Vikan - 30.11.1939, Qupperneq 15

Nr. 48, 1939
V IK A N
15
Þrjóturinn.
Framhaldssaga
eftir
Arnold Bennett
Greifafrúin var annáluð fyrir óstundvísi,
en engum datt í hug að lá henni það —,
þvert á móti. Auðvitað var hún alltaf of
önnum kafin til þess að afsaka sig og lét
sér nægja að segja, að vagninn hefði bilað,
og nú hafði vagninn í raun og veru bilað,
en hver tryði því?
— Ég skal aka yður þangað fyrir kl.
3, ef þér viljið, sagði Denry.
Hún þakkaði honum fyrir og án þess
að segja orð við þjóna sína, settist hún við
hlið hans.
Um leið og asninn tölti af stað, tók
greifafrúin að brosa. Út úr andliti hennar
skein gleði og ánægja. Denry komst brátt
að raun um, að hún vissi allt um asna og
henni var heldur hlýtt til þeirra. Denry
sá. að hann varð að halda eins fallega í
taumana og honum var unnt. Og asninn
hegðaði sér yfirleitt eins og asni, sem skil-
ur stöðu sína. Hann gekk þráðbeinn, leit
hvorki til hægri né vinstri og vék ekki fyrir
neinu. Ljósmyndari einn, sem stóð í dyr-
um sínum, hræddi hann andartak, þar til
hann mundi eftir því, að hann hafði séð
ljósmyndavél áður. Greifafrúin, sem varð
undrandi yfir þessu, sneri sér við til að
skoða manninn.
Þau óku nú inn í Hanbridge. Vegfarend-
ur þekktu greifafrúna öðru hvoru. Fyrir
hinum forvitnu sálum í Hanbridge er ekk-
ert hægt að fela. Ef forvitin sál í Han-
bridge sér fræga manneskju á götunni, læt-
ur hún ekki sem hún sjái hana ekki. Nei,
ef hún er með einhverjum bendir hún hon-
um á' það, sem hún hefir séð, en sé hún
ein, nemur hún staðar og glápir svo, að
allir á götunni nema staðar og glápa.
Stundum glápa allir, án þess að nokkur
hafi hugmynd um, á hvað verið er að
glápa. Vegfarendum fjölgaði því nær sem
dró miðju borgarinnar.
Að lokum sáu Denry og greifafrúin á
ráðhúsklukkuna. Hún átti eftir eina mín-
útu í þrjú. Þau voru rétt hjá hælinu.
— Sjáið þér, hrópaði Denry hreykinn.
— Kallið þér þetta ekki vel gert.
Þau sneru inn á Crown Square. Og
skyndilega, án nokkurs merkis, nam asn-
inn staðar, eins og aðeins asnar geta
numið staðar.
— Hver skollinn, andvarpaði Denry.
Hann vissi, hvers vegna hann nam stað-
ar. Stór hópur af lögregluþjónum gekk
yfir torgið. Ekkert gat virzt meinlausara
en þessir lögregluþjónar, sem áttu frí og
voru á leið til að bjóða greifafrúna vel-
komna. En asninn hafði sínar eigin skoð-
anir á lögregluþjónum. Fyrst hafði hann
verið hræddur við þá, en Denry hafði kennt
honum með þohnmæði og svipu að líta á
lögregluþjóna frá sjónarmiði greifafrúar-
innar, en ekki sem fuglahræður. Og síð-
I>að, sem áður er Uomið af sögunni:
Edward Henry Machin var fæddur árið 1867
í elzta bænum af „bæjunum fimrn". Móðir
hans var saumakona og kallaði hann Denry.
Inn í menntaskóla komst hann með klækjum.
— Þegar hann var 16 ára gamall kom móðir
hans honum á skrifstofu hjá hr. Duncalf,
málafærslumanni. — Þá var það, að greifafrú
ein hélt dansleik í „bæjunum fimm“. Á
dansleiknum vann Denry sér það til frægðar
að dansa fyrstur við greifafrúna. — Frú
Codleyn er ekkja og húseigandi, sem skipti
við hr. Duncalf. Þeim hafði orðið sundur-
orða og varð það til þess, að hr. Duncalf
sagði 'Denry í reiði sinni upp atvinnunni. -—
Denry náði tali af frú Codleyn og bauð sig í
þjónustu hennar sem húsaleigurukkari ....
— Herbert Caivert, auðugur húseigandi,
fékk Denry til að rukka fyrir sig húsaleigu.
Ruth Earp var ein af leigjendum hans. Denry
heimsótti hana því til að rukka hana, en hún
lék laglega á Denry. . . . Það endar með því,
að þau trúlofast og fara í sumarleyfi til
Llandudno, þar sem Ruth fer illa með hann
í peningamálum. — Trúlofunin slitnar
skyndilega, og Ruth fer heim, en Denry verð-
ur eftir og hann kaupir björgunarbát, sem
hann notar handa ferðafólki og stórgræðir á.
— Það næsta, sem Denry datt í hug var að
stofna „kaupfélag bæjanna fimm“, og það
gerði hann. Nú þurfti hann að fá góða aug-
lýsingu, og þá datt honum í hug að fá greifa-
frúna af Chell til að vera verndara félags-
ins. Og hann hélt til Sneyd Hall, bústaðar
greifafrúarinnar. ■— En sú ferð endaði illa.
Síðar heimsótti Denry Jock, þjón greifafrúar-
innar, og fékk hann í lið með sér.
ustu mánuði hafði asninn látið sem hann
sæi ekki lögregluþjónana.
En þarna voru mörg hundruð lögreglu-
þjónar í einum hópi. En asnanum var ekk-
ert um þetta gefið, og það mátti lesa á
eyrum hans.
— Einhvers staðar verða takmörkin að
vera, og ég hefi dregið þau, þar sem fram-
fætur mínir standa.
I kringum asnakerruna safnaðist nú
múgur og margmenni. Denry varð ljóst,
að eitthvað varð að gera við asnann.
— Jæja? sagði greifafrúin spyrjandi.
Þetta var hvatning til hans til að sýna,
að það væri hann, en ekki asninn, sem ferð-
inni réði.
Hann afsakaði hegðun asnans með fá-
um, en velvöldum orðum.
— Þeir fara strax, sagði greifafrúin. —
Jæja, sagði hún síðan þegar þeir voru
horfnir.
— Nú, nú, nú, sagði Denry við asnann.
Ekkert svar frá framfótunum.
— Það er líklega bezt, að ég gangi,
sagði greifafrúin.
— Nei, sagði Denry. — Þetta gengur.
Og hann barði asnann í hnakkann með
svipunni. Asninn þaut af stað, og fólkið
hentist frá eins og sprengja hefði orðið.
En í stað þess að halda beint áfram, sneri
asninn við og sveiflaði kerrunni á eftir sér.
Og greifafrúin og Denry hentust með
óskaplegri ferð eftir Longskow Road, sem
er ákaflega brött. Til allrar hamingju rák-
ust þau ekki á annað en hjólbörur með
grænmeti í. Greifafrúin tók eftir því, að
hægri handleggurinn á Denry var mátt-
laus.
— Ég hlýt að hafa rekið olnbogann í
hjólbörurnar, sagði Denry, náfölur.
— Fáið mér taumana, sagði greifafrúin.
— Ég hugsa, að ég geti fengið skepn-.
una til þess að fara upp þessa götu, sagði
hann.
Og honum tókst það. Gatan hét Birches
Street og var snarbrött, en asninn linnti
ekki á sprettinum í nokkrar mínútur, en
loksins nam hann staðar.
— Nú skulum við ganga, sagði Denry.
-—- Þér komið ekkert of seint. Húsið er hér
rétt hjá.
— Þér ætlið þó ekki að láta asnann
stjórna yður? hrópaði greifafrúin.
— Ég var bara að hugsa um yður.
— Það gerir ekkert, þó að ég komi dá-
lítið of seint, en þér eyðileggið asnann.
— Á ég að stýra honum ? spurði greifa-
frúin.
— Já, gerið það, sagði Denry. — Akið
upp götuna hér og snúið svo til vinstri
handar.
Þau skiptust á sætum, og tveim mínút-
um síðar lét hún asnann nema staðar fyrir
utan lögreglustöðina. Lögregluþjónarnir
voru flestir farnir inn, en tveir stóðu samt
við dyrnar. Greifafrúin sendi annan til að
borga grænmetissalanum, en hinn lét hún
binda um handlegginn á Denry. — Greifa-
frúin hafði nefnilega látið lögregluþjónana
læra hjálp í viðlögum. — Síðan sagði
greifafrúin Denry að fylgja sér inn. Lög-
regluþjónarnir höfðu þegar heyrt um ófar-
ir greifafrúarinnar og úr svip þeirra mátti
lesa undrun, að hún skyldi vera lifandi.
Einn viðstaddra hét sir Jehoshophat
Dain, gráhærður maður. Sir Jee var ný-
lega orðinn riddari fyrir velgjörðir sínar
við þjóðfélagið. Hann var miklu áhrifa-
meiri mannvinur en greifafrúin. En hann
var ekki ungur, ekki fallegur, ekki kona,
og fjölskylda hans hafði aldrei mátt sín
neins í Englandi — að minnsta kosti hafði
aldrei heyrzt neitt um það. Hann hafði
grætt meira á leirvörum en nokkur maður
hafði gert og gefið meiri peninga úr sínum
vasa til opinberra starfa en nokkur annar
í „bæjunum fimm“. Hann hafði aldrei sótzt
eftir neinum heiðursstörfum. Hann áleit
sig hafinn yfir þess konar smámuni. Hann
var fyrsti maðurinn í „bæjunum fimm“,
sem varð riddari. Áður en hann varð ridd-
ari, hafði hann vantað kímnisgáfu, en eftir
að hann varð það, hvarf þetta litla, sem
hann hafði haft. Og hann fann áreiðanlega
ekkert til þess. Hann skipti íbúum lands-
ins í tvo flokka: þá, sem höfðu titla, og
þá, sem höfðu enga titla. Sir Jee játaði, að
til væru margs konar titlar, en titill var
titill, og þess vegna þýddu allir titlar það
sama.