Vikan - 21.12.1939, Qupperneq 15

~VIKAN, nr. 51, 1939
13
hafði undanfarna daga og kvöld af hljóð-
færaslætti og glaumi skrautbúinna manna
og kvenna, rænd og rupluð og breytt í
prýðisnautt aðsetur ruddafenginna her-
manna. Sem vænta mátti varð þessi at-
hurður mikið reiðarslag fyrir Sigvarð,
konu hans og dóttur. Þetta þóttu líka hin
verstu tíðindi þar í héraðinu, þar sem Sig-
varður aðalsmaður var ástsæll mjög af
alþýðu og þá eigi síður þær mæðgur. Eins
og fjölskyldan varð nú einnig allt þjón-
ustuliðið að yfirgefa hölhna, — og gest-
irnir flúðu sem skjótast, — hver til sinna
heimkynna. Af hinum þrem ungu aðals-
mönnum, sem mest höfðu keppzt um að
vinna hylli Dagnýjar, er það að segja, að
hinn riddaralegi konungsfrændi horfði á
mæðgurnar — þaðan, sem hann stóð í sveit
konungsmanna — köldum, rólegum aug-
um, þegar þær óku burt frá höllinni, og
lyfti eigi hendi í kveðjuskjmi. Hinir tveir
höfðu ásett sér að hverfa eigi brott, fyrr
en þær hefðu yfirgefið höllina, og um leið
og þær stigu út í vagninn, viku þeir sér
að þeim, hneigðu sig kurteislega og mæltu:
— Seinna koma betri dagar! Vér munum
yður ávalt, göfugu konur. — Og fegurð
yðar, fagra mær, fölnar ekki, þótt auð-
urinn svíki, bætti útlendi furstinn við. —
Og rödd yðar hljómar jafnsterkt, yndis-
lega mær, þótt upphefðin fari, bætti her-
togasonurinn við og reyndi að brosa.
Nú er að segja frá þeim mæðgum. Nú
var svo skipt um fyrir þeim, að þær höfðu
fengið hreysi fyrir höll og annað fór eftir
því, því að sáralítið máttu þær hafa með
sér af munum sínum. Af dýrgripum sínum
höfðu þær engu getað komið undan nema
fingurgulli einu með dýrum steini í, sem
Dagný átti, og faldi hún það í munni sér
fyrir konungsmönnum. En þetta var þó
ekki hin eina raun þeirra að vera svona
settar. Öllu meiri var hin að vita Sigvarð
á konungsvaldi og geta óttazt, að hann
ætti þaðan aldrei afturkvæmt. Þá bætti það
og ofan á harma þeirra, að Dagný tók að
nokkrum tíma liðnum sótt nokkra svo
þunga og meinmikla, að lengi var tví-
sýna á lífi hennar. Hljóp bólga í háls og
hörund — einkum á andliti, og komu víða
á það ógeðsleg sár. Á útlimum þrútnuðu
öll liðamót, og þeir urðu svo sárir og stirð-
ir, að hún mátti varla hræra þá. I tvo
mánuði gat hún eigi á fætur stigið, en
allan þann tíma hjúkraði móðir hennar
henni með frábærri ást og umhyggju. Að
þeim tíma hðnum fór hún að hressast og
hafa fótavist. En sárar menjar hafði hún
ávallt upp frá því eftir sjúkdóminn. Liða-
mót, einkum á úlfliðum og fótum — höfðu
skekkzt og bæklazt. Af því leiddi aftur,
að í hreyfingum hafði hún nú misst sína
fyrri mýkt og fegurð. Ennþá meiri spjöll
hafði þó sjúkdómurinn unnið andlitsfegurð
hennar. Auk þess, sem andlitið sjálft virt-
ist hafa eins og misst jafnvel eitthvað af
sinni fyrri, fögru lögun, var húð þess nú
þurr og úfin og alsett bláum örum, og
þykka, gullbrúna hárið var nú orðið þunnt
og litdauft og röddin hás og þróttlítil. —
Dagný sýndist hafa elzt um mörg ár.
Æskufegurð þessarar fyrr svo glæsilegu
aðalsmeyjar var svo útmáð, að hennar nú-
verandi útlit minnti varla á hana eins mik-
ið og skugginn minnir á hlut þann, sem
hann stafar frá. Og æskufegurðin forna
hvarf ekki til baka aftur, þótt líkamskraft-
ar og önnur heilbrigði viki smám saman til
hennar. Nokkru eftir að Dagný var aftur
komin til heilsu, var einn dag klappað á
dyr hjá henni, og er hún lýkur upp, stend-
ur hertogasonurinn ungi þar úti fyrir. Dag-
ný kennir hann þegar, en lætur sem ekk-
ert sé og segir hásum rómi:
— Hvað er yður á höndum, herra minn ?
— Hefir hin yndislega mær, Dagný, ekki
enn hér dvalarstað? spyr hann.
— Ég er Dagný, segir hún og horfir
djarft í augu hans.
— Þér Dagný? hrópar hann undrandi
og ótta sleginn um leið og hann hopar
nokkur skref aftur á bak. En hann sér,
að augu hennar ljúga ekki og bætir við:
— Hvar er hin fagra rödd yðar, sem
ég þekkti frá þúsund öðrum?
— Farin eins og upphefðin, segir hún
rólega.
— Farin, segir hann hljómlaust. —
Fyrirgefið, að ég ónáða yður, —- og snýr
um leið frá hikandi skrefum.
Fáum dögum síðar var aftur klappað
á dyr hjá Dagnýju. Hún lýkur upp og sér
þá furstann standa fyrir utan. Hún lítur
beint í andlit hans, því að hún þekkti hann
þegar, — en hann hopar undan, eins og
hann vilji standa sem fjærst henni. Eftir
augnabliks þögn segir hann hikandi:
Framh. á bls. 31.