . . .
Mademoiselle Ursula d’Hauterive, —
,,frænka“ Róberts, bjó á gömlum búgarði
í Clamécy. Hann var ákaflega fallegur, en
afskekktur. Mademosielle Ursula var alltaf
svartklædd. Hún hafði fölt, laglegt andlit
og svart, liðað hár.
Hún var alin upp eftir ströngum aga og
hafði aldrei þekkt skemmtanalífið, hvað
þá daður. Þrátt fyrir auðæfi sín, lifði hún
ákaflega sparsömu lífi.
Presturinn í héraðinu heimsótti hana við
og við, en annars sá hún engan allt árið
nema Róbert einstaka sinnum. Hann kall-
aði hana frænku, þó að hún væri lítið
skyld honum. Hann var sonur frænku
hennar, sem var mikið eldri en hún, svo
að Róbert var aðeins tveimur árum yngri
en hún.
Henni þótti ákaflega vænt um Róbert,
og vissi aldrei, hvernig hún átti að láta
með hann, þegar hann heimsótti hana. Þar
sem hún átti enga ættingja, hafði hún arf-
leitt Róbert að öllu sínu. Þess vegna hafði
Germaine gifzt honum. En Ursula, sem var
greind kona og vissi, hvernig í hlutunum
lá, neitaði að skipta sér nokkuð af Ger-
maine. Þannig stóð á því, að konurnar
höfðu aldrei sézt.
Dag einn þegar mademoiselle Ursula
stóð upp frá borðinu, kom þjónn hennar
inn og sagði henni, að bíll væri að koma-.
— Það er monsieur Róbert, hrópaði hún
glaðlega. — Flýtið yður og takið á móti
honum.
— En hvað það er gaman að sjá þig,
sagði hún, þegar Róbert gekk inn. .—
Komdu, við skulum fá okkur sæti.
— Þú mátt ekki reiðast mér, Ursula
frænka, en ég verð að fara strax aftur.
Það á að heita, að ég sé í París.
— Það hefir vonandi ekkert komið fyr-
ir? Hún horfði kvíðafull á náfölt andlit
hans.
Loksins, eftir margítrekaðar tilraunir,
gat Róbert stunið upp sögunni og sagði
síðan:
— Þú sérð, að ég hefi ekki farið rétt
að ráði mínu að segja Germaine, að ég
hefði verið með þér.
— Hættu nú, Róbert, sagði Ursula og
þóttist vera reið. — En í þetta skipti skal
ég láta sem það hafi verið ég, sem þú
varst með, ef einhver spyr að því.
— Þakka þér fyrir, Ursula frænka,
svaraði Róbert hikandi. — En það er ekk-
ert áhlaupaverk, því að konan, sem sá
okkur, hefir lýst konunni nákvæmlega.
Lýsingin hljóðar þannig: Ung, falleg og
ljóshærð. Klædd eftir nýjustu tízku. Þeg-
ar Germaine sér þig á þriðjudaginn . . .
— Sér hún, að ég er hvorki ung né
falleg . . .
— Ef kona mín sér þig, kemst hún að
því, að þetta er lýgi, og þá er úti um heim-
ilisfriðinn. Ef þú sendir ekki einhvern fyrir
þig á fundinn á þriðjudaginn.
— Þú veizt, að þetta er áríðandi fund-
ur, Róbert.
— Já, en málaflutningsmaður þinn,
monsieur Cornillot, getur vel mætt í þinn
stað. Hann er samvizkusamur maður.
— Jæja, úr því að þú biður mig svo vel,
skal ég gera það.
Undir eins og Róbert var farinn, hringdi
mademoiselle Ursula til monsieur Cornillot,
sagði honum frá loforði sínu og bað hann
að fara á fundinn fyrir sig.
— Mademoiselle, sagði málaflutnings-
maðurinn. — Þetta gengur ekki. Þér verð-
ið að koma sjálfar á fundinn á þriðjudag-
inn. Það gæti kostað yður 2 milljónir
franka að koma ekki. Þér verðið að taka
loforð yðar aftur.
Ursula beit í vörina. Nú var hún í dá-
laglegri klípu. Annað hvort varð hún að
svíkja loforð sitt eða tapa 2 milljónum
franka. Auðvitað hefði hún ekki átt að
hika, en það gerði hún samt. Enn hafði
hún aldrei svikið loforð.
Eftir margar íhuganir, fann hún loks
eina leið út úr öllu þessu. Lýsingin á ungu
stúlkunni var svo nákvæm, að hún gæti
dulbúið sig.
Hún gat látið lita hár sitt. Ung . . . það
var dálítið erfiðara, en ekki ómögulegt.
Hún var 38 ára. Ef hún færi í ljósari föt
og léti laga hárið, yrði allt í lagi.
Daginn eftir kom fegurðarsérfræðingur
og saumakona frá stóru tízkuhúsi til bú-
garðsins. Þau sáu um að klæða Ursulu.
Hinn ákveðna dag sátu Róbert, kona
hans og hinir á skrifstofu málaflutnings-
mannsins. Tíminn var kominn, en monsieur
Cornillot, sem Róbert hélt, að kæmi í stað
Ursulu, var ekki kominn enn.
Menn furðuðu sig á, hvað komið hefði
fyrir og datt jafnvel í hug að hingja til
málaflutningsmannsins, en þá opnuðust
dyrnar, og dyravörðurinn sagði: Mademoi-
selle Ursula d’Hauterive.
Róbert hrökk við. Hann langaði til að
sökkva niður í jörðina. Hvernig gat hún
svikið loforð sitt án þess að láta hann vita.
— Jæja, loksins veitist mér sá heiður,
hvíslaði Germaine.
En-------Róbert var nærri farinn að
æpa, en stillti sig-----. Ursula frænka
kom svífandi inn. Hún leit í kringum sig,
talaði hátt og bar sig feykilega vel í nýju
fötunum.
Fögur og glæsileg fannst öllum nema
Germaine, sem átti bágt með að dylja von-
brigði sín.
Við málaflutningsmanninn sagði hún
ástúðlega: — Góði monsieur Percier, þér
afsakið, hvað ég kem seint. Nei, og þú hér
Framh. á bls. 22.