Vikan - 21.09.1939, Blaðsíða 9

Nr. 38, 1939
VIKAN
9
Munaðarleysinginn.
Dick fannst allt vera öðru vísi en það
átti að vera. Hann gat verið úti og
leikið sér, — það var ekki það, —
en það var eins og allt hefði breytzt. Og
þannig hafði það verið síðan læknirinn
kom og sótti mömmu hans. Tveir menn
höfðu borið hana í kynlegu rúmi út. Þegar
þeir voru komnir út á tröppur, bað hún
þá að staldra við andartak.
— Hvar er Dick? spurði hún hásri
röddu.
Meadow læknir gaf Roger merki um að
koma með Dick. Hann lagði litlu handlegg-
ina utan um hálsinn á henni og þrýsti
• Smásaga.
vanganum að henni. En síðan reis hann
undrandi upp og strauk hendinni um tár-
votan vanga hennar.
Dick var að því kominn að gráta, en
mamma hans þrýsti honum þá að sér og
sagði:
— Heyrðu, vinur minn, mamma fer
burtu snöggvast, en hún kemur bráðum
aftur og leikur þá við þig allan daginn.
Verður það ekki gaman? Ætlar þú að lofa
mér því að vera góður drengur og hlýða
Roger og frú Miller þangað til mamma
kemur aftur?
Dick kinkaði kolli, og Roger, elzti bróðir
hans, lyfti honum á háhest og bar hann
inn.
En það er svo langt síðan þetta var,
hugsaði Dick og andvarpaði. Nú hlýtur
hún að fara að koma heim. Enginn minnt-
ist á mömmu, hvorki Roger né hinir bræð-
ur hans, Stan og Johny. Frú Miller, sem
var ráðskona og gætti Dicks, minntist
heldur aldrei á hana.
Þeim var heldur ekkert um, að Dick
minntist á hana og stæði við gluggann til
þess að sjá, hvort hún kæmi ekki. Frú
Miller sagði þá, að hann færi illa með
gluggatjöldin, og Roger sagði honum að
byggja sér hús eða skoða myndabækum-
ar sínar.
Dick reyndi að segja þeim, hvers vegna
hann stæði við gluggann, en enginn hlust-
aði á hann. Þau skildu ekki, að hann var
að bíða eftir mömmu. Hún sagðist koma
aftur og henni þætti leiðinlegt, ef hann
veifaði ekki til hennar.
1 hvert skipti sem hún fór út, stóð Dick
við gluggann og veifaði til hennar og
einnig þegar hún kom heim. Og um leið
og hún kom inn úr dyrunum hljóp hann
upp um hálsinn á henni.
Allt þetta reyndi hann að segja Roger,
en hann var svo lítill, að hann gat ekki
skýrt hugsanir sínar.
Dick komst fljótlega að því, að Roger
leiddist þegar hann fór út að glugganum
til þess að gæta að mömmu, og þegar hann
spurði með grátstafinn í kverkunum:
— Heldurðu, að mamma fari ekki að
koma? spratt Roger upp og sagði:
— Dick, við skulum koma að leika okk-
ur.
En það var ekki einungis það, að
mamma var í burtu, sem gerði allt öðru
vísi en áður. Nú voru Stan og Johny alltaf
heima á kvöldin, — áður sá Dick þá aldrei
nema á matmálstímum. Johny var í skóla
allan daginn, og Stan og Roger unnu úti,
svo að þeir höfðu lítinn tíma til að sinna
litla bróður.
Nú klæddi Roger hann, ef frú Miller
var vant við látin, háttaði hann, baðaði
og lagði í rúmið. Ef Dick vaknaði á nótt-
unni við vonda drauma, tók Roger hann
upp í til sín, en þar steinsofnaði Dick með
höfuðið á öxl Rogers.
Bræðurnir höfðu enga hugmynd um
drauma hans, spyrðu þeir hann, hristi
hann aðeins höfuðið, því að hann gat ekki
sagt það. Frú Miller sagði, að börn dreymdi
alltaf vonda drauma, ef þau borðuðu sæt-
indi undir svefninn.
Dick vissi, að það var ekki þess vegna.
Hann vaknaði stundum á nóttunni og var
þá sannfærður um, að mamma kæmi aldrei
framar.
Hann hætti að spyrja um mömmu, vegna
þess að hann vissi, að það hefði enga þýð-
Dick reyndi að segja þeim, hvers vegna hann
stæði við gluggann ....
ingu. Hann gat ekki sagt, hvernig hann
vissi það.
Fullorðna fólkið var fegið, þegar hann
hætti að spyrja eftir henni. Frú Miller
sagði, að það væri vegna þess, að hann
hefði gleymt henni.
Johny var henni ekki sammála og sagði,
að hún hefði ekkert vit á börnum.
— Hann er eins og hvolpur, sem leitar
að húsbónda sínum, sagði hann.
Dick var einmana og yfirgefinn. Allt
var breytt. Húsið, herbergin og húsgögnin
voru þau sömu og áður, en samt var allt
öðru vísi.
Skálin með fallega lokinu, sem Dick
geymdi venjulega brjóstsykur í, stóð enn
á eldhúshillunni, en nú var hún alltaf tóm.
Það var enginn nema mamma, sem mundi
eftir því, að litla drengi langar í gott.
Þegar honum leið verst, læddist hann að
svefnherbergisdyrunum hennar, og þá
fannst honum hann ekki vera eins einmana
og áður.
Hann vissi vel, að hann mátti ekki fara
inn í herbergið hennar. Nú var enginn í því.
Dick gerði ekkert af sér, þó að hann
færi þangað. Hann opnaði dyrnar og stað-
næmdist á þröskuldinum. Aðeins einu sinni
læddist hann að rúminu, en varð skelkað-
ur þegax hann sá, að það var autt. Hann
sneri strax við, flýði til Rogers og grét
eins og hann ætlaði að springa.
Þá bannaði Roger Dick að fara inn í
herbergið. Dick fannst allt vera tekið frá
sér, þegar hann mátti ekki koma þangað
inn.
Ef hann hefði bara fengið að hafa hvíta
hanzkann, sem hann fann daginn eftir að
hún fór. Hann geymdi hann eins og gim-
stein, skoðaði hann aðeins þegar hann var
einn og lagði hann undir vanga sinn á
kvöldin.
Einn daginn sá frú Miller hanzkann hjá
honum og tók hann af honum, þó að hann
hágréti, berði og sparkaði. Frú Miller
reiddist, en þar sem hún hafði lofað Roger
að berja Dick aldrei, lokaði hún hann inni
í stofu, þar til Roger kom heim.
Þar fann Roger hann dauðþreyttan og
útgrátinn. Hann horfði alvarlega á htla
bróður sinn, en sagði ekki eitt einasta orð.
Dick breiddi út faðminn á móti honum, og
Roger þrýsti honum að sér, bar hann upp
á loft og þvoði honum.
Næsta kvöld gaf Roger Dick ljósrauða,
loðna kanínu. Dick þakkaði kurteislega
fyrir hana og fór með hana upp í her-
bergið sitt, en hann svaf aldrei með hana
eins og hanzkann.
Hver dagurinn var öðrum líkur ... Diek
fór á fætur með Roger og borðaði með
Stan og Johny. Hann fékk aldrei að hjálpa
frú Miller eins og mömmu.
Frh. á bls. 17.