Vikan - 21.09.1939, Blaðsíða 23

Nr. 38, 1939
VIKAN
23
Gerið í dag lilraon, sem lekur ai allan eia.
Kaupið eina dós af Lido-sportkremi
og berið vandlega á hálft bakið,- en ekkert á hinn
hlutann. Ef þér eruð óánægð með árangurinn eftir
sólbaðið, þá skilið dósinni aftur og fáið yðarpeninga.
Þér notið framvegis Lido-sportkrem.
Óhreinindi í húðinni orsaka bólur og sprungur
— og valda hrukkum, sem erfitt er að losna við.
Leggist aldrei til svefns nema þér
hafið hreinsað húðina vandlega úr
LIDO-HBEINSUNABKREMI.
Þér vaknið þá að morgni laus við
allan stirðleika og óþægindi og sofið
með þægilegan ilm fyrir vitunum.
ÞEGAK DANSKI LÆKNIRINN
HKAPAÐI------- Frh. af bls. 4.
einhver dytti eða hnyti, sem var í hverju
spori. Þessi stúlka hafði ef til vill versta
verkið. Burðarkarlarnir voru ekki til
skipta, og svo var rogazt í svitabaði í 4
klst., unz við komumst úr skriðunni.
Fór nú allt að ganga betur. Norður und-
ir Hafragilsfossi mætti okkur fyrsti hjálp-
arliðinn, veifandi harðfiski einum í hendi,
og brátt allir símamennirnir með nóg mat-
væli. Þetta voru röskir strákar, svo að
okkar strit var nú á enda, og brátt vorum
við komin upp á brún. Voru nú þarna 6
bifreiðar og ca. 80 manns, sem sé auk fyrr-
taldra ýmsir úr fjarlægum sveitum, sem
ætluðu á samkomuna og notuðu nætur-
blíðuna til þess að sjá fossinn tvíeggjaða.
Sjálfságt mesti mannfundur, sem haldinn
hefir verið á þessari Heljarslóð frá lands-
byggð. Sá, sem á þó þarna leið um í fönn
og vetrarhríð, lætur sér lítið um finnast
sumarnáttarbrek nokkur.
En Braae lifði og versnaði ekki. Nú var
um miðnætti. Bifreiðarnar tvístruðust.
Reykjavíkurfólkið hélt austur, en við
bjuggum um sjúklinginn á bifreiðinni og
héldum hægt til byggða. Þegar á leið, datt
mér í hug að fara með sjúklinginn á spítala
til Húsavíkur þegar um nóttina. Áleit, að
hann þyldi það. En menn mínir sátu úti,
þreyttir eftir dagsverk fyrir, og svalaði
nú. Jafnvel sjálfur Guðmundur minn tók
nú að doðrast, þó að ekki stæði á honum.
Nú var örstutt í Skinnastaði og þar var
sjúklingnum tilbúin hvíla og hlýindi. Þang-
að komum við kl. 2 um nóttina. Lét ég
alla hátta nema 2 stúlkur og tók nú að
rannsaka sjúkhnginn.
Hann reyndist vera hlaupinn úr mjaðm-
arlið fram á við. Ekki áleit ég hann þola
lagfæringu á því strax. Alvarlegast var og
reyndist rotið. Mörg stór sár voru á höfði
og höndum, og fór ég nú að stagla þau
saman um nóttina á honum vakandi. Vildi
ég einkum vanda saumaskap á andliti. Það
snurfus varð mér til lítillar gleði. Er full-
gróið var, hafði sjúklingurinn plokkað alla
sauma burt með nöglunum í óráðinu, suma
fyrir löngu. Þó greri þetta allt án ígerðar,
nema lítillar í sári einu á hendi, sem mér
sást yfir að sauma. Marinn var hann hér
og þar og afrifur margar innan klæða.
Um morguninn lagði ég mig 1 y2 klst.
Púls hafði nú farið batnandi, en sýnilegt
var, að sjúklingurinn fengi ekki hvíld nema
gert væri við liðhlaupið. Ég áræddi því
að svæfa hann. I það fóru 10 cm:! af etur-
blönduðu klóróformi, svo lítið þurfti hann.
Erfitt reyndist að kippa í liðinn, en gekk
þó eftir atvikum fljótt.
Eftir þetta gerðist Braae f jandi spræk-
ur og lét illa, stökk fram á gólf o. s. frv.
Okkur Guðmundi Karli — sem var á sam-
komunni — kom saman um að gefa hon-
um morfín, og náði hann þá fyrst að sofna.
Næstu 3 daga var ég hjá sjúklingnum.
Hann fékk brátt 40 stiga hita, sem þó
stóð ekki lengi — svo hár. Um ástæðuna
er óvíst, ég held hana meira ofkælingu en
stafandi af meiðslunum. Meðvitund var
gloppótt og æði allt vitlausra manna.
Sjúklingurinn var 11 daga á Skinnastöð-
um, og þótti mér hann þá ferðafær á
spítala á Akureyri, en þangað fór hann þá
á bifreið. Hann var þá fyrir nokkru hita-
laus og sár gróin nema fyrr nefnt sár
á hendi, sem þó var bólgulaust. Andlegu
framfarirnar voru miklar — en þó stórum
minni. Hann át og drakk og talaði og
stundum af viti.
Það hefir ekki verið tekið fram, sem
e k k i var. Sjúklingurinn virtist alveg
’óskaddaður innvortis, engar sprungur eða
blæðingar þar. Allar hreyfingar gat hann
gert, og ég geri ráð fyrir, að tilfinning
hafi líka verið í lagi. Hann hafði ekki merki
um skemmdir á heila, aðrar en smáblæð-
ingar, eða þetta, sem við köllum rot. Og
hvert einasta bein var heilt. Hver vill nú
prófa að stinga sér á hausinn á sama stað ?
(Það þarf ekki að taka það fram, að ég bið
ekki um að taka við neinum fyrir neðan).
Sjúklingurinn var um tíma á spítalanum
á Akureyri og fór dagbatnandi. Móðir
hans, ein meiri háttar matróna í Kaupin-
höfn, sótti hann, og hann fór héðan af
landi 23. ágúst. Svo sagði mér Guðmundur
Karl, í nóvember, að hann hefði heyrt, að
herra Braae væri heill heilsu orðinn, hvar
fyrir vér gratúlerum vorri hyperkúltíver-
uðu sambandsþjóð.