Vikan - 07.09.1939, Blaðsíða 15

Nr. 36, 1939
VIKAN
15
I>að, sem áður er komið af sögunni:
Félagarnir sátu inni í drykkjustofu i Sjómanna-
hælinu og spjölluðu saman.
Muller gamli tók að segja þeim frá Mullers
Bo-k-kunni, og æfintýrinu, sem Ágústínus, að-
stoðarprestur og frændi hans, hafði ratað í. —
Ronald Bracy-Gascoigne og Hypatia Vace, frænka
yfirmanns Ágústínusar, biskupsins yfir Storth-
ford, höfðu orðið ástfangin hvort af öðru, en
biskupinn var á móti ráðahagnum. Ágústínus ætl-
aði að hjálpa þeim að ná saman með því að gefa
biskupnum dropa úr hinni svo kallaðri Mullers
Bo-k-ku. — Þegar biskupinn og frúin komu í
heimsókn til Ágústínusar, ætlaði hann strax að
grípa tækifærið og tala máli Hypatiu, en þau
voru bæði ósveigjanleg, þar sem þeim hafði verið
sagt, að mannsefnið væri i alla staði ómögulegt.
— Með Mullers Bo-k-kk-unni. Þér mun-
ið, hve oft ég hefi sagt yður frá hinum
kostulegu eiginleikum þessarar dæmalausu
mixturu. Þetta undralyf gerbreytir öllum
andlegum sjónarmiðum og viðhorfum á
undursamlegan og töfrandi hátt. Við þurf-
um ekki annað en að lauma nokkrum drop-
um í heitu mjólkina hennar Priscillu
frænku yðar annað kvöld, og þér munuð
verða í sjöunda himni yfir áhrifunum.
— Er þetta nú áreiðanlegt? Viljið þér
ábyrgjast það?
— Absolut. Skilyrðislaust.
Það er gott, sagði stúlkan, og hýrnaði
yfir henni, — því þetta er einmitt nákvæm-
lega það sama, sem ég gerði í kvöld. Ronnie
var einmitt að stinga upp á þessu, þegar
þér komuð til okkar í kvöld, og mér
fannst vera saklaust að reyna það. Ég
fann svo flöskuna í bollaskápnum hérna
og hellti nokkrum dropum í heitu mjólkina
hennar Priscillu frænku, og til þess að gera
þetta ofurlítið almennilega, helti ég duk-
unarlitlu í toddyið hans Percy frænda líka.
— Það var engu líkara en gripið væri
hranalega með ískaldri hendi utan um
hjartað í séra Ágústínusi. Nú fór hann að
renna grun í innvortis-ástæðuna fyrir leik-
fimissýningunni í svefnherberginu hans
áðan.
— Hvað miklu? spurði hann gapandi.
— Ö, ekkert fjarska miklu. Ég ætlaði
mér ekki að eitra fyrir þessum gamla,
góða vini. Það hefir verið sem svarar
fleytifullri matskeið.
Sargandi og skjálfandi þjáningaróp
brauzt fram af vörum séra Ágústínusar.
— Vitið þér það, mælti hann lágri,
stynjandi röddu, — að hæfilegur skammt-
ur af þessu undralyfi er talin lítil teskeið
handa rígfullorðnumr 8000 punda þungum
fíl?
— Nei, það vissi ég ekki.
— Nei, ekki það. Háskalegustu afleið-
ingarnar af öllu í náttúrunni eru af of
í Stutt framhaldssaga eftir
P. Q. Wodehouse.
ÞRIÐJI KAFLI
*<'iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii ■■■'■■■ ll■■lll■l■ll■ ■■■■■■■iiii mimimiuiik'^
stórum skömmtum. Hann dæsti. — Mig
skal ekki undra, þó að herra biskupinn
virtist dálítið ankanalegur í hegðun sinni
fyrir skemmstu.
— Virtist yður framkoma hans nokkuð
undarleg ?
Ágústínus kinkaði kolli, en var dapur í
bragði.
— Hann kom inn í svefnherbergið mitt
og fór á handahlaupum eftir fótagaflinum
á rúminu mínu, og svo fór hann burt í
fötum af Simbað sjómanni.
— Til hvers gerði hann það?
— Ég þori varla að leiða getum að því.
En það má vera, að hann hafi verið að
hugsa um að heimsækja Vegamóta-knæp-
una. Það er veizlumót þar og grímuball,
eins og þér munið.
— Vitanlega hefir hann gert það, sagði
Hypatia. — Og það er áreiðanlega þess
vegna, sem Perscilla frænka kom til mín
fyrir svo sem klukkutíma, og bað mig að
ljá sér Columbinu-grímubúninginn minn.
— Gerði hún það? öskraði Ágústínus.
— Já, reyndar gerði hún það. Ég gat
ekki látið mér til hugar koma, hvað hún
vildi með búninginn. En nú get ég svo vel
skilið það.
Síra Ágústínus rak upp vein, sem virt-
ist koma frá innstu fylgsnum sálar hans.
— Hlaupið í hendingskasti upp í her-
bergið hennar og vitið, hvort hún er þar.
Ef mér skjátlast ekki því meir, höfum við
sáð vindi en uppskerum fellibyl, eins og
stendur hjá Hósea, 8, 7.
— Stúlkan þaut af stað og Ágústínus
tók að ganga um gólf eins og hann væri
vankaður eða með hitasótt. Hann hafði
komizt 5 skref og var að byrja á því 6.,
þegar hann heyrði hávaða fyrir utan
franska gluggann og sá bregða fyrir mynd
af sjóliða, sem þaut inn og féll másandi
ofan í bríkarstólinn.
— Biskupinn, hrópaði Ágústínus.
Biskupinn veifaði til hans hendinni til
merkis um það, að hann ætlaði að sinna
honum, þegar hann hefði kastað mæð-
inni og ná nauðsynlegri lungnafylli af
góðu andrúmslofti, og hélt áfram að
berjast um og mása. Síra Ágústínus virti
hann fyrir sér mjög áhyggjufullur. Hon-
um virtist gesturinn frekar söndugur um
fráganginn. Verulegur hluti af fötum Sim-
baðs sjómanns hafði verið slitinn burtu
án bersýnilegrar nærgætni, og höfuðfatið
var horfið. Hinn skelfilegi grunur aðstoð-
arprestsins virtist ætla að rætast.
— Biskup, hrópaði hann. — Hvað hefir
komið fyrir?
Biskupinn settist upp. Nú var honum
farið að verða hægra um andardráttinn.
Og það var kominn glaðlegur sjálfs-
ánægjusvipur á andlitið á honum.
— Úff, sagði hann. — Dálítill troðn-
ingur.
— Segið mér, hvað kom fyrir? hélt síra
Ágústínus áfram í eymdarlegum æsingi.
Biskup fór nú að hugsa sig um og draga
viðburðina í rétta tímadilka,
— Jæja, sagði hann, — þegar ég komst
inn á Vegamótum, voru allir að dansa.
Snotur hljómsveit. Snotur hljómsveitar-
stjóri. Snotur gólf. Svo að ég dansaði líka.
— Dönsuðuð þér?
— Vissulega dansaði ég, gíra Ágústínus,
sagði biskupinn með embættislegum tign-
arsvip, sem fór honum einkar vel. — Dans-
aði fjörugan sjómannadans. Ég tel það
skyldu hinnar æðri klerkastéttar að vera
til fyrirmyndar í þessum efnum. Þér héld-
uð, að ég mundi ekki vilja koma á annan
eins stað og Vegamót til þess að dansa
aleinn við sjálfan mig. Ég hefði þó haldið,
að meinlaus hressing væri ekki fyrirboðin.
— En kunnið þér að dansa?
— Kann ég að dansa? sagði biskup-
inn. — Kann ég að d a n s a, síra Ágúst-
ínus? Hafið þér nokkurn tíma lieyrt getið
um Nipinsky?
— Já.
— Leiksviðs-nafnið mitt.
Ágústínus saup kveljur og átti bágt með
að ná andanum.
— Við hverja dönsuðu þér? spurði
hann.
— í fyrstu, sagði biskupinn, — dansaði
ég aleinn. En, til allrar hamingju bar svo
konuna mína þar að bráðlega, og hún var
hreint og beint yndisleg, í gagnsæum og
gisnum klæðnaði, og auðvitað dansaði ég
við hana.
— En var hún ekki steinhissa á því að
sjá yður þarna?
— Ekki hætis hót. Vegna hvers hefði
hún svo sem átt að vera það?
— Æ, ég veit ekki.
— Því voruð þér þá að spyrja að þessu ?
— Ég hugsaði ekki út í það.
— Ávallt að hugsa áður en þér talið,
séra Ágústínus, mælti biskup í ávítunar-
róm.
Dyrnar opnuðust og Hypatia kom þjót-
andi inn.
— Hún er ekki--------. Henni varð orð-
fall. — Frændi, hrópaði hún.
— Já, eftirlætið mitt, sagði biskupinn.
— En ég var að segja yður frá þessu, séra
Ágústínus. Þegar við höfðum dansað
nokkra stund, gerðist mjög leiðinlegt at-
vik. Þegar við vorum nú að leika okkur
þarna- og allt var í bezta gengi, alhr syngj-