Vikan - 07.09.1939, Blaðsíða 16

16
VIKAN
Nr. 36, 1939
andi og f jörugir — hver haldið þið þá svo
sem að komi inn, nema samfylking af
sletti-rekum, meinfýsnum lögregluspæjur-
um, sá allra fruntalegasti og hvimleiðasti
mannflokkur, sem til er. Auk þess höguðu
þeir sér alveg eins og þefarar og rannsókn-
ardómarar. Einn þeirra var alltaf að jag-
ast í mér og skipa mér að segja sér nafn
mitt og heimilisfang. En ég var ekki lengi
að hugsa mig um að setja undir þann leka-
vaðal, svo að ég rak hnefann í augað á
honum.
— Þér rákuð hnefann í augað á hon-
um?
— Ég rak hnefann í augað á honum,
séra minn. Þannig leysi ég slík vandamál.
Þessi náungi var svo hjartanlega viðbjóðs-
legur. Hann fyrirleit með því einstakasta
jafnaðargeði og svívirti þá marg-endur-
teknu fullyrðingu mína, að ég segði ein-
ungis beztu vandavinum mínum og nán-
ustu skyldmennum nafn mitt og heimilis-
fang. Auk þess var hann svo bíræfinn að
káfa með krumlunum í fötin mín, og það
meira að segja með handbragði, sem hver
óvahnn skraddari mundi hafa talið lubba-
legt og kauðalegt. I stuttu máli sagt, rak
ég að sjálfsögðu krepptan hnefann í aug-
að á honum. Og vitanlega komst ég þá í
agnarlítið tusk, minn kæri séra Ágústínus.
En, eins og þér munið, var einn af ætt-
feðrum mínum í embættinu, Odo biskup,
nafntogaður fyrir það, á ríkisstjórnarár-
um Vilhjálms hins sigursæla, hve leikinn
hann var í því að berja með bardagaexi
sinni. Og svo löðrungaði ég fuglinn dálítið.
Haldið þér, að hann hafi fengið skrokk-
skjóðu? Þér ættuð að spyrja mig að því.
Og svo skríkti biskup og skellihló af
fögnuði.
Séra Ágústínus og Hypatia litu ótta-
slegin hvort á annað. — En frændi — —,
stundi Hypatia.
— Ekki að grípa fram í, barnið mitt,
sagði biskupinn. — Ég get ekki skipulagt
hugsanir mínar, ef sífellt er verið að grípa
fram í. Hvar vax ég? Já, nú man ég það.
Jæja, við tuskið varð undrunin, sem í
fyrstu hafði komið á söfnuðinn, að hreinu
og beinu uppnámi og handalögmáli. Það
var, m. ö. o. tekið til þess úrræðis að hraða
allri afgreiðslu. Sumir skrúfuðu fyrir ljós-
in.. Aðrir tóku sér fyrir hendur að velta
borðum og mölva stóla. Og ég ákvað með
sjálfum mér að hypja mig í burtu. — Það
leið innilegur og dapurlegur áhyggjusvipur
yfir ásjónu hans. — Ég treysti því, hélt
hann áfram, — að mín elskulega biskups-
frú hafi komizt undan, án stórtjóns á lífi
og limum. Það síðasta, sem ég sá til henn-
ar, var það, að hún stakk sér út um einn
gluggann, og það á þann hátt, sem bar
vott um ótrúlegt snarræði, óvanalega
líkamslipurð og storkandi hispursleysi. Ó,
þama er hún, og lítur þolanlega út, þrátt
fyrir allar hremmingarnar. Komdu inn,
elskan mín. Ég var að segja Hypatiu og
þessum ágæta gistivini okar, honum séra
Ágústínusi mínum, frá þessu smáæfintýri,
sem fyrir okkur kom, þegar við skruppum
út áðan til þess að draga að okkur hreint
loft áður en við færum í bólið.
Þarna stóð þá líka biskupsfrúin og greip
andann á lofti. Hún var óneitanlega ekki
bein -tízku-fyrirmynd frá París í sniðunum.
Til að sjá var hún einna líkust brengluðum
og brotnum gufukatli með ótal götum á
eldhólfinu.
— Bjargaðu mér, Percy, geispaði hún,
og barðist við að ná andanum.
— Svo sannarlega, hjartað mitt, lítið og
gott, sagði biskupinn hjartanlega. — En
frá hverju?
Biskupsfrúin benti steinþegjandi á
gluggann. 1 gegnum gluggann mátti sjá
lögregluþjón, sem kom gangandi með löng-
um skrefum eins og erfðasyndin. Hann
dró andann líka með miklum erfiðismun-
um, líkt og maður, sem er að berjast
áfram gegn ofviðri.
Biskupinn ygldi sig.
— Hver er, má ég spyrja, sagði hann
kuldalega, — meiningin með þessum ó-
svífna fruntaskap og eltingaleik?
— Ha, sagði lögregluþjónninn. Hann
lokaði glugganum og sneri svo að þeim
baki og hélt þannig vörð.
Nú var röðin komin að séra Ágústinusi,
hinum hagsýna og kurteisa manni, sem
alltaf vissi, hvað taka átti til bragðs.
— Gott kvöld, herra lögregluþjónn,
sagði hann glaðlega. — Þér virðist hafa
verið á liðsforingjaæfingu. Ég er visS um,
að þér hefðuð gott af að fá ofurlitla hress-
ingu.
Lögregluþjónninn sleikti út um, en sagði
ekki orð.
— Ég hefi ágætt hressingarmeðal hér í
borðskúffunni minni, hélt Ágústinus
áfram, og ég er viss um, að yður mun
verða gott af því. Það er svo fjörgandi.
Ég ætla að blanda það með ögn af sóda-
vatni.
Lögregluþjónninn tók annars hugar við
glasinu. Athygli hans beindist öll að bisk-
upnum og lagskonu hans.
— Loksins búinn að hanndsama ykkur,
sagði lögregluþjónninn.
— Ég skil ekki pólitíið, sagði biskup
fyrirlitlega.
— Ég er búinn að elta drósina þarna,
sagði lögregluþjónninn, og benti á biskups-
frúna, — stífa mílu.
— Þá hafið þér gert yður sekan í hinni
viðbjóðslegustu ruddamennsku og sóðaleg-
asta slettirekuskap, mælti biskup. — Sam-
kvæmt fyrirskipun húslæknisins verður
mín elskulega eiginkona að taka sér stutta
gönguferð um borgina á hverju kveldi, áð-
ur en hún leggst til hvíldar. Það er flest
farið að ganga rangsælis í henni veröld,
ef hún má ekki fara eftir fyrirmælum
heimilislæknisins nema að vera hundelt —
ég skal taka dýpra í árinni — krambóler-
uð og mólesteruð af lausgirtum lögreglu-
þjónum.
— Það hefir þá verið læknirinn, sem
skipaði henni að fara á grímuballið á
Vegamótum, ha? sagði lögregluþjónninn
hæðnislega.
— Ég mundi verða steinhissa, ef ég
frétti, að mín elskulega eiginkona kæmi
nálægt slíku spillingarbæli, sem þér eigið
við, mælti biskup.
— Og þér voruð þar sjálfur líka. Ég sá
yður.
— Bull.
— Ég, sem horfði á; að þér gáfuð Book-
er lögregluþjóni glóðarauga.
— Hlægilegt.
— Fyrst að þér voruð þar ekki, sagði
lögregluþjónninn, — hvað eruð þér þá að
gera með þessa sjómanna-munderingu ?
Augabrýrnar á biskupnum lyftust upp
undir hársrætur.
— Ég á ekki að mega ráða því sjálfur —
eftir nákvæma og rækilega yfirvegun — í
hvernig fötum ég geng, nema að út á það
sé sett og að því fundið af manndýri, sem
venjulega sýnir sig á almannafæri í bláum
einkennisbúningi og með hjálm á höfði. Má
ég spyrja, hvað er það, sem þér hafið á
móti þessum sjómannabúningi ? Ég trúi því
ekki, að það sé neitt ljótt, rangt eða óheið-
arlegt sérstaklega í fari sjómannabúnings.
Margir af beztu mönnum Englands hafa
verið í sjómannafötum. Nelson . . . Beatty
aðmíráll ....
— Og Arthur prinz, sagði Hypatia.
— Alveg satt. Og Arthur prinz, eins og
þú segir.
Það kom klaufalegur ólundarsvipur á
lögregluþjóninn. Sem rökræðuspekingur
fann hann til þess, að honum hafði verið
skákað. En samt var það augljóst mál, að
hann var að reyna að telja sjálfum sér
trú um, að það hlyti að vera til eitthvert
svar, jafnvel við þessari ósvarverðu og
ábyrgðarlausu röksemdafærslu, sem hann
hafði neyðst til að hlusta á. Til þess að
auðga hugsunarhátt sinn og hugkvæmni
lyfti hann því upp glasinu með sódavatn-
inu og strammaranum úr Mullers Bo-kk-
unni, sem hann hélt á í hendinni, og drakk
úr því í einum teyg. Og um leið og hann
gerði það, var eins og við manninn mælt.
Fyrirvaralaust, bráðsnöggt og skyndilega
eins og andgustur hverfur af stáli, flysj-
aðist fýluskænið af andliti hans og ólundar
kólguskýin sópuðust burt úr svip hans, og
gjörvöll ásjóna hans ljómaði eins og sól í
grósku óendanlegrar alúðar og takmarka-
lausrar velvildar. Hann þurrkaði ástúðlega
efrivararskeggið og það tók að ískra í hon-
um, niðurbældur og hollur gleðihlátur,
eins og að hann væri að gera gælur við
óumræðilega elskulegar og dásamlega
skemmtilegar endurminningar.
— Gat ekki stillt mig um að hlæja, þeg-
ar ég hugsaði til þess, sagði hann. — Það
var sjón að sjá það, — hélt hann áfram,
— þegar margföld endaskipti urðu á gamla
Booker og hann skall í gólfið. Man ekki
eftir, að ég hafi nokkurn tíma á æfi minni
séð fallegra kjaftshögg. Stílhreint og
sindrandi. Ég held, að vegalengdin hafi
ekki farið fram úr 6 þumlungum, eða var
það ? Ég dáist að yður. Þér hljótið að hafa
verið methafi í barsmíðum á yðar yngri
árum, herra minn.