Vikan - 07.09.1939, Blaðsíða 14

14
VIKAN
Nr. 36, 1939
ReiiÉn i iri.
Bogi, Eiríkur og Valur stukku af hjól-
unum sínum fyrir framan fallega
bæinn í útjaðri skógarins.
— Ef okkur hefir verið sagt rétt til,
sagði Bogi, — þá er þetta hús skógar-
varðarins.
— Auðvitað, sagði Eiríkur. — Það er
enginn efi á því. Það sést blátt áfram á
húsinu, að í því býr skógarvörður.
— Við skulum bara vaða inn, sagði Val-
ur og þurrkaði svitann af enni sér. Hann
var yngstur og honum hafði veitzt erfitt
að hjóla upp brattar brekkur.
Drengirnir reistu hjólin sín upp við trjá-
stofna og gengu heim túnið. Við brunn,
sem þar var, stóð gamall, gráhærður mað-
ur. Þeir heilsuðu kurteislega. Gamli mað-
urinn kinkaði kolli.
— Sæll, sagði Bogi. — Ert þú skógar-
vörðurinn ?
— Nei, svaraði maðurinn vingjarnlega.
— Skógarvörðurinn er ekki heima. En ég
er vinnumaður hans og gegni störfum hans
á meðan hann er fjarverandi. Hvað er
ykkur á höndum?
— Okkur langar til þess að fá að tjalda
í skóginum, sagði Bogi. — Við erum á
ferðalagi og langar til að dvelja hér í
nokkra daga. Hér er svo fallegt.
Vinnumaðurinn brosti.
— Jæja, svo að þið eruð á ferðalagi,
sagði hann. — Já, unga fólkið hefir gott
af því að skoða sig um.
— Við skulum fara varlega með eld og
allt þess háttar, sagði Eiríkur. — Við er-
um vanir þessum ferðalögum.
— Og það er engin hætta á því, að við
eyðileggjum tré eða gróður, bætti Valur
við.
Gamh vinnumaðurinn horfði rannsak-
andi á þá.
— Þið virðist vera duglegir, góðir
drengir, sagði hann. — Ég leyfi ykkur
þetta fyrir hönd skógarvarðarins. Hvar
ætlið þið að tjalda?
— Niðri við litla vatnið, sagði Bogi.
Gamli maðurinn starði óttasleginn á þá.
— Við vatnið, sagði hann. — Getið þið
ekki tjaldað á öðrum stað?
— Hvers vegna? spurði Valur.
Vinnumaðurinn strauk skeggið á sér.
— Ekki af neinu, sagði hann dálítið
vandræðalega. — Það er aðeins það, að
fólk segir, að þar sé reimt.
— Allt í lagi, sagði Eiríkur hlæjandi.
— Hvernig lýsa þessir reimleikar sér?
spurði Bogi.
— Þetta er nú auðvitað tóm hjátrú,
tautaði gamli maðurinn —, og þið takið
ekkert mark á því. Tjaldið þið bara, hvar
sem þið viljið. Annars er sagt, að ýmislegt
Barnasaga
kynlegt komi fyrir niðri við vatnið á næt-
urnar. Stafurinn er sleginn úr höndunum
á manni og þess háttar. En þetta er auð-
vitað vitleysa. Verið þið sælir.
Hann sneri sér frá þeim og gekk leiðar
sinnar.
Félagarnir þrír þökkuðu fyrir sig,
kvöddu og fóru.
Þetta er nú draugurinn, sagði Bogi.
— Þetta var skringilegur karl, sagði
Valur. — Skyldi hann hafa ætlað að hræða
okkur ?
— Hann trúir, að það sé reimt niðri við
vatnið, sagði Bogi brosandi.
— En því trúum við ekki, sagði Eiríkur
hlæjandi. — Við skulum tjalda þar eins
og við ætluðum okkur.
Þeir þutu af stað á hjólunum. Klukku-
tíma síðar höfðu þeir sett tjaldið upp.
1 rökkrinu um kvöldið sátu þeir í kring-
um bál, sem þeir höfðu kveikt, og störðu
á logana. Yfir höfðum þeirra hvein í krón-
um hárra grenitrjáa. Við og við heyrðist
kvak í fugli eða gagg í refi.
— Hér er yndislegt, sagði Valur og
geispaði.
— Já, og nú skulum við skríða niður í
svefnpokana, svaraði Eiríkur.
— Sáuð þið leikmannaflokkinn, sem var
að koma til bæjarins, sem við hjóluðum í
gegnum? spurði Bogi. — Það væri gaman
að horfa á eina sýningu hjá þeim.
— Peningarnir eru að verða búnir, sagði
Valur. — Við eyddum of miklu fyrstu dag-
ana.
— Já, að minnsta kosti höfum við ekki
ráð á að fara í hringleikahús, sagði
Eiríkur.
— Það var nú verri sagan, andvarpaði
Bogi. — Leikskráin virðist vera ágæt. En
við skulum koma að hátta. Það er kominn
háttatími.
Skömmu síðar voru þeir allir komnir í
svefnpokana sína.
1 tjaldinu var niðamyrkur. Samræðum-
ar dóu út. Valur var þegar farinn að
hrjóta.
Allt í einu heyrðist marrandi hljóð, og
Valur rauk upp með ópum.
— Hvað er að? spurði Eiríkur syfju-
lega.
— Það — það kom skaftpottur í haus-
inn á mér, sagði Valur. — Köstuðuð þið
honum ?
— Nei.
Þeir lágu kyrrir og hlustuðu. Eitthvert
þrusk var í tjaldinu.
— Draugurinn, hvíslaði Eiríkur. —
Þessi, sem vinnumaðurinn minntist á.
— Vitleysa, sagði Bogi. — Það getur
verið, að hér séu skógarmýs.
Andartak ríkti dauðakyrrð. Síðan æpti
Eiríkur upp yfir sig.
— Það tók einhver í svefnpokann minn,
stundi hann. — Þetta er draugur.
Bogi settist upp og kveikti á eldspýtu.
— Hér er enginn, sagði hann. — Við
skulum fara að sofa. Draugar eru ekki til.
Hættið þið nú þessum óhemjugangi.
Aftur lögðust félagarnir þrír fyrir í
myrkrinu. Stundarf jórðungur leið. En síð-
an heyrðist hátt marr.
— Hamingjan góða! æpti Valur. Luktin
datt niður. Það er eitthvað bogið við þetta.
— Verið kyrrir, hvíslaði Bogi. — Ef þið
þegið ekki, skal ég lúberja ykkur á morg-
un. Þetta verðum við að rannsaka.
— Þú segir það, sagði Valur. — Eigum
við ekki heldur að leita okkur að öðrum
t jaldstað ?
— Þegiðu, æpti Bogi. Valur og Eiríkur
þögðu. Þeir þekktu Boga.
Fimm mínútur liðu. Ef til vill tíu. Bogi
lá grafkyrr. Skyndilega fann hann, að ein-
hver strauk kaldri hendi yfir andlit hans.
Rétt snöggvast langaði hann til að æpa af
öllum kröftum. Hann stillti sig þó og lá
grafkyrr. Ég má ekki hræða hina, hugsaði
hann. Nú kom höndin á ný.
Bogi þreif utan um hana. — Kveikið
þið! kallaði hann og hélt fast utan um
það, sem hann hafði náð í. Valur stökk
upp úr svefnpokanum og kveikti á lukt-
inni.
— Þetta er nú draugurinn, sagði Bogi.
— En náið fljótt í eitthvað, svo að hægt
sé að binda hann, því að hann bítur og
klórar.
Valur og Eiríkur gláptu. — Apaköttur!
hrópuðu þeir báðir í einu.
Já, það var apaköttur. Villtur apakött-
ur, sem drengirnir bundu við aðra tjald-
súluna.
— Hér er nú draugurinn ykkar, sagði
Bogi. — Hann hefir sloppið einhvers staðar
út og leitað til skógar.
— Og truflar nú nætursvefn okkar,
sagði Valur.
— Hann er áreiðanlega svangur, sagði
Eiríkur.
Drengimir gáfu honum að eta. Og þegar
apinn hafði fengið nóg, lagðist hann niður
og sofnaði. Loksins gátu drengimir líka
sofnað í friði.
Framh. á bls. 22.