Vikan - 07.09.1939, Blaðsíða 17

TJr. 36, 1939
VIKAN
17
5-mínútna saga.
Engin afsökun
að var erfiður akstur upp Svínahrygg.
Sjö mílna langur skógarruðningur, og
vegurinn ýmist gaddfrosinn hjólaför eða
lausamjöll. Bíllinn smaug áfram á móti
ísköldum norðangjósti, sem læsti sig inn úr
yfirhöfn Murdocks og deyfði fingurna í
skinnhönzkunum.
En hann glotti að hristingnum og storm-
inum og vafði treflinum fastar að sér.
Hann hafði einmitt tekið það með í reikn-
inginn. Beint fram undan og nokkru ofar
sá hann ljósið í glugganum á húsinu milli
trjástofnanna. Hann var nærri kominn,
loksins — nærri kominn.
Bíllinn staðnæmdist. Bílstjórinn þreif
upp vasaúrið sitt og brá því upp að birt-
unni frá framljósunum. Hann hló með
sjálfum sér.
— Það tókst. Vantar tvær mínútur í
tíu. Komdu með peninginn.
— Ég kalla, að ég sleppi billega, Luddy.
Murdock dró seðil upp úr vasanum. —
Það borgar sig að greiða tvöfalt fargjald
í þessu veðri!
Hann tók vaðsekkinn sinn upp úr bíl-
kassanum. Luddy sneri við og lagði af stað
niður veginn. Murdock staulaðist af stað
upp gangstíginn að húsinu og glotti enn.
Þessir fimm dollarar í ofanálag höfðu
tryggt honum, að hann kæmist upp hrygg-
inn fljótar en í nokkrum öðrum bíl. Með
þeim hafði hann keypt sér vitni, sem gæti
svarið upp á mínútu, hvenær hann kom.
Það yrði langt þangað til hann fengi jafn-
mikið fyrir peninga sína.
Peningar hans! Honum volgnaði inn-
vortis við tilhugsunina, um leið og hann
fór aftur fyrir húsið. Það var ekki fyrir-
ferðin á þeim nú, en eftir eina mínútu eða
svo, ef allt færi eins og ætlað var —.
Það var enginn bíll í bílskúrnum. Mur-
dock hafði reiknað með því — Waring var
alltaf vanur að senda vinnumann sinn til
bæjarins á hverju laugardagskvöldi — en
það var bezt að ganga úr skugga um það
samt.
Hann opnaði vaðsekkinn og tók upp úr
honum strigapoka fullan af sandi, en eins
og bjúga í lögun. Hann stakk pokanum í
vasann áður en hann tók í hurðarhúninn.
Dyrnar voru ekki læstar. Hann lokaði þeim
án þess að heyrðist. Það var dimmt í gang-
inum, hann þreifaði sig að veggsímanum,
tók heyrnartólið og beið þangað til hann
heyrði stöðvarstúlkuna svara. Þá lét hann
tólið aftur á án þess að segja til sín og
glotti út undir eyru. Það hefðu ekki allir
gengið fyrst úr skugga um, að síminn væri
opinn.
Hann læddist að dyrunum á stofunni.
Þaðan gat hann heyrt fiðluleik frá útvarp-
inu og skrælþurra rödd Warings einum tón
ofar en hljómsveitin. Murdock fetti upp á
trínið. Waring hafði útvarpið alltaf opið á
meðan hann lét dæluna ganga fyrir framan
hljóðnemann á talvélinni. Það örfaði hugs-
unina, sagði hann. Hugsun! Eins og nokk-
ur maður með heilbrigða hugsun myndi
grafa sig lifandi upp í regin fjöllum, eins
og útilegumaður, og semja bækur, sem
enginn las, en liggja þar, eins og ormur á
gulli — gulli, sem hann hafði engin not
af, aðeins til þess að aftra Murdock frá því
að eignast það. Hann var orðinn þreyttur
á þeim leik.
. Hljóðlega lauk Murdock upp hurðinni.
Hann hló með sjálfum sér. Honum hafði
jafnvel ekki yfirsézt í því efni. Waring var
í baðslopp og á inniskóm. Hann steig þrjú
löng spor. Þrisvar reiddi hann til höggs.
Einu sinni hefði nægt.
Hann hljóp að símanum og hringdi gríð-
arlega.
— Gefið þér mér samband við fóget-
ann. Fljótt. Það hefir verið framið morð.
Hann heyrði undrunaróp stöðvarstúlk-
unnar.' Það virtist líða löng mínúta áður
en hann heyrði rödd fógetans í sím-
anum. Hann vissi upp á hár, hvað hann
ætlaði að segja. Hann æpti, spreng móður:
— Það er Murdock. Ég er heima hjá
Waring. Var að koma inn úr dyrunum og
sá hann liggja á gólfinu — steindauður.
Hann — — hvað, hvað er það?
-----Já, auðvitað er ég viss um það.
Hnakkinn er mölbrotinn. — Ha? Nú. Það
er enginn hér nema ég. Hafið engar
áhyggjur af því. Ég veit. Ég skal ekki
snerta á nokkrum hlut.
Hann lét símann aftur á. Það var skrít-
ið að finna til megnrar hræðslu, að geta
haldið áfram að hlægja með sjálfum sér,
jafnvel þegar hann tók lík Warings upp og
bar það fram á tröppuganginn. Það var
ekki þungt. Hann færði það úr baðsloppn-
um, áður en hann bar það fram. Fógetinn
gæti ekki komið fyrr en eftir klukkutíma
og þá-------það stóð í læknabókunum í
bókasafninu, að lík kólnaði á þremur til
fjórum klukkustundum niður í venjulegan
stofuhita. Þarna frammi í ganginum fyrir
opnum dyrum myndi það ekki taka svo
langan tíma.
Murdock tæmdi sandpokann og dreifði
sandinum yfir skrælnað lauf fyrir fram-
an tröppurnar. Hann stakk pokanum í eld-
inn í arninum og skaraði öskuna inn í
glóðina. Hann yrði að segja fógetanum, að
eldurinn hefði verið nærri útbrunninn, en
að hann hefði bætt við á eldinn án þess
að muna, að hann átti ekki að snerta á
neinu. Hann yrði að leggja áherslu á, að
hann hefði ekki snert nokkurn annan hlut.
Það var ekki annað að gera en bíða og
láta hugann renna yfir það, hve laglega
honum hefði tekizt. Víst myndi falla grun-
ur á hann, en það var vísast, að hann yrði
álitinn saklaus, af því að hann var ein-
mitt þar, sem enginn sekur maður myndi
kjósa að vera.
Afsökun. Hér og hvergi annars staðar.
Þrisvar fór hann fram til að þreifa á
líkinu. Þegar hann sá ljósin á bílnum í
fjarlægð, bar hann það inn, færði það í
baðsloppinn og lagði það á sama stað aft-
ur, rétt fyrir framan talvélina. Hann stóð
í dyrunum, þegar fógetinn kom upp gang-
stíginn, og læknirinn nokkrum skrefum á
eftir. Andlitssvipir þeirra gerðu honum
hughægra — veðurbarin andlit sveita-
manna, sem lýstu þægilega nokkurri ein-
feldni í allri aðsjálni þeirra. Þeir tóku
kveðju Murdock í lágum hljóðum. Hann
stóð álengdar, ásamt fógetanum, meðan
læknirinn fór höndum um líkið, og þegar
hann beygði um úlnlið, hné og olnboga,
átti hann bágt með að stilla sig um að
glotta. Læknirinn hristi höfuðið.
— Dauður, að minnsta kosti í þrjá
klukkutíma. Gætu verið fjórir eða fimm.
Fógetinn kinkaði kolli. Hann stóð graf-
kyrr, en syfjandaleg augun hvörfluðu frá
einum hlut til annars.
— Er allt með kyrrum kjörum, eins og
þér komuð að því?
— Alveg eins. Ég varð að bæta á eld-
inn, en ég hefi ekki snert á nokkrum hlut
nema símanum. Mig langaði til að loka
fyrir útvarpið og stöðva talvélina, en þér
bentuð mér á að taka ekki á neinu. Það
var heldur óskemmtilegt að hlusta á út-
varpið og vita af Waring þarna á gólfinu.
Hann skældi munninn í brosi.
Fógetinn virtist hafa samúð með hon-
um. Hann gekk nær talvélinni og leit yfir
hana.
— Það lítur út fyrir, að hann hafi verið
að tala inn á plötu, þegar árásin var gerð.
Hann strauk kjálkann. — Ætli það sé
nokkur leið að stilla vélina aftur á bak,
svo að við getum heyrt það, sem hann var
að segja?
Murdock tók útvarpið úr sambandi og
gaf sig að talvélinni, sem hann kunni til
við. Það var á takmörkum, að hann skellti
ekki upp úr, þegar hann heyrði þyrkings-
legan málróm Warings í heyrnartólinu.
Hann rétti fógetanum áhaldið, sem bar það
■ upp að eyranu og kinkaði kolli.
— Hm. Og hefir haft útvarpið opið.
Maður heyrir það eins og undirleik —.
Hann lét áhaldið síga. Hann leit hægt af
dauða manninum á Murdock, á lækninn,
sem stóð hjá eldinum, til dyra.
— Heyrið þér, læknir, ef Waring skyldi
nú hafa legið úti, en ekki hérna hjá eldin-
um, þá þyrfti hann ekki að hafa verið
Frh. á bls. 19.