Vikan - 21.12.1939, Qupperneq 31

VIKAN, nr. 51, 1939
29
Halli gekk inn í ganginn á veitingahús-
inu og skimaði undrandi í kringum
sig. Hann hafði einmitt fengið
sendisveinsstöðu í blómabúð í dag og átti
að afhenda einum gestanna í veitingahús-
inu blómvöndinn, sem hann hélt á í f anginu.
Það var aðfangadagur og mikið að gera.
En hvað hér er fínt! Og ljósin! Og hit-
inn! Aldrei hafði hann séð annað eins.
Halli kom auga á einkennisklæddan
mann og hraðaði sér til hans. Það var
dyravörður veitingahússins.
— Ég átti að færa frú Berg þessi blóm,
sagði hann stamandi og rétti fram blóm-
vöndinn.
— Ég er svo önnum kafinn, sagði dyra-
vörðurinn, — að ég verð að biðja þig að
skreppa upp til frúarinnar. Hún býr í her-
bergi nr. 129 á þriðju hæð.
Halli gekk hægt og rólega upp stigana
og skoðaði allt gaumgæfilega. Hann var
einna hrifnastur af hinum óteljandi lömp-
um. En hvað ljósareikningurinn hlaut að
vera hár.
Halli varð skyndilega alvarlegur á svip.
Hann mundi eftir því, að faðir hans átti
að borga' rafmagnsreikninginn sinn eftir
— Gefið mér samband við íbúðina á þriðju hæð
við Aðalstræti 212. Ég veit ekki, hver býr þar,
en það liggur á.
viku. Hann hafði nú verið atvinnulaus í
sex mánuði og átti ekki einn einasta eyri.
Og nú kæmust þau ekki hjá því, að lokað
Jólasaga fyrir börn.
yrði fyrir ljósin. Halla þótti svo óumræði-
lega vænt um foreldra sína og langaði svo
mikið til að hjálpa þeim. En hvernig átti
hann að fará að því? Hann hafði ekki
nema tíu krónur á viku.
Þegar hann barði að dyrum á herbergi
nr. 129, kom góðleg kona til dyra og bað
hann að koma inn. Halli gekk inn fyrir,
afhenti henni blómvöndinn og hneigði sig
kurteislega.
— Viltu bíða andartak, vinur minn, á
meðan ég sæki peningana, sagði konan. —
Seztu niður, góði minn.
Halli settist við gluggann. Það var satt,
hann var þreyttur. Hann var svo óvanur
þessum hlaupum. Klukkan var um hálf-
fimm. Bílarnir þutu um götumar, og fólk-
ið hraðaði sér heim. Halh tók aftur að
hugsa heim.
Allt í einu varð honum litið yfir í glugga
á húsinu hinu megin við götuna. Glugginn
var á þriðju hæð. 1 gluggakistunni lá lítil,
ljóshærð telpa á hnjánum. Hún var að bisa
við að opna gluggann. Hún hafði bersýni-
lega enga hugmynd um þá hættu, sem hún
var í. Tækist henni að opna gluggann, var
voðinn vís.
Halli sá, að hann varð að vera snar-
ráður. Hann hafði tekið eftir síma í næsta
glugga við gluggann, sem telpan var úti í.
Hann tók símann, sem var fyrir framan
hann, hringdi á miðstöð og sagði:
— Ungfrú! Gefið mér samband við
íbúðina á þriðju hæð við Aðalstræti 212.
Eg veit ekki, hver býr þar, en það liggur á.
Miðstöðvarstúlkan hafði skilið, að það
var mikið í húfi. Það leið ekki á löngu
áður en hann hafði fengið samband. And-
artaki síðar anzaði karlmaður í símanum.
Það var þá einhver heima.
— Halló —! var sagt dimmum rómi.
— Spyrjið einskis, stamaði Halli. — Ég
hringi frá veitingahúsinu á móti. Flýtið
yður inn í næsta herbergi. —- Þar er lítil
stúlka í lífshættu!
Halli sá þegar maðurinn tók litlu telp-
una úr glugganum. Hann var svo feginn,
að litlu telpunni var borgið.
I sömu andrá kom konan með pening-
ana. Hún hafði enga hugmynd um, hvað
komið hafði fyrir. Andartaki síðar var
Halli á leið út. Hann var svo hugfanginn
af umhverfinu, að hann gleymdi öllu, jafn-
vel hinum nýskeða atburði.
Þegar hann var að fara út, rakst hann
á stóran, berhöfðaðan mann. Halli þekkti
strax manninn, sem hann hafði talað við.
. Maðurinn réðist nú á dyravörðinn og
t gluggakistunni lá lítil telpa á hnjánum og
var að bisa við að opna gluggann.
spurði: — Það hringdi lítill drengur til mín
héðan — viðvíkjandi dóttur minni — hún
var að detta út um gluggann. Ég heiti
Símon og er bankastjóri. Getið þér bent
mér á drenginn?
1 sama bih kom hann auga á drenginn,
sem hafði hörfað aftur á bak, og sagði:
— Það varst þú, góði minn. Ég þakka
þér kærlega fyrir . . .
Halli ætlaði niður úr gólfinu af feimni.
— Mér — mér fannst vera bezt að
síma, stamaði hann.
— Drengur minn, sagði bankastjórinn
hrifinn. — Ég á engin orð, til þess að lýsa
þakklæti mínu. En komdu nú hingað og
segðu mér um sjálfan þig og heimili þitt.
Halli sagði honum allt af létta um atvinnu-
leysi föður síns og fátæktina á heimilinu.
Bankastjórinn varð andartak hugsi, en
sagði síðan:
— Láttu föður þinn koma til mín eftir
jólin. Mig vantar einmitt duglegan mann.
skóla eða taka þig á skrifstofuna, hvort
sem þú vilt heldur. Þú hefir sýnt, að þú
Og hvað þér viðvíkur skal ég kosta þig í
hefir bein í nefinu, ert ákveðinn og hugs-
unarsamur. Þannig drengir komast alltaf
áfram í heiminum. Hér er nafnspjaldið
mitt — og gjörðu svo vel, — bankastjór-
inn rétti honum hundraðkrónuseðil. —
Ég þakka þér nú fyrir og gleðileg jól,
vinur minn!
Bankastjórinn kinkaði vingjarnlega kolli
og fór út.
Halli stóð steini lostinn af undrun með
nafnspjaldið og seðilinn í hendinni og ætl-
aði ekki að trúa sínum eigin augum.
Á heimleiðinni borgaði hann raf-
magnsreikninginn og keypti ýmislegt til
þess að gleðja foreldra sína og systkini á
jólunum. Mest hlakkaði hann samt til að
segja föður sínum frá atvinnunni. Það
yrði bezta jólagjöfin!