Vikan - 21.09.1939, Blaðsíða 8

8
VIKAN
Nr. 38, 1939
Georg —
eða Hinrik?
Elín var alls ekki í góðu skapi, því að hún var í svo mikl-
um efa. Hvorn átti hún að kjósa? Um hvom þótti
henni vænna, Georg eða Hinrik? Það var ekki ein-
ungis efinn, sem kvaldi hana, heldur hugsunin um það, að
þegar hún kysi annan hvorn, yrði hinn hryggur. Hún
þekkti þá báða frá því, að hún var barn. Þau höfðu alltaf
leikið sér þrjú saman börn, og drengirnir höfðu verið
ákaflega góðir við hana. Þegar þau eltust, hélzt vináttan
með þeim. Báðir ungu mennimir voru ástúðlegir, duglegir
og í ágætum stöðum. Nei, það
var ekkert áhlaupaverk, langt
frá því.
Ef annar þeirra var laglegur,
var hinn það ekki síður. En þeir
voru ákaflega ólíkir. Georg var
dökkhærður — og ætti Elín að
vera hreinskilin var hún hrifn-
ari af dökkhærðum mönnum en
ljóshærðum —, en Hinrik skol-
hærður. Báðir áttu þeir peninga
í banka, og báðum virtist þykja
jafn vætn um hana.
Stundum datt henni í hug, að
bezt væri, að hún veldi hvor-
ugan.
Einn daginn, þegar hún sat
heima hjá sér og var að velta
þessu fyrir sér, opnuðust dyrn-
ar, og Hinrik gekk inn. Fyrst
datt henni í hug að fljúga í
faðminn á honum og segja honum, að hún
kysi hann, nei, — hún varð fyrst að vera
viss um, hvað hún vildi sjálf. Hún lét sér
því nægja að vera eins vingjarnleg og hún
var vön að vera. En hvað hann var lagleg-
ur í dag! Henni fannst hann aldrei hafa
verið eins laglegur og í dag.
Hún bað hann að skrifa fyrir sig utan á
umslag og gat ekki gert að því að dást að
hinni vellöguðu, sterklegu karlmannshönd,
sem stýrði pennanum. —--------
Þegar Hinrik var farinn, stóð hún upp,
gekk inn í herbergið sitt og klæddi sig í
kápuna sína. Um leið og hún gekk í gegn-
um dagstofuna, tók hún sjálfblekunginn
hans, sem hann hafði geymt, og stakk hon-
um í töskuna sína.
Hún fékk sér síðan bíl og bað bílstjór-
ann að aka sér út í Faubourg-Saint-Denis.
Þar steig hún út úr bílnum, gekk að gömlu
húsi, inn um lágar dyr, eftir löngum gangi
og upp mjóa, bratta stiga. Hún nam staðar
á 4. hæð, fyrir framan dyr, en á þeim stóð:
Mme. Delphe-Clairvoyante.
Elín hringdi. Andartaki síðar kom kona,
sem ómögulegt hefði verið að gizka á, hve
gömul var, til dyra. Lítil, greindarleg augu
leiftruðu í feitlögnu andlitinu. Stuttu, feitu , , M
mywwh
fingurnir voru skreyttir hring-
um. Á höfðinu hafði hún klút í
rauðum og gulum litum.
— Ég fékk heimilisfang yðar
hjá vinkonu minni, sem þér haf-
ið sagt ýmislegt, sem síðar hefir
komið fram. Nú langar mig til
þess að biðja yður að hjálpa
mér, sagði Elín.
— Gjörið þér svo vel að koma
inn, frú, sagði konan kurteis-
lega.
Hún fór með Elínu inn í lítið,
fátæklegt herbergi. Þar var
stór, grænn hægindastóll. —
Gjörið svo vel að fá yður sæti,
sagði konan lágt. — Hvað get
ég gert fyrir yður?
— Það er út af ungum manni,
sem ég kem hingað, svaraði
Elín. — Hann heldur því fram,
að hann elski mig og vill kvæn-
ast mér. Mig langar til þess að
vita, hvort hann elskar mig í
raun og veru og hvort við verð-
um hamingjusöm?
— Ég get ekki svarað yður
nema þér hafið einhvern hlut,
sem þessi ungi maður hefir nýlega átt.
— Vinkona mín sagði mér þetta og þess
vegna kom ég með sjálfblekunginn hans,
sem hann gleymdi hjá mér í dag.
Hún rétti Mme. Delphe sjálfblekunginn.
Mme. Delphe tók hann í hægri hönd sína,
settist í græna stóhnn og lokaði augunum.
Það var eins og hún svæfi.
Elín sat grafkyrr og þorði varla að
draga andann, því að hún var svo hrædd
um, að hún truflaði konuna.
Loksins hreyfði Mme. Delphe sig. Hún
opnaði hægt augun og strauk hendinni yfir
þau eins og hún væri að vakna af löngum,
værum svefni.
— Ég hefi séð manninn, sem þér töluð-
uð um, og samt hefi ég ekki séð hann.
Hann var eins og í þoku, en þokan trufl-
aði ekki hugsanir mínar, og ég get sagt
yður, að hann er alveg einstakur maður
hvað dugnaði og gæðum viðvíkur. Hann
elskar yður meira en þér hafið hugmynd
um. Þér munuð komast að raun um, þegar
þér eruð giftar honum, hvílíkur afbragðs-
maður hann er. Hann mun fá ágæta stöðu
eftir nokkur ár. Hann hefir öll skilyrði til
þess að gera konu hamingjusama. — Eruð
þér ánægðar?
Elín borgaði og fór. Hún var svo rugluð,
að hún hafði ekki hugmynd um, hvernig
hún var komin út á götu. En hún jafnaði
sig fljótt.
Hún skildi sjálfa sig ekki. Auðvitað hefði
hún átt að vera glöð yfir því að fá leyst úr
þessu erfiða viðfangsefni. En hún var alls
ekki ánægð. I hvert skipti, sem hún reyndi
að hugsa um Hinrik var eins og Georg
stæði á milli þeirra. Hvers vegna? Elskaði
hún ekki Hinrik?
Hún sat heima það sem eftir var dags-
ins. Um áttaleytið kom vinnustúlkan inn
Frh. á bls. 18.